Οι ανυποψίαστοι για το τι έχουμε μπροστά μας, όλο και λιγοστεύουν. Ζούμε μια καταστροφή, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την εικόνα μιας ρημαγμένης χώρας μετά από συμμετοχή σε καθολική πολεμική σύρραξη. Λίγοι ρωτούν πλέον προς τα ‘’πού πηγαίνουμε;’’, αλλά ‘’τι να κάνουμε;’’
Το να πούμε ότι δεν έχουμε χρόνο, περισσεύει επίσης. Και αυτό όχι μόνο επειδή μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, το μαχαίρι μπαίνει όλο και πιο βαθειά με την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Αλλά και γιατί ήρθε και αυτή η φρίκη της Σαλαμίνας με το βασανισμό του Αιγύπτιου μετανάστη εργάτη, για να μας υπενθυμίσει ακόμη μια φορά, πως οι τρομαγμένοι με την κρίση αν δεν βαδίσουν συλλογικά, μπροστά και αριστερά, μπορεί και να διαλέξουν το δρόμο του ‘’κοινωνικού κανιβαλισμού’’ μεταξύ τους.
Προς τα πού να βαδίσουμε;
Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, αν δε ξεδιαλύνεις την ουσία του, τις αφετηριακές αιτίες του.
Σήμερα το συνειδητοποιούμε όλο και περισσότεροι. Δεν προσθέτει κάτι η απλή καταγγελία των αλλεπάλληλων μέτρων κατά της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Φαντάζει κολοβή η κατεύθυνση για ‘’τιμωρία των πολιτικών και ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος’’.
Αποδεικνύονται επίσης, μετέωρες οι θεωρίες που εστιάζουν την προσοχή τους στις (υπαρκτές ή/και ανύπαρκτες) ιδιαιτερότητες του ελληνικού καπιταλισμού, στην υστέρηση του σε σχέση με τους ‘’ευρωπαίους’’, στη διαφθορά, στην τεμπελιά και τον δήθεν διογκωμένο δημόσιο τομέα.
Φτάνουν δύο ειδήσεις της εβδομάδας που μας ήρθαν από δύο άλλες μεγάλες και βιομηχανικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ισπανία και την Ιταλία.
Στην μεν πρώτη, 300 οικογένειες χάνουν κάθε μέρα το σπίτι τους, τη στιγμή που υπάρχουν 3.000.000 ολοκαίνουργες κενές κατοικίες. Ήδη 350.000 ισπανικές οικογένειες πέρασαν στην κατηγορία των ‘’νεοάστεγων’’
Στη γειτονική μας Ιταλία, η είδηση αναφέρει πως πρόκειται να κλείσουν τα καλοριφέρ στα σχολεία και να αυξηθούν οι ημέρες των διακοπών των μαθητών, εξαιτίας των περικοπών που επιβάλει τις αντίστοιχες δαπάνες η κυβέρνηση Μόντι.
Τα μαντάτα αυτά ήρθαν να προστεθούν στην σοβαρότερη είδηση πανευρωπαϊκής σημασίας: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε τη δημιουργία Ταμείου για να βοηθήσει τους απόρους στην ΕΕ. Η Επιτροπή έχει προβλέψει προϋπολογισμό ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για το Ταμείο για την περίοδο 2014-2020. Από τα 116 εκατομμύρια στην ΕΕ που διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, περίπου 40 εκατομμύρια υποφέρουν από σοβαρές υλικές στερήσεις. Στην ΕΕ 25,4 εκατομμύρια παιδιά διατρέχουν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Για παράδειγμα, 5,7 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν τα μέσα για να αγοράσουν καινούργια ρούχα και 4,7 εκατομμύρια δεν έχουν δύο ζευγάρια παπούτσια στο σωστό μέγεθος (που να περιλαμβάνουν ένα ζευγάρι παπούτσια παντός καιρού).
Μήπως αυτά τα μέτρα αφορούν χώρες τύπου Εσθονίας; Να τι μας υπενθύμισε η Eurostat στην αρχή του μήνα: Νέο υψηλό κατέγραψε τον περασμένο μήνα η ανεργία στην Ευρωζώνη με τον συνολικό αριθμό των ανέργων να ανέρχεται σε 18,49 εκατομμύρια. Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας, της τάξεως του 25,8%, καταγράφεται και πάλι στην Ισπανία και ακολουθεί η Ελλάδα με 25,1%. Μηδενική ανεργία δεν υπάρχει πουθενά. Το χαμηλότερο ποσοστό, 4,4%, καταγράφεται στην Αυστρία.
