Πως ήταν τότε;

Πως ήταν; Τι να πω; Είχε και ομοιότητες με τη σημερινή χούντα είχε και διαφορές. Κόλαση ήταν και η μια, κόλαση και η άλλη. Εκείνο που με εξαγριώνει, είναι όταν ακούω κάτι χούφταλα ή κάτι μ@λ@κες, να λένε υπέρ του πράκτορα της ΚΥΠ Γ. Παπαδόπουλου. Να θυμίσω λοιπόν στα όρνεα του φασισμού, πως ήταν, για τους υπόλοιπους Έλληνες.

Η Χούντα είχε συλλάβει πάνω 12.000 πολιτικούς αντιπάλους, κυρίως κομμουνιστές από τις πρώτες κιόλας μέρες. Όχι επειδή κάνανε κάτι, αλλά επειδή απλά θεωρούνταν απειλή. Τους περισσότερους, θα τους έστελνε εξορία σε ξερονήσια. Ο δικτάτορας Παττακός είχε πει για την Γυάρο και τη Μακρόνησο (χωρίς να είναι τα μοναδικά νησιά εξορίας) ότι «δέματα από τους συγγενείς δεν γίνονται δεκτά, γιατί οι κρατούμενοι δεν τα έχουν ανάγκη». Αποκομμένοι από τους δικούς τους και τον έξω κόσμο, προσωπικότητες της πολιτικής, του πνεύματος αλλά και απλοί άνθρωποι, παρακολουθούσαν το καθημερινό πρόγραμμα «κατήχησης κατά του κομμουνισμού».

Τι περιλάμβανε; Πείνα, βασανιστήρια, εξευτελισμούς και ξύλο, που έφτανε στο θάνατο σε αρκετές περιπτώσεις. Οι πιέσεις να υπογράψουνε δηλώσεις στήριξης της χούντας και να «αποτάξουν» τα πιστεύω τους, αφόρητες. Στα κελιά το αδιαχώρητο. Δίνανε ζωοτροφές, κάνανε διάφορα καψόνια, αγγαρείες, απειλούσαν ότι θα πιάσουν τις γυναίκες, τα παιδιά, τους γονείς τους.

Στο δρόμο δεν τολμούσες να βγεις νύχτα. Γι αυτό τσαντίζομαι όταν ακούω νοσταλγούς, να λένε «ότι τότε κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές». Τρίχες. Δε θυμάμαι κάτι τέτοιο. Σε πολλές όμως περιπτώσεις παραβιάζονταν οι πόρτες και το άσυλο της κατοικίας, αν δεν άνοιγες στα καθάρματα της ΕΣΑ.

Οι χαφιέδες έκαναν χρυσές δουλειές εκείνη την εποχή. Ένας διάχυτος φόβος υπήρχε ακόμα και σε μικρά παιδιά, μη πούνε τίποτα, που δεν άρεσε στους στους χουντικούς. Αν κάποιος ρουφιάνος σε κατηγορούσε, το ξύλο στα μπουντρούμια και η απώλεια της δουλειάς σου, αν ήσουν υπάλληλος, θα ήταν το μικρότερο σου πρόβλημα. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν ή έμειναν ανάπηροι από τα μαρτύρια.

Άλλους τους αφήναν νηστικούς και διψασμένους, άλλους τους κάνανε φάλαγγα, άλλους έδερναν με ραβδιά και γκλοπ, άλλους με κλοτσιές και μπουνιές. Σε πολλούς χειρότερα. Βρισιές, απειλές, προσβολές.   

Η λογοκρισία και η προπαγάνδα μόνο με την περίοδο του μνημονίου και την κατοχή, μπορεί να συγκριθεί. Απαγορεύονταν σχεδόν τα πάντα, πλην στρατιωτικών εμβατηρίων. Βιβλία, τραγούδια, ταινίες, εφημερίδες. Οι λογοκριτές κολλούσαν μέχρι και τσιρότα σε δίσκους! Έπεφτε ξύλο σε κινηματογράφους για να μη δουν ταινίες που δεν συμβάδιζαν με τα γούστα των φασιστών, μη φανταστείτε πολιτικές, αυτές δεν προβάλλονταν καν.

