Ο ρεφορμισμός και ο κοινοβουλευτισμός, σκούριασαν την Aριστερά

 Του Δημήτρη Κάβουρα              

Νομίζω ότι είναι απαραίτητος ένας μικρός απολογισμός για το τι «παίχτηκε» στη χώρα και στο κίνημα,  από τη στιγμή της ανακοίνωσης του Δημοψηφίσματος απ τον  Παπανδρέου και τα όσα διαδραματίστηκαν τις επόμενες ώρες και μέρες, ως συνέπεια αυτής της ανακοίνωσης.

Σύμπασα η αστική τάξη της χώρας μέσω των ΜΜΕ και των κομμάτων της, τάχθηκε ενάντια στο Δημοψήφισμα το οποίο,  υποτίθεται,  «θα δίχαζε το λαό» ενώ στην πραγματικότητα θα δίχαζε την αστική τάξη και τα κόμματά της από το λαό. Το μισό ΠΑΣΟΚ, ολόκληρη η Ν.Δ,  ο ΛΑΟΣ, η ΔΗΣΥ,  τάχθηκαν μετά βδελυγμίας ενάντια στο δημοψήφισμα.

Δυστυχώς σε ρόλο κομπάρσου  βρέθηκε η αριστερά η οποία σύρθηκε πίσω απ το πολιτικό κατεστημένο και απέρριψε ή υποβάθμισε το δημοψήφισμα. Σίγουρα όμως δεν κατάλαβε-δεν αξιοποίησε- τη θαυμάσια ευκαιρία που παρουσιάστηκε μπροστά της, ευκαιρία που της πρόσφερε ευρισκόμενος υπό  το κράτος πανικού ο Παπανδρέου ο οποίος τα έπαιξε όλα για όλα,  σε μια ζαριά.

Ο εκβιασμός του Παπανδρέου ήταν σαφέστατος προς τα κόμματα του κεφαλαίου: εφόσον και εσείς είστε με αυτά που εγώ κάνω και υπογράφω, σταματήστε τις αντιπολιτευτικές κορόνες και πάρτε τώρα σαφή θέση για να μην πάω σε Δημοψήφισμα στο οποίο και ανοιχτά θα πάρετε θέση και  θα παιχτούν τα πάντα. Η κίνηση αυτή του Παπανδρέου έφερε σε δεινή θέση  το Σαμαρά και τη ΝΔ, διότι τους χάλασε την ήρεμη πορεία πλεύσης προς την εξουσία. Έφερε όμως σε δεινή θέση και την αριστερά.
Η αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική,  απέδειξε ότι πολιτεύεται με τη λογική,  μεροδούλι-μεροφάι και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για επαναστατική επαγρύπνηση και αξιοποίηση κάθε ρωγμής, κάθε δυνατότητας, κάθε αστοχίας και επιπολαιότητας του αντιπάλου. Αυτή  η αφασία με την οποία η αριστερά  αντιμετώπισε τα πράγματα,  ήταν εγκληματική και αποδεικνύει ότι το κίνημα δεν έχει επαναστατική ηγεσία, πράγμα που αποτελεί σοβαρή προϋπόθεση για το ξέσπασμα και τη νίκη της επανάστασης.

Τα κόμματα του κεφαλαίου κατάλαβαν τον κίνδυνο και είχαν κάθε λόγο να στραφούν ενάντια στον Παπανδρέου και στο Δημοψήφισμα, να παλέψουν με κάθε τρόπο, κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια, για να παρθεί πίσω η απόφαση, να ματαιωθεί  το δημοψήφισμα, πράγμα που τελικά έγινε.

Τα κόμματα της αριστεράς, στην καλύτερη περίπτωση, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και δεν αντιλήφθηκαν την ανέλπιστη ευκαιρία που  δινόταν, να περάσει στα χέρια του λαού η απόφαση για το μέλλον της χώρας και να φύγει απ τα χέρια, απ τα στενά όρια, του αστικού κοινοβουλίου. Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με τη σειρά τους, ενώ ως βασικό τους μέλημα είχαν και εξακολουθούν να έχουν, την κάθοδό τους στις εκλογές, απαρνιούνται σε κάθε ευκαιρία οποιαδήποτε δυνατότητα κοινοβουλευτικής παρέμβασης, στερούνται επαναστατικής κοινοβουλευτικής ταχτικής, φάσκουν με την κάθοδό τους στις εκλογές και αντιφάσκουν αρνούμενες την κοινοβουλευτική παρέμβαση.

