Εξελίξεις σε Ελλάδα-ευρωζώνη: Ή ταν ή επί τας

Στην Ελλάδα, ο δείκτης καταγράφει διαρκώς αρνητικά ρεκόρ, και παρόλα αυτά οι μεγάλοι επενδυτές, ειδικά οι ξένοι, ΔΕΝ επενδύουν. Παρότι πχ οι μετοχές των τραπεζών έχουν καταποντιστεί, και θα μπορούσαν να αγοράσουν τις τράπεζες για ψίχουλα, δεν το κάνουν (το ίδιο βέβαια ισχύει και για το κράτος, που προτιμά να ενισχύσει τους ιδιώτες τραπεζίτες με "πακέτα σωτηρίας", παρά να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα για να τις κρατικοποιήσει στα πλαίσια έστω της αστικής νομιμότητας!). Ο λόγος που οι επενδυτές δεν αγοράζουν ακόμα είναι προφανώς διότι προεξοφλούν ακόμα πιο φτηνές τιμές και κατάρρευση κάποιων τραπεζών. Οι τράπεζες είναι παντελώς χρεωκοπημένες, όπως έχουμε ξαναπεί, και απλά κρατούνται στη ζωή μέσω της ΕΚΤ. Και η κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη, καθώς οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν πολλά ομόλογα της Ελλάδας, τα οποία αναπόφευκτα θα "κουρευτούν", κάτι που σημαίνει νέες απώλειες για τις τράπεζες, που δύσκολα θα τις αντέξουν.

Δεν είναι τυχαίο που ο Λ. Παπαδήμος, σύμβουλος του πρωθυπουργού και πρώην αντιπροέδρος της ΕΚΤ δήλωσε αντίθετος με κούρεμα του ελληνικού χρέους μεγαλύτερου του 21% και επίσης "πρόσθεσε ότι κατά την άποψή του η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πρόθεση να υποστηρίξει κάποιο εναλλακτικό σενάριο μεγαλύτερης αναδιάρθρωσης του χρέους". Προφανώς ο Παπαδήμος κοίταξε τα νούμερα, και υπολόγισε ότι έως το 21% μπορούν να αντέξουν ένα κούρεμα οι τράπεζες χωρίς να καταρρεύσουν από τις απώλειες. Γι' αυτό και έβαλε αυτό το "αυθαίρετο" όριο, το οποίο δε δέχεται να ξεπεραστεί.

Χθες ειδικά έγινε "χαμός" στη Σοφοκλέους με τις τράπεζες - εδώ ένα πολύ καλό ρεπορτάζ από το bankingnews.gr:

Οι εξελίξεις στην Proton bank προκαλούν χρηματιστηριακό – τραπεζικό κραχ αλλά δεν είναι η μόνη αιτία.

Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν ότι χρειάζονται σημαντικές ανακεφαλαιοποιήσεις οι ευρωπαϊκές τράπεζες και τι σημαίνει αυτό ότι προετοιμάζονται είτε για haircut 50% είτε για χρεοκοπία της Ελλάδος εντός του ευρώ. Το πιθανότερο σενάριο πάντως είναι νέο haircut 50% που σημαίνει περίπου 14 -15 δις ευρώ σωρευτικές ζημίες για τις ελληνικές τράπεζες.
...
Ωστόσο τα χειρότερα είναι εμπρός. Αυτό που βιώνει η χρηματιστηριακή αγορά.... δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτό που έρχεται.

Οι μέτοχοι και επενδυτές ας είναι προετοιμασμένοι για τα χειρότερα και χειρότερα είναι ακόμη και να χάσουν τα χρήματα τους υπό την έννοια ότι δεν θα χάσουν τις μετοχές τους αλλά λόγω της δραματικής τους απαξίωσης θα είναι σαν να έχουν χάσει τα χρήματα τους.

