Δεύτερον. Δυνατότητα πρόσβασης στο βιβλίο εισόδου της Βουλής έχει κάποιος μόνο αφού προηγηθεί εισαγγελική εντολή.
Τρίτον. Ο κύριος Μουρούτης διαχέει στο Διαδίκτυο ότι ουδεμίαν χρείαν εισαγγελέως έχει για να εισχωρήσει στην ταυτότητα όσων επισκεπτών καταχωρίζονται στο βιβλίο εισόδου της Βουλής.
Αυτός γνωρίζει ποιος (και πότε... και τι και πώς) μπαίνει στη Βουλή για να επισκεφθεί τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, προκαλώντας έτσι αμηχανία σε όσους έχουν ακόμη κάποια δημοκρατική ευαισθησία, σε όσους, διάβολε, θεωρούν πως είναι απαραβίαστα τα άρθρα του Συντάγματος, οι κανονισμοί της Βουλής.
ΠΟΙΟΣ παρακρατικός μηχανισμός βοηθάει τον κάθε Μουρούτη να παρεμβαίνει βιαίως στη δημοκρατική ομαλότητα;
Εχει δίκιο ο Δ. Παπαδημούλης: «Πρόκειται για σοβαρό θέμα ηθικής και πολιτικής τάξης, καθώς συνεργάτης του πρωθυπουργού φακελώνει και αποκαλύπτει τα ονόματα όσων επισκέπτονται τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης».
Αλλά ποιον ενδιαφέρει σήμερα η πολιτική, πολλώ δε μάλλον η ηθική τάξη; Ας μη γίνει λόγος για αισθητική τάξη. Και όμως, όταν κάπρε φάνηκε να λειτουργεί η δημοκρατία, οι τρεις αυτές έννοιες (πολιτική-ηθική-αισθητική) ήσαν ταυτόσημες! Ουδέποτε αντιμετώπισαν με σεβασμό οι πολιτικοί (μας) τους θεσμούς της χώρας, εξ ου και η χαώδης, χυδαία αύρα στην πολιτική ζωή του τόπου. Δεν είναι ήσσονος σημασίας η παρακρατική στάση του κυρίου Μουρούτη, και πολύ καλά έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ να προβεί σε διάβημα διαμαρτυρίας διότι θίγει μείζον θέμα της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να χαμπαριάζει από τέτοιες ευαισθησίες.
Η βουλευτής της Ν.Δ., που κλήθηκε να απαντήσει, ουδόλως ασχολήθηκε με την ουσία, αλλά λάϊκοθυμόσοφα πώς, αρκέστηκε να πει ότι τον ήξεραν αυτόν που επισκέφθηκε τον κ. Τσίπρα! Ελα, καλέ. Μα αυτό είναι το πρόβλημα και όχι η ύπαρξη παρακρατικών μηχανισμών; Οχι η παραβίαση του απορρήτου; Αλλά έτσι έχουν μάθει να φέρονται, δεκαετίες τώρα.
Είναι κρίμα για το πολιτικό επίπεδο της χώρας, αλλά τι να πεις; Πώς τα βγάζει πέρα κανείς μ' αυτούς τους ανεκδιήγητους; «Μα εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με λεπτομέρειες;» θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος' θα είχε άδικο βεβαίως, διότι -έτσι λέν' οι πολλοί- τα κύρια στη λεπτομέρεια κρίνονται, (εδώ που τα λέμε δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια, αλλά σοβαρότατο αδίκημα, βιασμός των δημοκρατικών θεσμών).
Είναι λεπτομέρεια η ύπαρξη παρακρατικών μηχανισμών μέσα στη Βουλή των Ελλήνων; Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο οι του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν την αποπομπή του ιλαρού αυτού διευθυντή, διότι δεν χτυπάνε στο κέντρο σημασίας, στην απαλλαγή, στην εξορία δηλαδή της νοοτροπίας που επιτρέπει την κυριαρχία τέτοιων σκοταδιστικών και επικίνδυνων για τη Δημοκρατία αντιλήψεων. Κάτι λέγανε, κάποτε, για διαφάνεια, για θεσμούς...
Πηγή: Γ. Σταματόπουλος - "Εφημερίδα των Συντακτών"
Δημοσίευση σχολίου