Η σκόνη του χρόνου σαν λεπτή επίστρωση επιχρίσματος πολυτίμων υλικών επικάθεται στα μέλη του κοινωνικού ιστού. Μπερδεύει με αυτόν τον τρόπο τους παρατηρητές ή όσους κινούνται αναζητώντας τις σύγχρονες διεξόδους άλλοτε της φυγής και άλλοτε της ανατροπής. Στη λεπτή επίστρωση αυτής της σκόνης χάνονται οι διαβάτες της ιστορίας και αφήνουν και τα δικά τους αποτυπώματα. Τα μπερδεύουν μαζί με χιλιάδες άλλα ίχνη που το καθένα μπορεί να έχει τη μοναδικότητα ενός δακτυλικού αποτυπώματος , μοναδικότητα όμως η οποία εξανεμίζεται και χάνεται μέσα στην απειρία των ιχνών. Ανάλογα με τη γωνία της παρατήρησης ανακαλύπτει λοιπόν κανείς σε αυτό το λεπτό επίχρισμα της σκόνης τη συσσωρευμένη εμπειρία και τη σοφία της πράξης και πότε τη σκουριά ή την καταχνιά της απραξίας. Τα ίχνη πάνω στον καμβά δυσανάγνωστα, σα μουτζούρες που αναζητούν την αποκρυπτογράφηση και την ερμηνεία τους…
Είναι όμως τέτοιοι οι καιροί μας που οι αρμοί ξεκλειδώνουν και τα μέλη του σώματος αρχίζουν να κουνιούνται. Αποτινάζονται οι επιστρώσεις της ιστορικής χρονοσκόνης που κάλυπταν για χρόνια το γίγνεσθαι. Πότε σπασμωδικά και παροδικά και πότε με διάρκεια, αλλά πάντα αποκαλύπτονται οι πληγές. Πληγές που μας χωρίζουν, πληγές που μας ενώνουν. Ανεπούλωτες πληγές του παρελθόντος που η ίαση τους είναι το προοίμιο του μέλλοντος.
Έκαστο σώμα, μοναδιαίο και μοναδικό είναι αυτό που συγκροτεί το υποκείμενο της επαναστατικής αλλαγής. Είναι η σάρκα και τα οστά του κοινωνικού σώματος και η πραγμάτωση της ουτοπίας. Αυτό το σώμα περικλείει τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του καθενός. Εμπεριέχει τις πληγές και τις ατέλειες και συνεπώς πορεύεται μέσα στην αντιφατικότητά του όπως και σε όλες τις ιστορικές περιόδους δυνάμει φορέας της ανατροπής και όχι εξ ορισμού και εξ αποκαλύψεως…
Είναι όμως τέτοιοι οι καιροί που ο εχθρός είναι απέναντι και είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Δεν τρέφει αυταπάτες και έχει παρέλθει ο καιρός που παραχωρούσε κάποια ψίχουλα για να εξασφαλίζει την ευημερία και τη μακροημέρευσή του. Οι αρμοί και τα μέλη της κοινωνίας σαλεύουν και παίρνουν θέσεις μάχης, αλλά το καθεστώς έχει φροντίσει να διαφυλάξει τα νώτα του. Αυτοί είναι πάνοπλοι και στρέφονται εναντίον των άοπλων ανθρώπων του μόχθου. Νομοθετούν και λεηλατούν. Καταστέλλουν και κλέβουν. Προπαγανδίζουν και ρημάζουν. Καταστρέφουν κάθε έννοια και αξία της δικής τους αστικής παράδοσης και ότι θετικό αυτή είχε δώσει για να συνεχίσει να απολαμβάνει τα προνόμια της μια ολοένα και συρρικνωμένη κάστα ολιγαρχιών. Νέο – φεουδαρχών και τσιφλικάδων που όπως και τότε έτσι και τώρα είναι πάνοπλοι και έτοιμοι να υποτάξουν τους απόκληρους και τις νέες ορδές των απελπισμένων που θα πεινούν για να σαπίζουν οι σοδειές μαζί με σάπια πλούτη σε αποθήκες και κρύπτες…