Ο κίνδυνος λοιπόν κατάρρευσης της χρηματιστηριακής αγοράς έχει αυξηθεί κατακόρυφα.
Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για τις τράπεζες και όλοι ας προετοιμαστούν.

Μπορεί αυτό το σκηνικό τρόμου να μην επιβεβαιωθεί και να αποτραπεί η απαξίωση; Μόνο αν η ΕΕ αποφασίσουν να λάβουν γενναία μέτρα. Αλλά και πάλι οι ελληνικές αλλά και οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα συμμετάσχουν ενεργά στην κρίση χρέους θα ζημιωθούν και θα υποχρεωθούν σε μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου και κεφαλαιακές ενισχύσεις άρα στο ΤΧΣ.

Η Proton Bank είναι λοιπόν η πρώτη τράπεζα που "κρατικοποιήθηκε" (τα εισαγωγικά τα βάζω διότι δεν έχω καμία ενημέρωση για το αν αυτή η "κρατικοποίηση" μετέφερε τον έλεγχο στο κράτος ή αν απλά το κράτος μπήκε ως "εγγυητής" - και έτσι δε θα σχολιάσω το θέμα παραπάνω). Σαφώς θα υπάρξουν στο μέλλον κι άλλες τράπεζες που θα μπουν στο ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), με πρώτη υποψήφια την Εμπορική, που πριν λίγες μέρες βγήκε από το ταμπλώ του Χρηματιστηρίου. Η προσφυγή στον ΤΧΣ για να αντλήσουν οι τράπεζες κεφάλαια και να αποφύγουν τη βέβαιη χρεωκοπία ισοδυναμεί με το να συνδέεις φιάλη αίματος σε έναν ασθενή που πεθαίνει με το σωληνάκι στα νοσοκομεία.

Έτσι και οι τράπεζες, τόσο διεθνώς όσο και εγχωρίως..."πεθαίνουν", διότι όπως εδώ και χρόνια εξηγούμε είναι χρεωκοπημένες. Ειδικά για τις ντόπιες τράπεζες, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη διότι κατέχουν πολλά ομόλογα του ελληνικού κράτους, τα οποία βέβαια η Ελλάδα δε μπορεί να αποπληρώσει πλήρως μαζί με τους τόκους τους.

Αυτό είναι γνωστό εδώ και χρόνια, άλλο αν δεν το ανακοίνωναν στον κόσμο πχ μέσω των κυρίαρχων ΜΜΕ, διότι ήθελαν να κερδίσουν χρόνο. Έτσι, άρπαξαν και αρπάζουν ότι μπορούν μέσω των "πακέτων σωτηρίας", ώστε να επιβιώσουν όταν έρθει το -αναπόφευκτο- κούρεμα (και τελικά η χρεωκοπία). Άσε που ο κόσμος σηκώνει τις καταθέσεις του, είτε διότι φοβάται ότι θα τις χάσει, είτε διότι έχει φτωχύνει τόσο πολύ που αναγκάζεται να ζήσει από τις αποταμιεύσεις που τυχόν είχε.

Όπως παρατηρεί το bankingnews.gr, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν απώλειες περίπου 14 - 15 δις ευρώ αν γίνει ένα κούρεμα 50%. Όσο για τις ξένες τράπεζες, προφανώς οι περισσότερες το αντέχουν, έχοντας πάρει ακόμα μεγαλύτερα ποσά ως "πακέτα σωτηρίας" μέσα στα τελευταία χρόνια. Γι' αυτό και το σενάριο του κουρέματος κατά 50% κερδίζει έδαφος. Όσες τράπεζες δεν αντέχουν, βρίσκονται "στο χείλος του γκρεμού", και γι' αυτό άλλωστε και ωμά οι κυβερνήσεις δηλώνουν ότι θα τις "ανακεφαλοποιήσουν" (δηλαδή θα τυπώσουν πληθωριστικό χρήμα και θα το δώσουν στις τράπεζες, ώστε να αντέξουν). Αυτό εννοεί και το –καπιταλιστικής ιδεολογίας- bankingnews.gr όταν ζητά από την ΕΕ να "λάβει γενναία μέτρα".