Τα σημερινά κανάλια, μου θυμίζουν τα δελτία ειδήσεων εκείνης της εποχής. Ένα απίστευτο γλείψιμο των πραξικοπηματιών, εμετικά ψέματα, αρλούμπες και το χειρότερο όλων, κάτι «εκδηλώσεις» που προσέβαλαν την αισθητική και παραποιούσαν την Ιστορία. Πως είναι το Mega, το Skai ο Ant1 σήμερα; Έτσι ακριβώς.

Η επταετία της Χούντας σημαδεύτηκε από αμέτρητες περιπτώσεις σκανδάλων. Θυμίζω χρήματα καταχράστηκαν ο Λαδάς, με τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια, ο Ρουφογάλης (αρχηγός ΚΥΠ). Η ΚΥΠ εξασφάλιζε δάνεια από τα χρήματα του λαού σε χουντικούς επιχειρηματίες. Αυτό εννοούν μερικοί, όταν λένε ότι ο Παπαδόπουλος έδωσε χρήματα. Και σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, χρήματα δίνουν στα κανάλια και τους εφοπλιστές. Το σκάνδαλο των σάπιων κρεάτων από τη Ροδεσία, που έφερνε με λαθρεμπόριο ο τότε υπουργός εμπορίου, η ΠΕΣΙΝΕ που πήρε ρεύμα κάτω του κόστους, η Esso-Pappas με το ξέπλυμα χρημάτων κλπ. Την ίδια περίοδο, πρωτοφανή άνοδο γνώρισε το ρουσφέτι και η οικογενειοκρατία: Στρατηγοί, στρατιωτικοί και συγγενείς τους κατέχουν όλες σχεδόν τις διευθυντικές θέσεις στο δημόσιο. Τα ίδια σ***α δηλαδή με σήμερα, μόνο με άλλα πρόσωπα. Φυσικά δεν τολμούσε κανείς να τους κατηγορήσει τότε. Οι στρατιωτικοί τότε, ήταν κάτι σαν τους βουλευτές και τους μεγάλους παρουσιαστές σήμερα.  

Η δικτατορία παρέχει διευκολύνσεις στους Αμερικανούς. Την περίοδο του πολέμου των 6 ημερών πχ, μερικές χιλιάδες Αμερικανοί φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχεία χωρίς καν έλεγχο διαβατηρίων. Η προσκόλληση στο άρμα των ΗΠΑ, είχε αποτέλεσμα ολέθριες αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική. Όπως σήμερα. Οι σχέσεις με τις γειτονικές χώρες στα βόρια σύνορα επιδεινώνονται. Με την Τουρκία ακολουθείται διαφορετική γραμμή υπό το πρίσμα των συμφερόντων του ΝΑΤΟ, και όχι της Ελλάδας.

Έτσι η Χούντα μέσα σε διάστημα 45 ημερών (όπως ακριβώς αξίωνε η Τουρκία) ολοκλήρωσε πλήρως την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, εφαρμόζοντας την αρχή ενός νοσηρού σχεδίου της CIA και των ντόπιων υπηρετών. Το σχέδιο αυτό ήθελε τον απόλυτο έλεγχο της Αμερικής στην κρίσιμη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ανεξάρτητες φωνές όπως του Μακαρίου, έπρεπε για τους Ιμπεριαλιστές να «πνιγούν».  Το αποτέλεσμα του παρανοϊκού πραξικοπήματος κατά του δήθεν «Κάστρο της Μεσογείου», είναι γνωστό: Χιλιάδες νεκροί, περισσότεροι τραυματίες, αγνοούμενοι, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, στρατιωτική κατοχή της μισής Κύπρου (40%). Τα όπλα που αγοράστηκαν πανάκριβα (Α7 Corsair,  F -4 Phantom, υποβρύχια πλοία, άρματα μάχης, πύραυλοι, κλπ), ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν, δείχνοντας ότι οι εξοπλισμοί είναι για να οικονομάνε κάποιοι.

