Εκκλησία και Πολιτική Α' Μέρος

Η αντίσταση δυναμώνει. Νέες αποδοκιμασίες κατά πολιτικών της νέας δημοπρασίας και του μπατσοκ. Με πατερίτσα! επιτέθηκε στον πρώην υπουργό Γιώργο Ντόλιο, ένας κάτοικος των Φερών. Ενώ συμβαίνουν αυτά και ο κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια για λίγο φαγητό, το σύστημα επιστρατεύει το τελευταίο αλλά πιο ισχυρό όπλο. Το Ιερατείο.

Σήμερα θα αναφερθώ στον Παποκαισαρισμό. Ονομάζεται έτσι η προσπάθεια ενός ανώτερου Ιερέα να αναμιχτεί στην Πολιτική ζωή ώστε να τη ελέγξει. Αναπτύχθηκε κυρίως το Μεσαίωνα. Ο Πάπας, επίσκοπος Ρώμης, κατανοώντας από τη μια την αδυναμία της πολιτικής εξουσίας και από την άλλη την μεγάλη επιρροή της θρησκείας στις μάζες, αναμίχτηκε με την πολιτική και κινούσε παρασκηνιακά τα νήματα. Έτσι πολιτικοί ηγέτες έπρεπε να πάρουν έγκριση από τον Πάπα για να αναδειχθούν αυτοκράτορες, βασιλείς κλπ, ενώ αντίπαλοι τους αφορίζονταν. Η πολιτική ζωή υπηρετούσε τα συμφέροντα του Βατικανού. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Δεισιδαιμονία, φόβος, εκτελέσεις, βασανιστήρια από την Ιερά Εξέταση, πόλεμοι θρησκευτικοί, Σταυροφορίες.

Αντίστοιχο του Παποκαισαρισμού ο Καισαροπαπισμός. Οι πολιτικοί ηγέτες, προσπαθούσαν ανέκαθεν να ελέγξουν το Ιερατείο ώστε να χρησιμοποιήσουν την θρησκεία για όφελός τους. Κάνανε νόμους όπου ο άρχοντας θα είχε δικαίωμα λόγου στην επιλογή Επισκόπου. Ο βασιλιάς θεωρείται ταυτόχρονα ιερέας (Φαραώ στην Αίγυπτο, θεοποίηση Ρωμαίων αυτοκρατόρων), ή κεφαλή της Εκκλησίας στη γη.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Βρετανός βασιλιάς, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας, ο Ιάπωνας αυτοκράτορας μέχρι το τέλος του ΒΠΠ κα. Οι υποτελείς δεν έπρεπε να αμφισβητούν τις πράξεις του «ελέω Θεού» μονάρχη, γατί κάτι τέτοιο θα ήταν «αμαρτία», επομένως δεν θα είχε μόνο κυρώσεις σ αυτό τον κόσμο αλλά και τον «επόμενο»! Αποτέλεσμα ήταν η αδικία να παίρνει μόνιμη μορφή, η καταπίεση να αυξάνεται, ο παραλογισμός να δικαιολογείται.

Τα ανάφερα αυτά, γιατί σήμερα ακούω όλο και περισσότερους ανώτερους κληρικούς να σχολιάζουν την πολιτική ζωή. Είναι βεβαίως, δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να λέει τη γνώμη του. Αν ο σχολιασμός τους ήταν σύμφωνος με αυτά που υποτίθεται ότι πιστεύουν, τότε θα μπορούσα να κάνω μια καλόπιστη κριτική, σεβόμενος τις απόψεις τους. Βλέπω όμως, από τη μια να κατηγορούν την Αριστερά, από την άλλη να αποπροσανατολίζουν το λαό.

Ο φόβος τους για την Αριστερά είναι κατανοητός. Όποιος έχει βολευτεί σε μια κατάσταση, δε θέλει να αλλάξει. Με μια Αριστερή κυβέρνηση, ο καθένας θα προσφέρει στην κοινότητα και οι τεράστιες περιουσίες θα χρησιμοποιηθούν προς όφελος του λαού. Φοροαπαλλαγές θα καταργηθούν, προνόμια θα εκλείψουν. Η πορεία προς την αταξική κοινωνία περνάει μέσα από τα ίσα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ισότητα ανδρών - γυναικών, πλουσίων - φτωχών, ντόπιων και ξένων.

Μας λένε ότι η κατάσταση είναι άσχημη, αλλά εμείς θα ανταμειφθούμε στον Ουρανό! Και γιατί να μην ανταμειφθείτε εσείς που πιστεύετε στον  άλλο κόσμο, ενώ εμείς να αγωνιστούμε να αλλάξουμε αυτόν; Η αδικία στην σύγχρονη κοινωνία είναι εμφανής. Θα αντισταθούμε όσο μπορούμε, προσπαθώντας να βελτιώσουμε αυτή την κατάσταση. Άλλωστε αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα πιστεύω, αφού οι πάντες ανεξαρτήτως δόγματος (εκτός σατανιστών) καταδικάζουν την απάτη, το ψέμα, την κλεψιά, το φόνο κλπ.

Υποστηρίζουν ακόμα, ότι μόνο λίγοι πολιτικοί «αμαρτάνουν», ενώ οι κληρικοί και οι υπόλοιποι είναι καλοί. Η αμαρτία,  όμως, δηλαδή η αποτυχία, το λάθος, δεν υπάρχει μόνο σε λίγα πρόσωπα. Είναι το πολιτικό κατεστημένο που οδηγεί σε αυτές τις ενέργειες. Όταν έχεις θεό το Μαμμωνά, το κέρδος, τότε είναι αναπόφευκτο να εκμεταλλευθείς τους συνανθρώπους σου για το αποκτήσεις. Θα κάνεις τα πάντα. Αν στη θέση του ανθρώπου μπει κάτι άλλο, ο χρυσός για τον καπιταλισμό, ο θεός για τη θρησκεία, ή το μίσος για το φασισμό, μοιραία ο άνθρωπος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Αντί να υπηρετείται, υπηρετεί. Καταργείται η ελευθερία και ως άλλοι δούλοι χτίζουμε τα μνημεία των «θεών».

Κάθε τι που δεν έχει ως κέντρο τον άνθρωπο, απαιτεί θυσία ανθρώπινη. Δεν αναφέρομαι μόνο στις ανθρωποθυσίες διάφορων θρησκειών, αλλά και στις θυσίες που κάνει σήμερα ο λαός μας, για να ικανοποιήσει τους «ιερείς» των τραπεζών και του «θεού» ΔΝΤ. «Θεοί»  που απειλούν με ακόμα μεγαλύτερες τιμωρίες (χρεοκοπία) αν δεν γίνουν τα ολοκαυτώματα.

Γι αυτό, ας με συγχωρέστε «άγιοι», που δε θα πάρω από την προπαγάνδα σας. Οφείλατε, να είστε σύμφωνοι με όσα κηρύσσετε και να βοηθάτε ουσιαστικά, όχι μόνο για τα μάτια του κόσμου, τους πολίτες. Να μην είστε υποκριτές.