Εννοείται βέβαια πως αν όλοι οι πόροι της κοινωνίας διοχετεύονται προς τις τράπεζες, τότε δε μένει τίποτα για τους υπόλοιπους, και έτσι πολλοί από εμάς νομοτελειακά θα πεθάνουμε λόγω έλλειψης πόρων. Και όσοι επιβιώσουν, θα επιβιώσουν ζώντας όμως την υπόλοιπη ζωή τους στη φτώχεια, την ανασφάλεια και τη μιζέρια.

Ξεχάστε το "κράτος πρόνοιας" και όλα τα σχετικά - η άρχουσα τάξη τα θέλει όλα δικά της. Η μάλλον τα ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ όλα να γίνουν δικά της, δεν τα θέλει απλώς, κάτι που την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη, διότι δίνει μια μάχη επιβίωσης, και άρα μια μάχη μέχρι τέλους. Οι άνθρωποι αυτοί "πρέπει" να μας ρημάξουν, διότι αλλιώς θα χρεωκοπήσουν. Γι' αυτό και δε θα σταματήσουν ποτέ και πουθενά - είναι γι' αυτούς "ζήτημα ζωής και θανάτου".

Είναι λοιπόν η ώρα "να μιλήσει ο λαός". ΑΝ έχει κάτι να πει, ας το πει τώρα, αλλιώς "άντε γεια". Τόσο για τους εαυτούς τους, όσο και για τα παιδιά τους, νέοι γέροι και παιδιά πρέπει να σταματήσουν αυτή τη διαδικασία αφαίμαξης των λαών. Δεν υπάρχουν δυνατότητες/περιθώρια μιας "ειρηνικής λύσης". Οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ είναι "συνεννοήσιμοι" - αντίθετα δίνουν μια μάχη "μέχρι τελικής πτώσεως", με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αν λοιπόν ο λαός δεν τους εξοντώσει, τότε βλέπουμε τι ζητούν: Πχ η Γερμανία ζητά παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, οι βιομήχανοι θα ζητούν οικονομικές ζώνες όπου οι εργάτες θα δουλεύουν με συνθήκες Βουλγαρίας αν όχι Κίνας, ενώ οι τράπεζες θα συνεχίζουν να αρπάζουν ότι βρίσκουν μπροστά τους προκειμένου να επιβιώσουν (έστω και αν έχουν μερικές μικρές ή μεγάλες "απώλειες" - ξαναλέμε ότι ναι μεν δε θέλουν να χαθούν οι καταθέσεις, αλλά από την άλλη είναι πρακτικά αδύνατο να μείνουν όρθιες ΟΛΕΣ οι τράπεζες, όσα λεφτά και αν τους δώσουν, και μερικές απλά θα έχουν την τύχη της Proton ή και χειρότερα). Και όλα αυτά θα τα καταφέρουν...αυξάνοντας το χρέος που προσπαθούν τάχα να μειώσουν (δείτε πχ εδώ για νεότερα στοιχεία σχετικά με το πόσο αυξάνονται οι τόκοι των δανείων, που μόνοι τους αποτελούν πλέον το 8,3% του ΑΕΠ της Ελλάδας!)

Καθώς το "κούρεμα", η "ελεγχόμενη χρεωκοπια", η υποθήκευση των "ασημικών", η φτωχοποίηση του λαού θεωρούνται δεδομένα, το μεγάλο ερώτημα στη "δημόσια συζήτηση" είναι πλέον η παραμονή ή μη της Ελλάδας στο ευρώ.