Υπήρξε αντίσταση; Ασφαλώς. Ο λαός δεν ήθελε τη χούντα. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Τον Απρίλιο του 1967 οι πρώτες διαδηλώσεις κατά της ανωμαλίας σε Γιάννενα Ηράκλειο. Καταπνίγονται από τις δυνάμεις καταστολής. Ο  Αλέξανδρος Παναγούλης με την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, τον Αύγουστο του 68 στη Βάρκιζα. Πολλές βομβιστικές επιθέσεις στα 7 πέτρινα χρόνια, από δεκάδες οργανώσεις αγωνιστών.  Η χούντα εξαρθρώνει πολλές απ αυτές, οδηγεί σε δεκάδες έκτακτα στρατοδικεία, ήρωες της αντίστασης, φυσικά με απόλυτη μυστικότητα. Αυτό, τις βομβιστικές επιθέσεις , τις έκρυψε και η Μεταπολίτευση, για «ευνόητους λόγους». Γι αυτό λεν ότι τάχα δεν είχαν αντίσταση. Είχαν και παρείχαν. Άσχετα αν το καθεστώς ήταν πάνοπλο και ισχυρό, γιατί στηρίζονταν απ έξω.

 Αναρχικοί, Κομμουνιστές, ακόμα και Κεντρώοι Δημοκρατικών πεποιθήσεων, δίνουν ένα τιτάνιο αγώνα, εναντίον του ψέματος και της βίας.  Και πληρώνουν τη γενναιότητα και τον πόθο για λευτεριά. Κηδείες πολιτικών και ανθρώπων των γραμμάτων, γίνονται αφορμή αντιδικτατορικών συλλαλητηρίων. Η ΑΣΟΕΕ, η Πάντειος, το Γεωλογικό, η Νομική, δείχνουν ότι οι νέοι φοιτητές λένε όχι σε κάθε χούντα. Το Πολυτεχνείο, το σύμβολο αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία, τρομάζει το χουντικό σκυλολόι. Αποτέλεσμα  1.100 συλλήψεις, 127 απόπειρες δολοφονίας, χιλιάδες  τραυματισμοί πάνω από 83 νεκροί … 

Και τότε ήταν πολύ άσχημα. Αγωνιστήκαν και θυσιάστηκαν πολλοί. Αλλά νίκησαν.

Ο Δ. Ιωαννίδης καταδικάστηκε σε στρατιωτική καθαίρεση, ισόβια κάθειρξη για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και σε 10 έτη κάθειρξη για το αδίκημα της στάσης, καθώς και σε ισόβια για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και συνολική κάθειρξη 25 ετών για ηθική αυτουργία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακόμη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε ένωση προς στάση αξιωματικών εν ενεργεία, εν καιρώ γενικής επιστρατεύσεως και άλλες μικρότερες ποινές, (δηλαδή επί αδικημάτων που προβλέπει ο ΣΠΚ). Αρχικά καταδικάστηκε σε θάνατο (1975), (που τότε ίσχυε η ποινή του θανάτου) αλλά η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια.

Στον Γ. Παπαδόπουλο, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.

Ο Μακαρέζος δικάστηκε για προδοσία και για την εξέγερση και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του μετατράπηκε όμως από τον κερατά τον Καραμανλή, σε ισόβια φυλάκιση.

Στ. Παττακός: θάνατος και καθαίρεση για την κατηγορία της στάσης (μετατράπηκε σε ισόβια) και ισόβια κάθειρξη για την εσχάτη προδοσία.

Καταδικάστηκαν επίσης από τη δικαιοσύνη οι: Γρ. Σπαντιδάκης, Γ. Ζωιτάκης, Ι. Λαδάς, Α. Λέκκας, Μ. Ρουφογάλης, Κ. Παπαδόπουλος και Κ. Μπαλόπουλος (5-20 χρόνια φυλακή).

Πολλοί βέβαια τη γλύτωσαν. Τρύπωσαν στα αστικά κόμματα που λειτούργησαν ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Πέρα όμως, από τα όποια αστικά δικαστήρια, οι χουντικοί εγκληματίες καταδικάστηκαν στη συνείδηση όλου του λαού.

Τελειώνοντας τους αφιερώνω για την «γιορτή» τους, την αποφράδα αυτή ημέρα,  αυτούς τους στίχους από  ποίημα του Σεφέρη, λέγοντας και εγώ αλλά και όλοι: ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ.

…«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.