Χριστιανοί και Χρυσαυγίτες

 Οι αναθυμιάσεις της υποκουλτούρας

 Ζούμε σε μια ξεχωριστή εποχή, από κάθε άποψη. Πολύ επώδυνη, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα. Κατ' αρχήν, πράγματα και πρόσωπα αποωραιοποιούνται. Καθώς ξεβάφει το σύστημα, ξεβάφουν και οι άνθρωποι. Από άλλους φεύγει το λούστρο και άλλοι ξεμυτίζουν από τις κρυψώνες τους σχεδόν γυμνοί. Άλλοι πιεσμένοι από τα συντρίμμια ενός κόσμου στον οποίο είχαν κάπως βολευτεί και άλλοι θυμωμένοι από την απώλεια των προνομίων που απολάμβαναν από δεσπόζουσες θέσεις που δεν υπάρχουν πια.

 Ένας συρφετός εξωτερικά ανόμοιων ατόμων συσπειρώνεται σε σάρκα μία. Προδομένοι και εγκαταλειμμένοι από την παράταξη τους, από την Ευρώπη τους, από την ιδεολογία τους, από τις ανέσεις τους, από την αίσθηση του νικητή. Χαμένοι στο διάστημα... Αμέτοχοι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, βρέθηκαν εν μία νυκτί εκτεθειμένοι στους αέρηδες και τις μπόρες της οικονομίας της αγοράς. Κάθε τι που αποτελούσε το ασφαλές περιβάλλον τους, η δουλειά, η στέγη, η περίθαλψη, οι διακοπές, ρευστοποιήθηκε.

Οι άνθρωποι ξεπουλήθηκαν από τους ηγέτες και τα κόμματα τους. Η οργή, πολλών απ' αυτούς, πνιγμένη από την ανημπόρια τους διοχετεύτηκε στην άκρα Δεξιά. Γιατί αυτός ο στραπατσαρισμένος και ανυπεράσπιστος πολίτης, το σαλιγκάρι χωρίς κέλυφος, με θολωμένο μυαλό, δεν επιζητεί λύσεις, αλλά εκδίκηση για τον κόσμο που έχασε. Ένας πολίτης, συμβιβασμένος και βολεμένος, σε οποιοδήποτε καθεστώς, όταν νιώσει ότι βρίσκεται σε κινούμενη άμμο, εύκολα ακολουθεί έναν έξαλλο και τιποτένιο ηγέτη, εύκολα εντάσσεται σε έναν απρόσωπο όχλο ή κρύβεται μέσα σε μια συμμορία για να πετάξει μια πέτρα στο διπλανό του. Δεν επιζητεί πια ένα κόσμο καλύτερο, αλλά να τιμωρήσει και να ανακτήσει κάτι από τη δύναμη και την ασφάλεια που ένιωθε ότι είχε. Η αντίδραση είναι τυφλή, παρορμητική.

Με την κρίση, ξαφνικά, όλα γίνονται πιο ρεαλιστικά. Όλη η συσσωρευμένη κοινωνική κυτταρίτιδα βγαίνει στο προσκήνιο. Όχι μόνο στις εκπομπές του Σταρ και του ΤελεΣίτι, αλλά και στο δρόμο, στα χωριά, τις γειτονιές, και στη Βουλή. Τα κοινωνικά ναυάγια εμφανίζονται πλέον όχι ως καρικατούρες, αλλά ως υπερπαραγωγή . Ένας στρατός ψυχικά και πνευματικά κουρελήδων στο προσκήνιο, διεκδικώντας μερίδιο από την εξουσία. Με μίσος για τη δημοκρατία, τις τέχνες και τα γράμματα. Οι αναθυμιάσεις της υποκουλτούρας.

 Εν αρχή ην οι απόγονοι και τα υπολείμματα της παραδοσιακής ακροδεξιάς. Μιας ακροδεξιάς που σφράγισε με την αγριότητα της ολόκληρες εποχές και άφησε μια αιμοσταγή κληρονομιά, που μπορεί να αξιοποιηθεί σε συνθήκες κρίσης. Στην Κατοχή, μόνο χάρη στους Έλληνες ναζί μπορούσαν οι Γερμανοί να εντοπίζουν και να εξοντώνουν τους πατριώτες αγωνιστές και να κρατούν το λαό καθηλωμένο από φόβο. Δοσίλογοι, κουκουλοφόροι και ταγματασφαλίτες υπηρέτησαν, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους, τους Γερμανούς και εν συνεχεία τους  Άγγλους και Αμερικάνους που ανέλαβαν την κηδεμονία της χώρας, στέλνοντας στα αποσπάσματα, τα στρατόπεδα, τις φυλακές και τις κρεμάλες χιλιάδες  Έλληνες δημοκράτες αγωνιστές.