Πριν δούμε το τι σχεδιάζουν αυτοί, ας δούμε την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, όπου η πλειοψηφία του κόσμου εξακολουθεί να προτιμά την παραμονή στην ευρωζώνη. Αυτή η συμπεριφορά μοιάζει βέβαια με τη συμπεριφορά ενός "ξεπεσμένου ευγενή", που εξακολουθεί να κυκλοφορεί με ωραία ρούχα και ακριβά αρώματα, παρότι έχει χρεωκοπήσει, ώστε να δείχνει προς τα έξω ότι τάχα είναι πλούσιος. Αυτό βέβαια δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, και αργή ή γρήγορα η υποστήριξη προς το ευρώ θα εξαντληθεί.

Γι' αυτό και μια -έστω πολύ ριψοκίνδυνη- επιλογή της κυβέρνησης θα ήταν να κάνει το περιβόητο δημοψήφισμα που προανήγγειλε ο Καστανίδης στη Βουλή με θέμα το ευρώ. Αν το κάνει τώρα, πιθανότατα θα το κερδίσει (διότι ναι μεν οι περισσότεροι βρίζουν την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, κτλ, κτλ, κτλ, ωστόσο υπάρχουν θέματα -όπως το ευρώ- που ξεπερνούν τα στενά κομματικά όρια και σε αυτά ο λαός δεν φαίνεται σήμερα να είναι έτοιμος να σπάσει πλήρως τους δεσμούς τους με τις βαθύτερες στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης).

Τα πράγματα με το ευρώ τα έχουμε ξαναδεί εδώ και καιρό - ωστόσο θεωρώ ότι νομοτελειακά η πλειοψηφία του κόσμου θα ταχθεί τελικά εναντίον του. Απλά θα αργήσει να το συνειδητοποιήσει, και άρα θα είναι "πολύ αργά", καθώς οι "εταίροι" μας φέρουν τη δική τους "λύση" για την Ελλάδα, με το ευρώ δύο ταχυτήτων. Έτσι κι αλλιώς, οι "εταίροι" πλέον αποφασίζουν μόνοι τους, χωρίς καν να συνδιαλέγονται ιδιαίτερα με την κυβέρνηση ανδρείκελων που υπάρχει στην Ελλάδα, και άρα όσο ο λαός δεν ανατρέπει αυτή την κυβέρνηση, θα βρίσκεται στο έλεος τους. Μόνο που αυτοί δεν έχουν σκοπό να δείξουν καν έλεος.

- Ο λόγος για τον οποίο ισχυρίζομαι ότι νομοτελειακά η πλειοψηφία να στραφεί εναντίον του ευρώ είναι ο εξής: Το ευρώ το έχουμε ξαναπεί ότι είναι ένα "υπερβολικά σκληρό" νόμισμα για την Ελλάδα, έχει δηλαδή μια "υπερβολικά υψηλή" ισοτιμία, που δεν επιτρέπει στις βιομηχανικές/αγροτικές εξαγωγές να είναι "ανταγωνιστικές".

Για την ακρίβεια, μόνο η Γερμανία μπορεί να αντέξει τις σημερινές ισοτιμίες του ευρώ, λόγω της ανώτερης ποιότητας/τεχνογνωσίας που διαθέτουν οι εξαγωγές της (τα made in Germany προϊόντα είναι τα ακριβότερα, αλλά έχουν και την καλύτερη ποιότητα οπότε πουλιούνται). Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν πρόβλημα, και έτσι πολύ θα ήθελαν να υποτιμήσουν το νόμισμα, να μειώσουν έτσι εμμέσως το εργατικό κόστος + τα λοιπά λειτουργικά κόστη, και έτσι να γίνουν "ανταγωνιστικές".

