Ν.Αφρική: Επιστροφή στην κόλαση με 40 νεκρούς απεργούς

Του Γιώργου Σαρρή

 H πιο ματωμένη μέρα της Ν.Αφρικής από το '91-'92 που έπεσε το Απαρτχάιντ ήταν η χθεσινή.
40  μεταλλεργάτες απεργοί έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες πάνοπλων αστυνομικών ξεσκεπάζοντας με αυτό το φριχτό τρόπο το προσωπείο της μεταΑπαρτχάιντ μαύρης Ν.Αφρικής.
Έχω πάει 2-3 φορές στη χώρα αυτή μετά την αλλαγή του καθεστώτος και είχα την ευκαιρία να δώ με τα μάτια μου τι πραγματικά έχει αλλάξει μιλώντας με τους ανθρώπους.

Με απλά λόγια αυτό που άλλαξε ήταν το ότι εκτός από υπερπλούσιους λευκούς τώρα υπήρχαν και πολύ πλούσιοι μαύροι. Ετσι μου το διηγήθηκαν οι ίδιοι οι Έλληνες που ζουν εκεί. Η άγρια καταπίεση όμως, η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η περιθωριοποίηση και τα γκέτο και όλα τα χαρακτηριστικά ενός άγριου καπιταλισμού παρέμειναν στη θέση τους με μικρές πάντα αλλά ανούσιες για την εξουσία διαφορές. Αυτοί βέβαια που βίωσαν την αγριότητα του απαρτχάιντ είδαν μεγάλες ελπίδες να γεννιούνται όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίδες όμως που ελάχιστα ή καθόλου δεν πλησίασαν μέχρι το τέρμα. Κι αυτό είναι φαντάζομαι τραγικό  αν σκεφτεί κανείς πόσο σπουδαίος αγώνας με βαρύ ανθρώπινο κόστος είχε γίνει.

Αυτό που είδα εγώ με τα μάτια μου ήταν ότι η πιο μεγάλη τους ελπίδα(των φτωχών εννοώ)  δεν ήταν η πραγματική κοινωνική αλλαγή, από την οποία με τη "βοήθεια" των πρωταγωνιστών όπως ο Μαντέλα παραιτήθηκαν, αλλά το να αλλάξουν πλευρά στο δρόμο. Κι από την πρόχειρη περίφραξη με το συρματόπλεγμα που κύκλωνε τα έστω και λίγο καλύτερα από παλιά τουβλόσπιτα ή τσιγκόσπιτά τους, να περάσουν απέναντι, στις γειτονιές με τους ψηλούς μαντρότοιχους και  τα ηλεκτροφόρα σύρματα που έκλειναν μέσα τις πλούσιες γειτονιές των λευκών(κυρίως αλλά πλέον όχι μόνο). Στο Γιοχάνσμπουργκ δύσκολα βρίσκεις γειτονιά που δεν είναι κλεισμένη σε ηλεκτροφόρο μαντρότοιχο.

Τώρα η ωμή αγριότητα ξαναγύρισε. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στα τυφλά και χτύπησε στο ψαχνό τους απεργούς για λογαριασμό των μεγάλων αφεντικών των ορυχείων Λόνμιν με έδρα το Λονδίνο, όπως τότε στα καλά χρόνια του Απαρτχάιντ. Είμαι σίγουρος ότι οι πάμπλουτοι λευκοί που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την αλλαγή του '91-'92, αλλά και οι νέοι φίλοι τους, άφησαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Θα είπαν πως ήταν αγριάνθρωποι και παράνομοι και πως καλά τους έκαναν, ή πως σίγουρα δε γινόταν αλλιώς. Και θα ένοιωσαν βέβαια πολύ καλύτερα που αυτή τη φορά αυτοί που κρατούσαν τα όπλα κι έγιναν φονιάδες εργατών δεν ήταν λευκοί. Δεν ήταν δικοί τους. Ήταν από τους άλλους, ήταν "δικοί τους" μαύροι, σαν κι αυτούς τους άθλιους απεργούς που τολμούσαν να παλεύουν για κάτι καλύτερο.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι απεργοί δεν ήταν ειρηνικοί αλλά μπορώ να φανταστώ με ευκολία το πώς θα αντιμετωπίστηκαν και τι τράβηξαν όλα αυτά τα χρόνια και πριν αλλά και μετά την πτώση του απαρτχαιντ. Τωρα η Ν.Αφρική ετοιμάζεται να ξαναμπεί σε έναν εφιάλτη νέο κι άγνωστο με πολλά κοινά όμως από το παρελθόν.

Ειναι μια καθαρή περίπτωση όπου η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας κρύβεται πίσω από το φυλετικό ζήτημα μέχρι που τελικά αποκαλύπτεται με τον πιο απαίσιο τρόπο η αλήθεια για το ποιοί σκοτώνουν ποιούς και γιατί όταν απειλείται η εξουσία τους.

Και ακόμη πιο πολύ μια ακόμη περίπτωση όπου όταν ο δρόμος για τον Παράδεισο μένει στα πρώτα βήματα και χάνεται μεσα στις ομίχλες των βαθμιαίων αργών αλλαγών τότε με μαθηματική ακρίβεια ο κουρασμένος οδοιπόρος καταλήγει ξανά στην κόλαση.

Τα υπόλοιπα και τις λεπτομέρειες μπορείτε να τις βρείτε ακόμη στα δελτία ειδήσεων.