"Μηδενική ανοχή στη βία"

«Πληθαίνουν τα κρούσματα βίας με πολιτικό περιεχόμενο, τα οποία συνιστούν πλέον ανοιχτή απειλή για τη Δημοκρατία και τη σταθερότητα της χώρας. Έχουμε, δυστυχώς, συνηθίσει στη ρουτίνα της βίας και δεν μας κάνουν πλέον εντύπωση ασύλληπτα και ακατανόητα δείγματα αυτής, όπως η επίθεση στον ειδικό φρουρό στο Σύνταγμα. Μας οδηγούν, όμως, με μεγάλη ταχύτητα σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Η Δημοκρατία και το κράτος οφείλουν να αντιδράσουν, να προστατεύσουν με αποφασιστικότητα τη νομιμότητα πριν να είναι αργά. Μηδενική ανοχή στη βία είτε εκ δεξιών είτε εξ αριστερών είναι ο μόνος δρόμος για να μη μπει σε πολύ μεγάλες περιπέτειες η Ελλάδα».

Καθημερινή 10/4/2012

Σπάνια συναντάς τόση διαστρέβλωση, γκεμπελική προπαγάνδα, αντιστροφή της πραγματικότητας, μέσα σε τόσες λίγες λέξεις.
Οι υπάλληλοι του εφοπλιστή Αλαφούζου έχουν κάνει επιστήμη στο να παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα που απέχει παρασάγγας απ’ την αλήθεια.

Την στιγμή που μόλις χτες δυο συνάνθρωποι μας έδωσαν τέλος στην ζωή τους, αυτοκτόνησαν,  από τις σφαίρες της φτώχεια και της μιζέριας, η φυλλάδα εντοπίζει κίνδυνο «εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων» επειδή κάποιος μπάτσος δέχτηκε μερικές «ψιλές» στο Σύνταγμα.

Κάνει αναφορά για «κρούσματα βίας με πολιτικό περιεχόμενο» η ίδια πατσαβούρα που δεν βρήκε λέξη να γράψει για την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ ο φωτορεπόρτερ Μ. Λώλος. Προσπέρασε όλη αυτή την κτηνωδία των κατασταλτικών μηχανισμών με δυο τυπικές προτάσεις: «Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, υπήρξε διαφωνία ανάμεσα σε δύο διμοιρίες για το προς τα πού έπρεπε να φύγουν οι εκπρόσωποι Τύπου και μια από τις διμοιρίες επιτέθηκε κατά των δημοσιογράφων χτυπώντας τουλάχιστον τρεις από αυτούς. Ο πρόεδρος της ένωσης φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος, που χτυπήθηκε στο κεφάλι, διακομίστηκε σε νοσοκομείο».

Επικαλείται την «Δημοκρατία και το κράτος» (πώς μπορεί να λέγεται δημοκρατικό ένα καθεστώς που έχει διορισμένο πρωθυπουργό;) και ζητάει να «αντιδράσουν, να προστατεύσουν με αποφασιστικότητα τη νομιμότητα πριν να είναι αργά… για να μη μπει σε πολύ μεγάλες περιπέτειες η Ελλάδα». Η Ελλάδα η δική τους μπορεί να μην έχει μπει «σε μεγάλες περιπέτειες» και να «κινδυνεύει» από κάθε εκδήλωση έστω και υποτυπώδη της λαϊκής αντιβίας. Η δική μας η Ελλάδα όμως «τρώει τα παιδιά της», μας στερεί το δικαίωμα στο όνειρο, στην ζωή, στο χαμόγελο και μας προσφέρει απλώς μια άθλια επιβίωση. Κι αυτή την Ελλάδα δεν την θέλουμε γ’ αυτό παλεύουμε να την αλλάξουμε.

Πραγματικά χάνουν οι λέξεις το νόημα τους όταν γράφονται από έναν Παπαχελά ή ακούγονται από έναν Μπάμπη Παπαδημητρίου. Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοούν εσείς όταν μιλούν για «νομιμότητα»: Να εξαθλιώνει η αστική δικτατορία, με κοινοβουλευτικό μανδύα που έχουμε, τα λαϊκά στρώματα για να παραγεμίζουν τα θησαυροφυλάκια τα δικά τους και των αφεντικών σας.  Είναι αντιληπτό άλλωστε, ότι υπερασπίζονται με πάθος το μονοπώλιο της κρατικής βίας και δεν κάνουν καμιά αναφορά για τα αλλεπάλληλα  στοχευμένα δολοφονικά χτυπήματα, των μπάτσων που γίνονται  υπό της εντολές της κατοχικής κυβέρνησης. Γνωρίζουμε επίσης ότι όταν προτείνουν στο κράτος να επιδεικνύει «μηδενική ανοχή στη βία», εννοούν να ενταθεί η καταστολή σε κάθε κινητοποίηση που αντιστέκεται στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αυτό όμως που δεν θέλουν να καταλάβουν είναι ότι κανένα καθεστώς δεν μπορεί να μακροημερεύσει όσο αυταρχικό και να είναι, όσο δουλικά και να το υπηρετούν. (Λογικά το παρελθόν τους θα έπρεπε να τους το είχε διδάξει...)
______________

«Ως τώρα πιστεύαμε ότι η εξάπλωση των χριστιανικών μύθων στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφειλόταν αποκλειστικά στο ότι δεν είχε εφευρεθεί ακόμη η τυπογραφία. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Ο καθημερινός Τύπος και ο τηλέγραφος, που μέσα σε μια στιγμή διαχέει τις επινοήσεις του σε όλη τη γη, κατασκευάζει περισσότερους μύθους μέσα σε μια μέρα (και το αστικό κοπάδι τους πιστεύει και τους διαδίδει ακόμα παραπέρα) από όσους θα μπορούσαν να παραχθούν παλιότερα μέσα σε έναν αιώνα».

Καρλ Μαρξ («Απαντα», τόμος 44, σελ. 176).