Βέβαια, σε όλες τις χώρες, ακόμα και στην Ελλάδα, υπάρχουν και επιχειρήσεις που "μπορούν να σταθούν στο διεθνή ανταγωνισμό", ωστόσο ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα οι επιχειρήσεις αυτές είναι λίγες. Οι υπόλοιπες δεν αντέχουν, και βάζουν λουκέτο. Και μάλιστα κλείνουν με τρομερούς ρυθμούς, λόγω της "λιτότητας" που προωθεί η ντόπια και η ξένη άρχουσα τάξη, και ρίχνει τους μισθούς, και άρα και την αγοραστική δύναμη των εργατών, οξύνοντας την ύφεση (με τελικό βέβαια στόχο να τσακιστεί η εργατική τάξη, και λόγω της ανεργίας και της φτώχειας να δεχτεί να εργασθεί από εδώ και πέρα με μισθούς πείνας και μηδαμινά δικαιώματα).

Όσο λοιπόν μεγαλώνει ο αριθμός των λουκέτων, των ανέργων, των φτωχών, κτλ, τόσο θα χάνεται και η υποστήριξη προς το ευρώ, διότι όλοι θα αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν. Και τελικά απλά θα έχουμε έξοδο από την ευρωζώνη - άλλωστε, η Γερμανία αμφιταλαντεύεται για το αν θέλει να κρατήσει τους πάντες εντός της ευρωζώνης, ή αν θέλει να συνεχίσει σε μια ευρωζώνη με λιγότερα αλλά πιο "ανταγωνιστικά" μέλη.

Όσο για το αν "θα φύγει η Ελλάδα", αν "θα φύγει η Γερμανία", ή αν "η Γερμανία διώξει την Ελλάδα", καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν: Για παράδειγμα ξέρω περίπτωση εργοδότη που ήθελε να απολύσει έναν εργαζόμενο, αλλά επειδή δεν ήθελε να του καταβάλλει αποζημίωση, δεν τον απέλυσε, και απλά του έβαζε κάθε μέρα άπειρη δουλειά, ώσπου μια μέρα ο εργάτης αυτός δεν άντεξε και παραιτήθηκε. Αυτή η "παραίτηση" βέβαια είναι στην πραγματικότητα μια απόλυση που εντέχνως μετατράπηκε σε "παραίτηση", προς όφελος του εργοδότη, που τσέπωσε για την πάρτυ του τα λεφτά της αποζημίωσης. Αντίστοιχα βέβαια υπάρχουν και -λιγότερες- περιπτώσεις "απολύσεων", στις οποίες ο εργάτης ήθελε να παραιτηθεί, και απλά άρχισε να μην αποδίδει στη δουλειά, ώστε να απολυθεί και να κερδίσει την αποζημίωση.

Δεν είναι τυχαίο που η "Καθημερινή" επιστράτευσε μέχρι και τον Σημίτη, ο οποίος έγραψε πριν από λίγες μέρες τα εξής:

Διάφοροι πολιτικοί και εμπειρογνώμονες μάς διαβεβαιώνουν ότι έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι δυνατή, διότι δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες η αποχώρηση χώρας ή η αποπομπή της. Μας καθησυχάζουν, λοιπόν, λέγοντας: μη φοβάστε, δεν συμφέρει την Ενωση να αποχωρήσουμε, δεν θα εμμείνουν στις απαιτήσεις τους, γιατί αλλιώς θα καταστραφούν και οι ίδιοι. Αλλοι ισχυρίζονται ότι «καμιά από τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης δεν επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, κάτι που αποσαφηνίσθηκε από τις δηλώσεις Μέρκελ - Σαρκοζί».
...
Οι κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται ούτε με αβάσιμες ελπίδες ούτε με φαντασιώσεις. Η γνώση της πραγματικότητας είναι προϋπόθεση της αντιμετώπισής τους.
Στις Συνθήκες πράγματι δεν προβλέπονται ρήτρες αποπομπής μιας χώρας από την ΟΝΕ. Αλλά μόνον όσοι εθελοτυφλούν μπορούν να πιστεύουν ότι κατόπιν τούτου δεν διατρέχει κίνδυνο η Ελλάδα.
...
Σύμφωνα μ’ αυτές, όποια κράτη έχουν βιώσιμο χρέος, όποια δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να αντλήσουν κεφάλαια από τις αγορές, θα συνεχίσουν να υποστηρίζονται. Τα άλλα, των οποίων το χρέος δεν είναι βιώσιμο, θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Νέα χρηματοδότηση δεν θα δοθεί παρά μόνο για εξαιρετικά περιορισμένο χρόνο. Οσες χώρες δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, θα ενταχθούν σε μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Στόχος θα είναι να περιορισθούν οι αρνητικές επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

"Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα" λοιπόν, καθώς οι τράπεζες δε θα αντέξουν τις απώλειες που θα έχουν αν η Ελλαδα κηρύξει άμεσα στάση πληρωμών και βγει από το ευρώ, ακολουθώντας κατά μία έννοια το δρόμο της Ισλανδίας (η οποία προέβη σε στάση πληρωμών, φυλάκισε τραπεζίτες και πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης, και καθώς δεν ήταν στο ευρώ, υποτίμησε το νόμισμα της κατά 50% και τώρα επέστρεψε σε -καπιταλιστική έστω- ανάπτυξη).

Η λύση που προωθούν είναι μια "ελεγχόμενη χρεωκοπία" για το ζήτημα του χρέους, ενώ για το νομισματικό ζήτημα προωθείται ολοένα και περισσότερο η ιδέα για "ευρωζώνη δύο ταχυτήτων".

Με αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία θα εξακολουθεί να κρατά υπό τον έλεγχο της την Ελλάδα (μετατρέποντας την βέβαια σε προτεκτοράτο-παρία), ενώ και νομισματικά θωρακίζεται το ευρώ, κρατώντας στα αποθεματικά του μάλιστα και το χρυσό που συνεισφέρει η Ελλάδα στο όλο εγχείρημα, μιας και τυπικά η Ελλάδα δε θα έχει αποβληθεί, ενώ ίσως να μας υπόσχονται ότι τάχα "όταν η Ελλάδα ανακάμψει, τότε θα ξαναμπείτε στην πρώτη ταχύτητα".
(σημείωση: θυμίζουμε ότι η στήριξη που έχει το ευρώ σε χρυσό είναι αρκετά μεγάλη σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό, μιας και τα συνδυαστικά αποθέματα χρυσού των χωρών-μελών της ευρωζώνης είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου. Αυτό θα γίνεται ολοένα και ποιο σημαντικό, καθώς όλα τα νομίσματα πληθωρίζεται, και άρα όσοι αναζητούν ένα μέσο αποθήκευσης του πλούτου τους, θα βλέπουν με ολοένα και καλύτερο μάτι το χρυσό και τα νομίσματα που έχουν μια μερική έστω υποστήριξη σε χρυσό).

Ήδη κυκλοφορούν σενάρια για το πόσο θα υποτιμήσουν το "δεύτερο" αυτό ευρώ, με βάση τα δικά τους συμφέροντα, ώστε να μειώσουν στο ελάχιστο τις απώλειες των δικών τους τραπεζών, και να μπορούν παράλληλα να εξαγοράσουν φτηνά τα πάντα.

Με το "δεύτερο ευρώ" δηλαδή έχουμε όλα τα μειονεκτήματα ενός πληθωριστικού νομίσματος (έμμεση μείωση μισθών), χωρίς κανένα πλεονέκτημα. Και αυτό διότι η νέα του ισοτιμία πάλι θα ελέγχεται από τη Γερμανία, προς όφελος των ξένων πιστωτών και επενδυτών.