Μια ακροδεξιά που ενσωματώθηκε στην κοινοβουλευτική Δεξιά και το 1967 εκδηλώθηκε και ανασυγκροτήθηκε με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Και η οποία, μετά την προδοσία της Κύπρου και την ταπεινωτική κατάρρευση της χούντας, λούφαξε μέσα στη Νέα Δημοκρατία ή λίμναζε στις νεοφασιστικές παρακρατικές εφεδρείες. Σ' αυτούς, τους «εξ αίματος» ακροδεξιούς, σήμερα, προστίθεται ένας κόσμος ξεθεμελιωμένος, νευρικός, εριστικός, κομπλεξικός, απροσάρμοστος, πολιτισμικά χαμηλός, χωρίς ηθικά αντίβαρα. Ένας κόσμος που πιάνεται από οτιδήποτε του φαίνεται αρκετά μεγάλο για να καλύψει την αμορφωσιά και την ανεπάρκεια του. Ο Γερμανός Χίτλερ και ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας, αχταρμάς. Με την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας, με κενό αέρος στο κεφάλι, χτυπάει οτιδήποτε του φαίνεται πιο μικρό και διαφορετικό από τον ίδιο, οτιδήποτε ανεβάζει το αίσθημα της υπεροχής του.

Καθώς η κοινοβουλευτική Δεξιά και το «σοσιαλδημοκρατικό» Κέντρο βρίσκονται σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης, τα απόνερα τους αυξάνονται. Μια μερίδα ψηφοφόρων τους συνέρχεται, αντιδρά και διαφοροποιείται, αλλά και μια μερίδα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, εύκολη λεία του νεοφασιστικού μάρκετινγκ. Μια μερίδα φτωχή, αλλοτριωμένη ή περιθωριακή.

Χριστιανοί και χρυσαυγίτες

Περιθωριακή, γιατί η κατάρρευση συμπαρασύρει και τους «εκλεκτούς» της λάιφσταϊλ κουλτούρας. Ο Νότης Σφακιανάκης, ο άρχοντας της νύχτας, ο υπεράνθρωπος, ο αετός, ο Άτλας στις διαφημιστικές του γιγαντοαφίσες, καταπλακώνεται από τη γη που σήκωνε τόσο αυτάρεσκα στις πλάτες του. Τα επτά «μεροκάματα» τη βδομάδα, μαύρα, συρρικνώθηκαν, οι φωνές των χιλιάδων θαυμαστριών εξασθένισαν, τα τραγούδια του μόνο τζάμπα κατεβαίνουν από το διαδίκτυο κι αυτά με φθίνουσα συχνότητα. Περιθωριακή, γιατί οι δήμοι δεν έχουν πια κονδύλια για να χρυσώσουν τις αμοιβές για τις φορμάικα ψαλμωδίες του Πέτρου Γαϊτάνου στις εκκλησίες.

Ακόμα κι ο Θεός τούς πάει κόντρα με τη σαφή τοποθέτηση του Μητροπολίτη Σιάτιστας Παύλου: «...Δεν μπορεί να είσαι ταυτόχρονα χρυσαυγίτης και χριστιανός. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να πιστεύεις. Αν πιστεύεις στον Χριστό, πιστεύεις πως αυτός ο έγχρωμος είναι ελάχιστος αδελφός του Κυρίου. Εσύ τι θα κάνεις; Θα πας να τον χτυπήσεις με αλυσίδες; Και θα είσαι χριστιανός; Πιστεύω ότι η Εκκλησία είναι πλέον υποχρεωμένη να πάρει θέση με βάση και τα φαινόμενα αυτά καθ' εαυτά. Δεν μπορεί να είμαστε αδιάφοροι, διότι η αδιαφορία των μέσων Γερμανών έβγαλε τον Χίτλερ στην εξουσία... Τα μέλη της Χρυσής Αυγής αντέδρασαν για καθαρά κομματικούς λόγους, για να αποκτήσουν οπαδούς και να ταυτιστούν με τους χριστιανούς. Δεν μπορεί να υπερασπίζει τον Χριστό κάποιος που καθημερινά τον περιφρονεί, τον υβρίζει και τον συντρίβει στο πρόσωπο των ελάχιστων αδελφών του. Το Ευαγγέλιο δεν θα αλλάξει. Το Ευαγγέλιο είναι σαφέστατο. Οι ταπεινοί και οι καταφρονημένοι είναι οι άνθρωποι που εικονίζουν τον Χριστό, είτε έχουν μαύρο είτε λευκό είτε κίτρινο χρώμα. Ο άνθρωπος είναι εικόνα του θεού και ο ελάχιστος αδελφός του. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτα...»

Μπράβοι, μποντιμπιλντεράδες, μαχαιροβγάλτες, κουτσαβάκια, μισογύνηδες, ρατσιστές, ένστολοι και παραστρατιωτικοί, ένας στρατός του υποκόσμου που, με άλλοθι τους μετανάστες, ψάχνει ευκαιρία να αιματοκυλίσει ξανά την Ελλάδα!

Αλλά ο υπόκοσμος υπολογίζει χωρίς τον ελληνικό λαό! Το  ΟΧΙ δεν τελείωσε στις 28 Οκτωβρίου του 1940!

Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης - "Δρόμος της Αριστεράς"