Του Μάκη Γεωργιάδη
Πόσοι άραγε είναι αυτοί που έχουν την πολυτέλεια να κοιτούν από ψηλά, ήρεμα και με καθαρή ματιά; Όσοι κι αν είναι, όσο ψηλό κι αν είναι το καταφύγιο αλώβητοι δεν μένουν. Κάτω, εκεί ανάσα στο νερό που όλο και φουσκώνει δικοί τους άνθρωποι δίνουν τη μάχη. Προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια. Κατόπιν να πατήσουν στεριά. Αυτή τη στεριά που αίφνης χάθηκε κάτω από τα πόδια τους. Μήπως κάπως έτσι δεν πορευόμαστε όλοι; Οι ανατροπές που περιμέναμε έχουν έρθει από την άλλη πλευρά. Η πλήρης απόγνωση και η απελπισία δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Σιγά σιγά γίνονται βαρίδια και όλο και περισσότεροι βουλιάζουν στη φουσκοθαλασσιά. Περιμένοντας ως ύστατη ελπίδα και θαύμα μαζί την άμπωτη. Να έρθει για να ελευθερώσει τα πνευμόνια από την ασφυξία.
Σε τέτοιο τοπίο δύσκολο να διακρίνεις διαυγή δρόμο. Έρχονται ώρες που θάλασσα κι ουρανός σμίγουν κι ο ορίζοντας δε διακρίνεται. Που είναι τι; Που είναι η διαχωριστική γραμμή; Διαχωριστική γραμμή γίνεται η επιβίωση. Έτσι πάνε να επιβάλλουν τις καταστάσεις. Αν επιβληθεί τελικά ως μοναδική διαχωριστική γραμμή αυτή η επιβίωση η συμφορά δεν απέχει και πολύ. Ο χρόνος για τη σκέψη δεν υπάρχει. Ελαττώνεται δραματικά όπως το οξυγόνο για τα πνευμόνια. Και χωρίς οξυγόνο και η σκέψη παραλύει. Μοναχά αντανακλαστικές κινήσεις αυτοσυντήρησης. Το ξέρεις. Το βλέπεις.
Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι ότι χάθηκαν οι παλίρροιες, αλλά ότι πνιγόμαστε στο τέλμα των ενστίκτων. Σφίγγει ο κλοιός. Συνεχώς. Το κακό είναι ότι η φορά των πραγμάτων οδηγεί σε αδιέξοδους δρόμους. Πάλι στην ατομοκεντρική απεικόνιση του κόσμου. Ατομική υπόθεση η επιβίωση, αλλά ατομική υπόθεση και η αντίσταση. Έτσι που ο σώζων εαυτόν σωθήτω και οι υπόλοιποι να ρίχνουν γροθιές στον αέρα. Το χειρότερο είναι να αλλάζει μορφή η συνήθεια. Μόνοι στα εύκολα, μόνοι στα δύσκολα και σχεδόν μάταια να αναζητάμε τα σημεία επαφής. Πώς να αντικαταστήσεις την απαισιοδοξία της σκέψης με την αισιοδοξία της πράξης όταν κι αυτή ακόμα καταλήγει να υποτάσσεται στη δικαίωση κοντόφθαλμων στρατηγικών ή προσωπικών επιλογών; Μοιραία τα παιχνίδια ευθραύστων και λεπτών ισορροπιών κάποτε τελειώνουν και χαμένη δεν βγαίνει μόνο μία πλευρά…
Εντάξει, δεν λειτουργούσαν όλα ιδανικά ως σήμερα και κάτι στράβωσε ξαφνικά. Τα στραβά του παρελθόντος όμως βαρίδια
κι αυτά στοιχειώνουν το παρόν και το μέλλον μας. Τη λεπτή ισορροπία όσο κι αν
είναι πιεστική η κατάσταση είναι απαραίτητο να τη βρούμε ο καθένας μόνος του
και ταυτόχρονα όλοι μαζί. Όποιος δεν τολμήσει να κολυμπήσει είναι εκ των
προτέρων βέβαιο ότι μέσα σε αυτόν τον χαλασμό θα πνιγεί. Όμως το επίσης βέβαιο είναι ότι η μάχη πρέπει να
δοθεί εδώ. Έστω και υπό δυσμενείς όρους. Με το χρόνο να πιέζει αλύπητα. Ίσως οι συνθήκες να ήταν κάποτε. Ή να
νομίζαμε ότι ήταν πιο ευνοϊκές. Η ανάγκη είναι να χαραχτεί ο δρόμος, η πορεία σε ένα τοπίο που δεν εμπνέει
εμπιστοσύνη πια. Οι συνθήκες δεν αφήνουν αμφιβολία πως αυτό που κατά κύριο λόγο
αμφισβητείται είναι η ικανότητά μας να χαράξουμε αυτόν το δρόμο όσο
αντικειμενικά δύσκολο γι αν είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας είναι να το
ξεκινήσουμε. Τώρα μέσα στην ομίχλη και τον κατακλυσμό είναι που έχει αξία. Όταν
περάσει η θεομηνία ίσως τότε να είναι
αργά. Ίσως και να έχουν σπεύσει πάλι οι επιτήδειοι να οικειοποιηθούν τα νέα κατάσταση.
Όπως και να έχει δεν μπορούμε να περιμένουμε την άμπωτη να μας αποκαλύψει το τοπίο. Μέσα στην πλημμυρίδα πρέπει να ανοίξει ο δρόμος, το μονοπάτι που θα οδηγεί σε ξέφωτα. Ας μην είναι το μοναδικό, πως θα γινόταν άλλωστε να χωρέσουν όλοι σε ένα μονοπάτι. ..
Αν καταφέρουμε να αποτρέψουμε την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας βασισμένης στα πιο ζοφερά ανθρώπινα ένστικτά, τα μονοπάτια θα γίνουν οι λεωφόροι του μέλλοντος. Τότε ίσως και η άμπωτη δεν θα αποκαλύψει μόνο κουφάρια και διάσπαρτα κοχύλια…
Όπως και να έχει δεν μπορούμε να περιμένουμε την άμπωτη να μας αποκαλύψει το τοπίο. Μέσα στην πλημμυρίδα πρέπει να ανοίξει ο δρόμος, το μονοπάτι που θα οδηγεί σε ξέφωτα. Ας μην είναι το μοναδικό, πως θα γινόταν άλλωστε να χωρέσουν όλοι σε ένα μονοπάτι. ..
Αν καταφέρουμε να αποτρέψουμε την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας βασισμένης στα πιο ζοφερά ανθρώπινα ένστικτά, τα μονοπάτια θα γίνουν οι λεωφόροι του μέλλοντος. Τότε ίσως και η άμπωτη δεν θα αποκαλύψει μόνο κουφάρια και διάσπαρτα κοχύλια…
Μάκης Γεωργιάδης
ΧΧΙΙ – ΧΙ - 2012
Δημοσίευση σχολίου