Κλείνοντας, ας δούμε και ένα άρθρο του Hans-Olaf Henkel, πρώην επικεφαλή του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Γερμανίας στους Financial Times, όπου προτείνει να εφαρμοστεί αυτό ακριβώς το σενάριο:

Hans-Olaf Henkel: "Σπάστε το ευρώ στα δύο"

 Κάποτε ήμουν υποστηρικτής του ευρώ και τώρα θεωρώ ότι ήταν το μεγαλύτερο επαγγελματικό λάθος της ζωής μου.
...
η αρχική σκέψη για νομισματική πολιτική που ταιριάζει σε όλους κατέληξε σε μία νομισματική πολιτική που δεν ταιριάζει τελικά σε κανέναν (σ.σ. ε όχι και σε κανέναν, η Γερμανία μια χαρά την "κάνει τη δουλειά της", έτσι δεν είναι; ). Με τα επιτόκια στα χαμηλά γερμανικά επίπεδα, οι Έλληνες πολιτικοί είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τεράστια χρέη. Η Κεντρική Τράπεζα της Ισπανίας παρακολουθούσε τη φούσκα στην αγορά ακινήτων να μεγαλώνει χωρίς να μπορεί να προχωρήσει σε αύξηση επιτοκίων. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου έβλεπαν την ανταγωνιστικότητά τους να χάνεται, χωρίς να μπορούν να προσφύγουν σε υποτίμηση.

Τρίτος παράγοντας είναι πως το ευρώ, αντί να ενώνει την Ευρώπη, τελικά δημιουργεί νέες τριβές. Οι φοιτητές στην Αθήνα, οι άνεργοι στη Λισαβόνα και οι αγανακτισμένοι στη Μαδρίτη δεν διαδηλώνουν μόνο για τα νέα μέτρα λιτότητας, αλλά και εναντίον της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Angela Merkel. Επιπλέον, το ευρώ διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες που μετέχουν στο κοινό νόμισμα και σε εκείνες που είναι εκτός.
...
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε ένα «Σχέδιο Γ»: Η Αυστρία, η Φινλανδία, η Γερμανία και η Ολλανδία εγκαταλείπουν την ευρωζώνη και δημιουργούν μία νέα νομισματική ένωση, ενώ το ευρώ συνεχίζει να υπάρχει. Το σχέδιο αυτό, εάν οργανωθεί και εφαρμοστεί προσεκτικά, θα μπορούσε να είναι η λύση: το ευρώ θα υποτιμηθεί και θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των χωρών που θα μείνουν σε αυτό, δίνοντας ώθηση στην ανάπτυξη. Αντιθέτως, οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά θα υποστούν κάποιο πλήγμα στις εξαγωγές τους, αλλά με χαμηλότερο πληθωρισμό.
...
Η εφαρμογή αυτού του «Σχεδίου Γ» προϋποθέτει την ξεχωριστή διευθέτηση τεσσάρων προβλημάτων:

1. Πρέπει να σώσουμε τις τράπεζες και όχι τις χώρες. Η σταθερότητα των τραπεζών σε εθνικό επίπεδο θα πρέπει να αντικαταστήσει τα τρέχοντα ευρωπαϊκά μέτρα στήριξης. Σε πολλές περιπτώσεις, ενδεχομένως να χρειαστεί να προχωρήσουμε σε προσωρινή κρατικοποίηση τραπεζών.

2. Η Γερμανία και οι εταίροι της σε αυτήν τη νέα νομισματική ένωση θα πρέπει να παραιτηθούν από σημαντικό μέρος των εγγυήσεων που έδωσαν για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και άλλων. Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος αυτών των κεφαλαίων έχει ήδη χαθεί, η λύση αυτή θα ήταν ένα αποδεκτό «εισιτήριο εξόδου» από την ευρωζώνη.

3. Θα πρέπει να υπάρξει μία νέα Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με έδρα στην Bundesbank, της οποίας κατά προτίμηση να μην ηγείται Γερμανός. Το νέο νόμισμα δεν θα πρέπει να λέγεται «μάρκο». (σ.σ. "για να μη μας πάρουν και χαμπάρι")

4. Ο μηχανισμός για την ένταξη στη νέα νομισματική ένωση θα πρέπει να είναι παρόμοιος με εκείνον που είχε αποφασιστεί για την ευρωζώνη.