Για να μην ξεχνιόμαστε, η ανεργία στις ΗΠΑ διαμορφώθηκε τον Σεπτέμβριο 7,8%. Όσο για το γίγαντα της ΕΕ Γερμανία, αυτή συντηρεί μια αναιμική πλέον ανάπτυξη με 6,9% ανεργία, αλλά και 7,3 εκατομμύρια γερμανούς εργαζόμενους, με mini-jobs που σημαίνει αμοιβή κάτω από 400 ευρώ!
Ποιος θα πληρώσει;
Η σκληρή πραγματικότητα μας λέει πως δε χρειαζόμαστε περισσότερη ΕΕ, ούτε περισσότερο καπιταλισμό και οικονομία της αγοράς. Άλλο αν πολλοί δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι είναι απόλυτα στρατευμένοι στην υπεράσπιση αυτού του καταστροφικού δρόμου.
Πυρήνας της σημερινής καταστροφής είναι η καπιταλιστική κρίση. Αυτή επιτείνεται λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ ως περιφερειακή χώρα, με την ειδική διάσταση που έχει το ζήτημα του χρέους.
Δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση, αν δε ματώσει κάποιος. Σε πείσμα της μικροαστικής και μοδάτης αριστεράς που χρόνια τώρα λοιδορούσε όσους έθεταν το ‘’κοινωνικό ζήτημα’’ στο κέντρο της αριστερής κομμουνιστικής πολιτικής και μιλούσαν για απαρχαιωμένο ‘’εργατισμό’’, ήρθε η τρόικα να μας βγάλει από τον ύπνο.
Για το κεφάλαιο, η πολιτική λύση είναι απλή: Σφαγιασμός των εργαζομένων και κράτημα της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Για τον κόσμο της εργασίας, τους άνεργους, τους φτωχούς που πληθαίνουν, η διέξοδος είναι στην επιβολή συνολικών πολιτικών και κοινωνικών μέτρων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και με απαραίτητη την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ.
Υπάρχει δυνατότητα ανατροπής;
Διαμορφώνεται σήμερα μια πλειοψηφική ζώνη κοινωνικής δυσαρέσκειας στα εργαζόμενα, εργατικά και μικροαστικά στρώματα, με την πεποίθηση ότι είναι υπό συνεχή διωγμό και σε απειλή εξόντωσης.
Η κινεζοποίηση των μισθών ή των εργασιακών σχέσεων, μαζί και η ιδιωτικοποίηση των πάντων, που αποτελούν την αντιδραστική απάντηση των αστικών δυνάμεων στην κρίση, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μια καπιταλιστική επανεκκίνηση ανάπτυξης με αντεργατικά έστω χαρακτηριστικά. Η αδυναμία αυτή σχετίζεται με λόγους (έλλειψης)‘’συγκριτικών πλεονεκτημάτων’’, γεω-στρατηγικούς λόγους αστάθειας και ρευστότητας στην περιοχή, ευρύτερης καπιταλιστικής κρίσης, εξελίξεων στην ευρωζώνη.
Η αδυναμία αυτή αποτελεί πρόσθετο εμπόδιο για την ενοποίηση των αστικών δυνάμεων, και πολύ περισσότερο για την οικοδόμηση κοινωνικών συμμαχιών με μεσαία στρώματα και τμήματα της εργατικής τάξης.
Ο ειδικός χαρακτήρας της επίθεσης με την συντριβή και των μεσαίων στρωμάτων (αστικών, μικροαστικών και εργατικών), δίνει μια εκρηκτική διάσταση στα πράγματα, καθώς αποδομείται ένα βασικό γνώρισμα της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνικής δομής.
Υπάρχει επίσης το δεδομένο της αποσάθρωσης των αστικών πολιτικών κομμάτων.
Με άλλα λόγια, μαζί με την οικονομική κρίση, δυναμώνουν οι όψεις μιας βαθειάς πολιτικής κρίσης...Η συνέχεια στην ιστοσελίδα μας
Δημοσίευση σχολίου