Αριστερή κυβέρνηση: και σαν τραγωδία και σαν φάρσα

Του Γιάννη Ελαφρού - "Πριν"

Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εντολή για το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης. Με αυτό το βασικό σύνθημα απευθύνθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΝ κι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, στην προχθεσινή προεκλογική συγκέντρωση στην Αθήνα. Η ομιλία του ήταν γεμάτη αναφορές στην κυβερνητική δυνατότητα της Αριστεράς, ενώ απουσίαζε κάθε αναφορά στο κίνημα και στην επιτακτική ανάγκη ανασυγκρότησής του (ως όρο για κάθε θετική εξέλιξη).

 Το κίνημα αναφέρθηκε μόνο σαν «ντεκόρ», σαν παρελθόν, κυρίως ως απόδειξη της συμβολής του ΣΥΡΙΖΑ… Όσο κι αν ψάχνει κανείς στην προπαγάνδα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την αριστερή κυβέρνηση, δεν βλέπει κανείς παρά το φάντασμά της… Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς την ανατροπή του μαύρου μπλοκ από την εξέγερση του λαού, χωρίς αριστερό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, μοιάζει περισσότερο με καρικατούρα, παρά με ελπίδα.

Χωρίς παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, χωρίς ρήξη και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, χωρίς ευρύ κτύπημα στην καπιταλιστική ιδιοκτησία (με πέρασμα στο Δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο - κοινωνικό ρόλο), στα κέρδη και στον πλούτο προς όφελος των εργαζομένων και των μισθών τους, πολιτικοί στόχοι κόμβοι που δεν περιλαμβάνονται στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ δεν υπάρχει σήμερα αριστερή πολιτική, αριστερή κυβέρνηση. Είναι εντυπωσιακό ότι στην ομιλία του Α. Τσίπρα, δεν υπάρχει καμία αναφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε καν σαν οξύτατη καταγγελία των Βρυξελλών… Έτσι, ακόμα και η διακηρυχθείσα κατάργηση των μνημονίων μένει στον αέρα, χωρίς τα μέσα που θα επέτρεπαν να τσακιστεί το Μνημόνιο. Άρα, ούτε σαν αντιμνημονιακή δεν στέκεται αυτή η κυβέρνηση...

Το περιεχόμενό της εκφράζεται και στο σε ποιους ουσιαστικά την απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τη συμμετοχή της συστημικής ΔΗΜΑΡ (που δεν έχει ούτε καν το στόχο της κατάργησης των επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων), των επίσης συστημικών Οικολόγων Πράσινων και στήριξη από τον ...Καμμένο, η πρόταση αυτή είναι φανερό ότι αφορά μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος και εκτόνωσης της λαϊκής ανατρεπτικής δυναμικής. Πρόκειται για πρόταση επικίνδυνη, που ανανεώνει τον αφόρητο κυβερνητισμό και τη θεσμολαγνεία της επίσημης Αριστεράς και υπονομεύει, υποβαθμίζει και τελικά ακυρώνει τη συμβολή της Αριστεράς στο πιο επείγον καθήκον της περιόδου, δηλαδή στη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της επίθεσης, στηριγμένο σε ένα ταξικά αναγεννημένο εργατικό κίνημα. Ένα μέτωπο που θα σταματήσει την αστική επιδρομή με το όπλο του μαζικού πολιτικού αγώνα και της παλλαϊκής - πανεργατικής εξέγερσης.

Ακόμα χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανιστεί ως εκφραστής της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» της δεκαετίας του ’80, γυρίζοντας την Αριστερά στο αλήστου μνήμης παρελθόν υποταγής του «αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων», υπό την ηγεμονία της σοσιαλδημοκρατίας. Τότε την εξέφραζε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, τώρα είναι η ίδια η ηγεσία του ΣΥΝ, που μετατοπίζεται σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. «Η δημοκρατική παράταξη της μεταπολίτευσης είναι ο σημερινός νέος συνασπισμός εξουσίας που επιθυμούμε να οικοδομήσουμε με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, το Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, για το δημοκρατικό και προοπτικό αύριο της πατρίδας μας», είπε αποκαλυπτικά ο Α. Τσίπρας στη διακαναλική συνέντευξη την περασμένη Κυριακή. Επιπλέον, εμφανίστηκε ουσιαστικά να υιοθετεί την αθλιότητα των συγκυβερνήσεων του ’89, προβάλλοντας στη σημερινή συγκυρία ως θετική την τότε γραμμή του ΚΚΕ: «Στα χρόνια της μεταπολίτευσης με ηγέτη τον Χαρίλαο Φλωράκη άσκησε μια ουσιαστική πολιτική συμμαχιών προκειμένου να διευκολύνει το λαϊκό κίνημα να έχει κατακτήσεις». Η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα...
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Α. Τσίπρας, ράβοντας το κυβερνητικό του κουστούμι, άρχισε να υιοθετεί και εκφράσεις που προέρχονται από την «γκαρνταρόμπα» της κυρίαρχης πολιτικής, όπως όταν σε πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ ζήτησε «υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον», αναφερόμενος στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια προεκλογική φούσκα, καθώς ευνουχίζει τον ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο που μπορεί να παίξει η Αριστερά, πρώτα και κύρια μέσα στο μαζικό κίνημα, στρέφοντας την προσοχή των εργαζομένων και του λαού στα κοινοβουλευτικά παζάρια για τη διαχείριση μετεκλογικά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει για να περάσει όλος ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων, με όπλο το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα απάντησης και ανατροπής της επίθεσης. Για μια κυβέρνηση της εργατικής δημοκρατίας, έκφραση ενός ανατρεπτικού - επαναστατικού κινήματος, σε ρήξη με τον καπιταλισμό και την αστική εξουσία, στηριγμένη στα ανεξάρτητα όργανα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Θέλει να πάρει ο οργανωμένος, μαχόμενος, συνειδητοποιημένος λαός στα χέρια του όλη την εξουσία, με το δικαίωμα της εξέγερσης και της επανάστασης.