Εργατικές Λέσχες Παντού.

Εδώ και λίγο καιρό μια πολύμηνη προσπάθεια ευοδώθηκε και η Εργατική Λέσχη Λέσβου είναι πραγματικότητα. Το αγκάλιασμα της κοινωνίας της Λέσβου ήταν πραγματικά πέρα των προσδοκιών μας και γι' αυτό πιστεύουμε ότι πολύ γρήγορα θα γίνει κομμάτι και κοινωνικό εργαλείο της. Αυτό είναι εξάλλου και το μεγάλο στοίχημα.

Το όλο εγχείρημα στηριγμένο γερά στους τρείς πυλώνες ύπαρξης του που είναι να αποτελέσει χώρο συνάντησης του κατακερματισμένου χώρου της εργασίας, ορμητήριο πρωτοβουλιών ταξικής αλληλεγγύης και όαση έκφρασης ενός γνήσιου λαϊκού, εργατικού πολιτισμού φαίνεται ικανό, τουλάχιστον στο ξεκίνημά του, να μετακινήσει κάποιο κόσμο από το βαρύ αδρανειακό σύστημα του κοντινού παρελθόντος σ' ένα πιο δραστήριο και συνειδητά διεκδικητικό.

Η αλήθεια είναι ότι ο πολύς ο κόσμος ακόμα και σήμερα είναι μουδιασμένος και η έννοια της συλλογικότητας του φαίνεται ξένη, αλλά δείχνει να προσαρμόζεται γρήγορα στα νέα δεδομένα.

Έτσι η Εργατική Λέσχη Λέσβου μετά από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης που είναι και το ανώτερο όργανό της συμμετείχε στο συλλαλητήριο για τις Σκουριές, την Κυριακή θα συμμετέχει με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης ΄Αντισσας ενάντια στην τοποθέτηση ανεμογεννητριών-τεράτων στο νησί(υπόθεση Ρόκας) και γενικά θα είναι παρών σε όλες τις αγωνιστικές δράσεις στο νησί.

Επί τη ευκαιρία το Σάββατο 20/4 στο χώρο της Λέσχης θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ “Ταξησυνειδησία” του Κώστα Βάκκα και Κώστα Καρπόζηλου.Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Εργατική Τάξη και Εργατικές Λέσχες.

“Όταν οι όροι της παραγωγής, όπως αυτοί υπάρχουν σε οποιαδήποτε εποχή,

ελέγχονται από μια ορισμένη ομάδα (όταν, όπως στη μεγάλη πλειονότητα των τέτοιων

περιπτώσεων, υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής) τότε έχουμε μια

ταξική κοινωνία, και οι τάξεις ορίζονται με βάση τη σχέση τους προς τα μέσα

παραγωγής και την παραγωγική εργασία, και τη σχέση της μιας τάξης προς την

άλλη” De Ste Croix.

Ιστορικά η έννοια της κοινωνικής τάξης υφίσταται από τις πρώτες πρωτόγονες ανθρώπινες κοινωνίες όπου τα εργαλεία της επιβίωσης-παραγωγής κατέχονταν από συγκεκριμένες ομάδες. Οι ομάδες αυτές μέσα στο ξεδίπλωμα της ιστορίας εξελίχθηκαν σε βασίλεια, αυτοκρατορίες, φέουδα, καπιταλιστικά και υπερκαπιταλιστικά συστήματα στις μέρες μας. Μοναδικός στόχος αυτής της “στημένης” εξέλιξης η εξόντωση της κινητήριας δύναμης της κοινωνίας, της εργατικής τάξης.

Μέχρι την εποχή του διαφωτισμού η εργατική τάξη σαν κοινωνική δομή όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται αλλά τα υποκείμενά της θεωρούνται κατώτερα όντα, αναλώσιμα και εύκολα αναπληρώσιμα. Οι όποιοι χρονικά και τοπικά διάσπαρτοι και ετερογενείς αγώνες έγιναν για να φέρουν αυτή τη κοινωνική ομάδα στο προσκήνιο και να οριστεί κοινωνικά απέτυχαν κάτω από το βάρος της αδυσώπητης μορφής εξουσίας που κυριαρχούσε.