Υπάρχει όμως και η άλλη παράμετρος, την οποία εμείς ασπαζόμαστε,  για την άρνηση με την οποία υποδέχθηκαν την πρόταση για δημοψήφισμα οι δυνάμεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων). Η  διαδικασία αυτή, του Δημοψηφίσματος,  έβαζε εκ των πραγμάτων το ερώτημα της πολιτικής προοπτικής της χώρας, ερώτημα από το οποίο δεν θα μπορούσαν πια να αποδράσουν, αλλά θα έπρεπε να το απαντήσουν συγκεκριμένα για το τι θα ακολουθούσε με την υπερίσχυση του «όχι». Τα αμείλικτα ερωτήματα που θα έμπαιναν για το τι θα κάνουμε αν φύγουμε απ το ευρώ και την ΕΕ, πως θα επιβιώσουμε, τι θα τρώμε, που και πώς θα δουλεύουμε και θα πληρωνόμαστε, που θα στηριχθούμε κλπ, θα έπρεπε να απαντηθούν συγκεκριμένα και υπεύθυνα χωρίς υπεκφυγές και παραπομπές σε κάποιο παραδεισένιο μέλλον. Έπρεπε να απαντηθούν στον παρόντα χρόνο. Αυτή τη σοβαρή ευθύνη θέλησαν να αποφύγουν τα κόμματα της αριστεράς και απέρριψαν το Δημοψήφισμα

Μάλιστα, οι δυνάμεις που ζήταγαν δημοψήφισμα κάθε τρεις και λίγο, ή δημοψήφισμα για το Μάαστριχ, αρνήθηκαν να σηκώσουν το γάντι της πρόκλησης Παπανδρέου, αρνήθηκαν να βαθύνουν το ρήγμα ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τις λαϊκές μάζες, αρνήθηκαν το δημοψήφισμα και το δικαίωμα στο λαό να αποφασίσει για το μέλλον του. Η αριστερά φυγομάχησε γιατί αναπόφευκτα η τοποθέτηση υπέρ του ΟΧΙ θα έπρεπε να συνδυαστεί με μια συγκεκριμένη πολιτική προοπτική, με εναλλακτική πρόταση εξουσίας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, εξέλιξη που θα άνοιγε εκ των πραγμάτων το ζήτημα της εξουσίας. Με τον τρόπο της η αριστερά έκανε πλάτες σε δυνάμεις του συστήματος (και λοιδορείται τώρα απ αυτές) για να μη γίνει το δημοψήφισμα, για να μη δοθεί η δυνατότητα στο λαό να καθορίσει, με θεσμικό έστω τρόπο, τις πολιτικές εξελίξεις, αποδεικνύοντας ότι ο ρόλος της περιορίζεται σε αυτόν της Κασσάνδρας, της κοινωνικής διαμαρτυρίας, της αντιπολίτευσης.

Σοβαρές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται στην επιρροή αυτής της Αριστεράς  και δίνουν μάχες καθημερινά,  σπαταλούνται σε ένα διαρκή,  αγώνα για τον αγώνα, σε ένα κίνημα για το κίνημα. Οι Μαρξ και Λένιν, θα είχαν κάθε λόγο να είναι απογοητευμένοι βλέποντας αυτή την αριστερά, που ενώ αυτοί  «έσπειραν δράκους»,  «φύτρωσαν ψύλλοι».

Εάν υπήρχε επαναστατικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, θα αντιλαμβανόταν αμέσως και θα αξιοποιούσε μια τέτοια θαυμάσια ευκαιρία, θα υιοθετούσε την πρόταση για δημοψήφισμα, αλλά δεν θα σταματούσε μόνο εκεί: βλέποντας ότι ο Παπανδρέου κινδύνευε να μην πάρει ψήφο εμπιστοσύνης απ την κοινοβουλευτική του ομάδα και να πέσει, με κίνδυνο να ματαιωθεί το δημοψήφισμα, θα τον καλούσε στη βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης εξαγγέλλοντας δημόσια την πρόθεσή του να του δώσει ψήφο ανοχής-ψήφο εμπιστοσύνης μέχρι τη μέρα  του δημοψηφίσματος, με μοναδικό όρο να μην πάρει νέα μέτρα έως τότε και να υπάρξει ικανός χρόνος για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος( 30-40 μέρες).