Το μέλλον που προετοιμάζουν είναι σκοτεινό και ζοφερό, όμοιο με το χειρότερο παρελθόν τους. Κάτω από αυτά τα σκονισμένα ιερογλυφικά που σχημάτισε η σκόνη του χρόνου, μπορείς να ανακαλύψεις πως η πείνα και η ακραία δυστυχία δεν ήταν πάντα και ο ευνοϊκότερος παράγοντας για την ανατροπή. Από μόνη της η εξαθλίωση δεν οδηγούσε στην επανάσταση. Αντιθέτως μάλιστα άνοιγε πόρτες σε βαθύτερα σκοτάδια και δεν οδηγούσε αυτόματα στην κοινωνική απελευθέρωση. Μετά από κάποιον καιρό οι ίδιοι δυνάστες, οι εκμεταλλευτές και οι εξουσιαστές σταθεροποιούσαν εκ νέου τη θέση τους και ο τροχός της άμαξας σκάλωνε και πάλι. Στο ίδιο σημείο. Χωρίς να ξεκολλήσει από τη λάσπη και το βόρβορο της ανθρώπινης προϊστορίας…
Να λοιπόν που σήμερα ο τροχός είναι και πάλι έτοιμος να κυλήσει. Μέσα από τη λάσπη να βγει ανοίγοντας νέους δρόμους για της γης τους κολασμένους. . Η σκόνη διαλύεται και ανασυντίθεται στη μορφή και το σχήμα του επαναστατικού πολίτικου υποκειμένου που θα δώσει τη δύναμη στον γίγαντα που ξυπνάει και ταρακουνά τον τόπο και τις συνειδήσεις. Η συσσωρευμένη οργή και η αγανάκτηση είναι συσσωρευμένη πυρίτιδα στα θεμέλια της αστικής κυριαρχίας. Το ξέρουν και γι αυτό είναι πάνοπλοι. Επίσης ξέρουν ότι το φιτίλι πυροκροτητής αυτού του υλικού βρίσκεται στα χέρια της ίδιας της τάξης που θέλει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της, αλλά πρέπει η ίδια να κάνει το βήμα αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα του επαναστατικού φορέα στην πράξη και οικοδομώντας τον στη βάση της ενότητας. Γεγονός διόλου εύκολο και έργο τιτάνιο που πρέπει να γίνει για να μπορέσει να μπει στις ράγες το απελευθερωτικό όραμα. Αυτό που δεν περισσεύει ωστόσο είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που πολλές φορές μας στάθηκε σύμμαχος, σήμερα κυλάει προς το συμφέρον των αντιπάλων. Γι αυτό κι επιχειρούν με όλα τα μέσα να τρομοκρατήσουν, να στήσουν παγίδες, να ανακόψουν ακόμη και τα ισχνά ρεύματα αμφισβήτησης και ανατροπής. Σπέρνουν σοκ και δέος. Για ακόμη μια φορά σπέρνουν ανέμους μισαλλοδοξίας πιστεύοντας πως δεν θα θερίσουν θύελλες.
Κάτω από τη σκόνη της συσσωρευμένης εμπειρίας, κάτω από τη σκουριά της απραξίας είναι φανερό πως η κλεψύδρα αδειάζει. Αν και στη ζωή ποτέ δεν είναι αργά, η τομή στο χρόνο είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει το μέλλον. Η επαναστατική τομή που θα σταματήσει το ρολόι της καταστροφής και θα σημάνει την έναρξη μιας νέας εποχής. Της πραγματικής ιστορίας του ανθρώπινου είδους. Αυτή η εποχή μοιάζει με το μεταίχμιο με τους ανεμοδείκτες να επιμένουν πως ζυγώνει η δική μας εποχή…
Μάκης Γεωργιάδης
XXVII – IX - 2012
+ σχόλια + 1 σχόλια
σημερα το βραδυ πεθανε μεσα στο δημοτικό συμβουλιο του δήμου Περιστερίου ένας κατοικος που είχε παει να διαμερτυρήθει μαζι με αλλους συμπολιτες μας γιατί ο δήμος κλείνει το κολυμβητήριο της χωράφας. περισσοτερες πληροφορίες απο σ,
Δημοσίευση σχολίου