Τον 19ο αιώνα όμως τα πράγματα αλλάζουν αισθητά προς όφελος της μεριάς των καταπιεσμένων και σ' αυτό συντελεί η κατανόηση της θέσης τους στην κοινωνία μέσα από το κύμα αστυφιλίας που δημιούργησε η βιομηχανική επανάσταση.Το εξελικτικό στάδιο εξουσίας της εποχής, ο καπιταλισμός,μετασχημάτισε το κοινωνικό περιβάλλον για να δεχθεί το νέο υποτακτικό υποκείμενο -βιομηχανικοί εργάτες χωρίς να λάβει υπόψη την εξελικτική ικανότητα του ίδιου του υποκειμένου.

Κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα το εργατικό δυναμικό και κατά προέκταση η εργατική τάξη αντρώνεται μέσα από την κοινωνικοποίηση των αγώνων και δημιουργεί ένα ταξικό συνειδησιακό προηγούμενο που θα αποτελέσει ορόσημο στην μετέπειτα ιστορία της.

Η αποκατάσταση της εργατικής τάξης στην κοινωνία μέσα από τους αγώνες της έρχεται να επικυρωθεί και θεωρητικά από το έργο των Μάρξ και Ένγκελς που την θεωρούν ως το βασικό μοχλό αλλαγής στην κοινωνία.

Στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης η εργατική τάξη απομονώθηκε τεχνιέντως από την παραγωγική διαδικασία (βιομηχανική παραγωγή,αγροτική παραγωγή κτλ) και οδηγούμενη σε πιο ελεγχόμενους τομείς εργασίας όπως τομέα υπηρεσιών, μεταποιητικό,υγείας,παιδείας κατακρεουργήθηκε περνώντας από την κρεατομηχανή του μοντέλου εργασιακής ευελιξίας που εισήγαγαν οι εργασιακές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συμβάσεις μειωμένου χρόνου, προγράμματα stage,ωρομίσθιοι εργαζόμενοι κτλ.).

Ο παλαιοσυνδικαλισμός από την άλλη όχι μόνο δεν στάθηκε εμπόδιο στον καταρκεματισμό της εργατικής τάξης, αλλά και τούτη την ύστατη στιγμή την αποτελειώνει αρνούμενος πεισματικά να προστατέψει πάγιες και αυτονόητες κερδισμένες διεκδικήσεις της, όπως συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ασφάλεια υγείας κτλ.

Επομένως γίνεται φανερό ότι απαιτούνται και άλλες μορφές εργατικής οργάνωσης μέσα από τις οποίες θα ξαναοριστεί ο χαρακτήρας και ο ρόλος της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από το καπιταλιστικό εποικοδόμημα.

Μια σκέψη πρός αυτή τη κατεύθυνση είναι η δημιουργία εργατικών χώρων-εργατικές λέσχες οι οποίοι θα μπορούν να λειτουργήσουν ως κοινωνικοπολιτικά εργαστήρια επανασύνδεσης και επαναπροσδιορισμού του εργατικού κινήματος .Ένα χρήσιμο εργαλείο που θα λειτουργεί στα μετόπισθεν του πρωταγωνιστικού και καταλυτικού εργατικού κινήματος και θα αποκρυσταλλώνει τις εμπειρίες και νίκες του σε κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Δεν θα υποκαθιστά επουδενί τα σωματεία και τις συλλογικότητες αντίθετα θα τα “φιλοξενεί” και θα τα στηρίζει.

Κάποια ερωτήματα που πρέπει να μπούν και να γίνουν θέμα συζήτησης είναι:

Πως ορίζεται σήμερα η εργατική τάξη στην Ελλάδα;

Σε τι επίπεδο συνειδητότητας βρίσκεται;

Mπορεί να δράσει αυτόνομα και να ηγηθεί στην κοινωνία;

Αν ναι κάτω από ποιές συνθήκες;

Θα μπορούσαν οι Εργατικές Λέσχες να δράσουν σε πανελλήνιο επίπεδο πρός την κατεύθυνση αυτή;