Παίρνοντας αυτή την πρωτοβουλία,  το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης,  θα διατράνωνε την πίστη του στο λαϊκό παράγοντα και τη δυσπιστία του στο αστικό κοινοβούλιο, θα δρομολογούσε εξελίξεις σε σχέση με την οικοδόμηση στην πράξη κοινωνικού και πολιτικού μετώπου εξουσίας, θα ξεσκέπαζε όλους τους υποκριτές, θα έφερνε ή θα διατηρούσε το λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο και αν ο Παπανδρέου έκανε πίσω θα εξευτελίζονταν πλήρως,  και το επαναστατικό κόμμα  θα είχε κάθε λόγο να καλέσει σε παλλαϊκό ξεσηκωμό για να περάσει στο λαϊκό παράγοντα η απόφαση για το μέλλον του. Μέσα στη μάχη του «όχι» θα ανέβαινε το επίπεδο συνείδησης της εργατικής τάξης, θα έμπαιναν, σε κάθε περίπτωση,  σοβαρές παρακαταθήκες για το άμεσο μέλλον στην περίπτωση υπερίσχυσης του «ναι».

Αυτό έπρεπε να κάνει ένα κόμμα πραγματικά κομμουνιστικό, ένα επαναστατικό κόμμα ή μια ομάδα κομμουνιστών βουλευτών, τις κρίσιμες μέρες στη 1-3/11, έχοντας επίγνωση των συνθηκών  στις οποίες βρισκόμαστε, έχοντας επίγνωση ότι  βρισκόμαστε ήδη σε επαναστατική κατάσταση, σύμφωνα με τα Λενινιστικά κριτήρια.

Αντίθετα με ότι θα έκανε ένα επαναστατικό κόμμα, η κοινοβουλευτικά αριστερά σύρθηκε πίσω απ τις εξελίξεις, δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία, φώναζε εν χορό με τη δεξιά και την ακροδεξιά «εκλογές-όχι δημοψήφισμα». Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, παρόλο που δεν μπορούσε να επιδράσει άμεσα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες λόγω έλλειψης εκπροσώπησης, απέρριψε και αυτή το δημοψήφισμα, δίνοντας, εκτός των άλλων κάλυψη και άλλοθι στην κοινοβουλευτική αριστερά και διαπαιδαγωγώντας τα μέλη της ανάλογα: να συμμετέχουν στις εκλογές αλλά να μην αναλαμβάνουν καμιά πρωτοβουλία, να μην αρπάζουν καμιά ευκαιρία που θα φέρει το λαό, την εργατική τάξη, το κίνημα, σε καλύτερη θέση- ένα βήμα πιο μπροστά, να μην αξιοποιούν κάθε αδυναμία, κάθε ρωγμή στις γραμμές του αντιπάλου, κάθε καθυστέρηση, ολιγωρία του ή σύγχυση, κάθε «επιπόλαια» ή «ανεύθυνη» κίνησή του. Η αριστερά αρνήθηκε να αξιοποιήσει την « κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ' όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζομένων τάξεων».
Τη ρωγμή αυτή η αστική τάξη τη σκέπασε προσωρινά και πρόχειρα.

Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι η αριστερά έβγαλε τα σωστά συμπεράσματα απ αυτή την υπόθεση. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι πήρε κάποιο μάθημα. Είμαστε  απολύτως βέβαιοι όμως, ότι πρόκειται για μεγάλο πάθημα. Η κατάληξη αυτού του παθήματος, η έλλειψη πρωτοβουλίας απ την αριστερά,  διευκόλυνε την πρωτοβουλία των αστικών δυνάμεων, επέδρασε αρνητικά στο κίνημα και το μετέτρεψε  από ενεργό παράγοντα σε παθητικό θεατή που παρακολουθούσε απ τις τηλεοράσεις, μαζί με την αριστερά,  ποιόν θα επιλέξει για πρωθυπουργό η κοινοβουλευτική χούντα της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΛΑΟΣ.      

 Σημ δικιάς μας: Ο Δημήτρης Κάβουρας είναι μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ανασύνταξη