Θα περίμενε κάποιος να ασχοληθώ με την «επίσκεψη» ομάδας αγανακτισμένων στην «αξιολάτρευτη» γλάστρα στης δημοπρασίας, αλλά δε θα το κάνω. Κατανοώ την οργή του κόσμου. Έχω άλλωστε τοποθετηθεί και παλιότερα για τις εκφράσεις δίκαιης διαμαρτυρίας των συνανθρώπων μου, απέναντι στην αλαζονεία και τη χλεύη της εξουσίας.
Για μένα η είδηση είναι ακόμα μια δολοφονία. Μια δολοφονία που ποτέ δε θα βρει δικαίωση στα δικαστήρια. Ένας ακόμα συνάνθρωπος μας, που είχε αυτό το «ελάττωμα» που λείπει από τους πολιτικούς την ευθιξία έβαλε τέλος στη ζωή του, λόγω χρεών.
Τα θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους.
Ένας άνθρωπος δεν άντεξε την πίεση από τις οικονομικές δυσκολίες καικρεμάστηκε. Το τραγικό είναι ότι οι αυτοκτονίες λόγω χρεών αυξάνονται, με γεωμετρική πρόοδο.
Και εδώ θέλω να ρωτήσω. Τι πραγματικά αξίζει πιο πολύ; Η ανθρώπινη ζωή ή τα χρωματιστά παλιόχαρτα των Τραπεζών, τα οποία μάλιστα θα υποτιμηθούν;
Πολλοί απελπίζονται και η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Με το να πεθάνουμε, οι μόνοι που θα στενοχωρηθούν είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα , οι φίλοι, άντε και κανένας συνάνθρωπός μας με φιλότιμο. Αυτό θέλουμε; Οι δικοί μας; Τα παιδιά μας; Οι φίλοι που μας έχουν ανάγκη;
Αυτοί που μας έβαλαν τη θηλιά τι νομίζεις ότι θα κάνουν; Θα λυπηθούν; Αλλά δε μας λυπούνται ζωντανούς, δεν λυπούνται παιδιά, ηλικιωμένους, κανένα. Η δολοφονία είναι πολιτική. Τη θηλιά την έβαλε η εφορία, το κράτος. Όσοι τοκογλύφοι με όπλα άδικους νόμους, πίεσαν. Οι Τράπεζες.
Η απώλεια ενός ανθρώπου είναι πάντα σημαντική. Κάθε ένας από εμάς έχει ελπίδες, όνειρα, επιθυμίες, αισθήματα. Ναι, αισθάνεται χαρά, θυμό, ντροπή, απόγνωση…
Όταν ένα κρατικό μπάσταρδο κατηγορεί κόσμο σαν ‘τζαμπατζήδες’ θέλει όχι γιαούρτι αλλά κλοτσιές. Τα λένε σε όσους χρωστάνε. Φυσικά και σε μένα. Τι θα μ’ αφήνανε; Αλλά ξέρω και τους βάζω στη θέση τους. Ξέρω να τους κάνω να καταπιούν το δηλητήριο, να το βουλώσουν.Γιατί λέω την αλήθεια έξω από δόντια. Άλλοι άνθρωποι όμως πληγώνονται. Και πληγώνονται πολύ. Κατηγορούν άδικα τον εαυτό τους. Αλλοτριώνονται, νομίζουν ότι είναι το πρόβλημα. Αλίμονο! Ποτέ κανένας από εμάς που δεν έχει να πληρώσει, δεν φταίει. Ρωτήστε τους. Θα προτιμούσες να έχεις λεφτά να πληρώσεις τα χρέη; Φυσικά! Είναι η απάντηση. Άλλο δε θέλω ή δεν πρέπει και άλλο το δεν μπορώ. Άλλοι λοιπόν φταίνε…
Λόγω συναισθηματικής φόρτισης δε θα πω άλλα. Ούτε θα κάνω πολιτική. Αν όμως πίσω από την «αυτοκτονία» κρύβονται τίποτε εταιρίες εκβιαστών, από αυτές που παίρνουν και απειλούν τον κόσμο για χρέη στις Τράπεζες, τότε έχουν πάρει στο λαιμό τους άνθρωπο…
Βοηθήστε τους συγγενείς, τους φίλους που έχουν ανάγκη. Κυρίως ψυχικά. Όσο μπορεί ο καθένας και όπως μπορεί.
Και κάτι ακόμα. Απέχω πολύ από το να χαρακτηριστώ «χριστιανός». Αλλά σέβομαι τα πιστεύω κάθε ανθρώπου, ακόμα και αν διαφωνώ. Αν οι συγγενείς των θυμάτων θέλουν να ταφούν χριστιανικά, παρακαλώ τους ιερείς να δεχθούν και να μην μείνουν στο γράμμα των νόμων. Δεν αυτοκτόνησαν, τους εκτέλεσαν.
Δημοσίευση σχολίου