Oι τρεις ταφές μιας απεργίας

Η απεργία των καθηγητών, παρά την απίστευτη αφασία τριών χρόνων, τη συνένοχη σιωπή όλου του φάσματος του κατεστημένου συνδικαλισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, δεξιάς κι αριστερής, σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, έστω και με τον τρόπο που τέθηκε στο τραπέζι μέσα στο Πάσχα, ήταν μια απεργία που μπορούσε να γίνει πολιτικά επικίνδυνη. Μπορούσε να ανάψει τη φωτιά στον κάμπο, να κάνει την οργή της χειμαζόμενης εκπαίδευσης ελπίδα όλου του κόσμου της εργασίας που συνθλίβεται, να πάρει πίσω, ως απεργός λαός, την κλεμμένη μας ζωή και να ανατρέψει το τυραννικό καθεστώς που κυβερνά με επιτάξεις και διατάγματα, οδηγημένη ξανά, 40 χρόνια μετά, από το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Γι αυτό τη χτύπησαν, γιατί δεν έμοιαζε στις άλλες, εκείνες τις τριανταπέντε 24ωρες στο γάμο του Καραγκιόζη που παρέτασσε τα τρία χρόνια της μνημονιακής σφαγής όλο το συνδικαλιστικό τόξο. Όση ανοργανωσιά, όση αντιφατικότητα, όσο τυχοδιωκτισμό κι αν της καταλογίζεις, τάραξε τα νερά και μπήκε στο κέντρο της συζήτησης, αναγκάζοντας πολλούς να πάρουν θέση κι άλλους να χάσουν τον ύπνο τους.

Γι αυτό την έθαψαν, χτυπώντας την με λυσσώδεις, εμετικές επιθέσεις και συκοφαντία από το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα που κυβερνούν και αριστερούς ψάλτες εκ Περισσού. Γι αυτό τόση λάσπη από ατελείωτους τηλεεισαγγελείς και πληρωμένες γραφίδες των ΜΜΕ, εξ ού και ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο κανιβαλισμός που συντονίστηκε από τα όργανα προπαγάνδας του καθεστώτος. Κι όταν ο βασικός ρόλος της προπαγάνδας της ΥΕΝΕΔ, του ΜΕΓΚΑ, του ΣΚΑΙ του ΑΝΤ είχε τελειώσει, τη χαριστική βολή ανέλαβε ο πρωθυπουργός Σαμαράς: με μια πρωτοφανή ενέργεια έβαλε στο γύψο βασικά δικαιώματα κι ελευθερίες, καταπατώντας το Σύνταγμα, κηρύσσοντας την πολιτική επιστράτευση ενός κλάδου πριν καν αποφασίσει να κινητοποιηθεί, ποινικοποιώντας δηλαδή ακόμα και τη σκέψη του αγωνίζεσθαι. Τη σκυτάλη πήραν οι ταξίαρχοι της Αστυνομίας, επιτάσσοντας τα κτίρια και τις σχολικές υποδομές, σπέρνοντας τον τρόμο, ψάχνοντας παντού μα παντού για καθηγητές, να τους τρομοκρατήσουν να τους σωφρονίσουν, να τους μαρκάρουν με το χαρτί της επίταξης, την ίδια στιγμή που οι τηλεεισαγγελείς φιλοξενούσαν τις φασιστικές κραυγές του Άδωνη και του Βορίδη που μιλώντας με στρατιωτικά παραγγέλματα, ζητούσαν «αίμα καθηγητών» οίτινες δεν συμμορφώνονται με τας υποδείξεις του καθεστώτος…

Η μια ταφή δεν έφτανε! Ύστερα ήρθε η «πουλημένη ΑΔΕΔΥ-του Αντώνη μαγαζί» να την ξαναθάψει  και τα κομματικά ενεργούμενα της Εκτελεστικής της Επιτροπής, πολλοί εξ αυτών εκπαιδευτικοί, να κηρύξουν ανταπεργία σε άσχετη μέρα, τάχα για την επίταξη, αδειάζοντας προβοκατόρικα τους καθηγητές, αγνοώντας με κυνισμό τις εκκλήσεις τους για στήριξη και συμπόρευση, υπηρετώντας έτσι άνωθεν εντολές ασφυκτικού εγκλωβισμού και απομόνωσης λίγο πριν τη λήψη της απόφασής τους, ενώ η αδελφή Ομοσπονδία, η ΔΟΕ, εξακολούθησε να κάνει τον Πόντιο Πιλάτο, κρατώντας σκόπιμα στάση επιζήμιας αναμονής, μη διευρύνοντας τη δύναμη πυρός της απεργίας, κάνοντας πιο γκρίζο τον ορίζοντά της! 

Ονειρεμένη, αναστάσιμη μέρα η Τρίτη 14 Μάη: Κόντρα σε θεούς και δαίμονες, με τα φύλλα πορείας ανά χείρας, με οργή και με γνώση, οι καθηγητές τους άφησαν όλους με το στόμα ανοιχτό! Τους εχθρούς και τους φίλους, τους κήνσορες και τους τιμητές, τους αναλυτές και τους κήρυκες του φόβου. Κατέκλυσαν από άκρη σε άκρη της χώρας τις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ- ακόμα κι όσες πολιορκούσαν οι αστυνομικές δυνάμεις για να παραδώσουν τα φύλλα επιστράτευσης. Δεν άφησαν κανένα περιθώριο στη δικιά τους συνδικαλιστική ηγεσία, αλλά και στο πολιτικό τόξο που πρότεινε τον αγώνα, να ερμηνεύσει αλλιώς τις διαθέσεις της βάσης, να παίξει παιχνίδια υποταγής με το άλλοθι πως «προτείναμε σκληρή απεργία, αλλά ο κλάδος δεν ακολουθεί», που τόσα χρόνια το περιέφεραν ως βολική εικασία όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις. Η διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων, η μαζική συμμετοχή και το συντριπτικό «ναι» στον αγώνα, έσπασαν το κλίμα τρομοκρατίας ανέστησαν την απεργία από τις δυο προηγούμενες ταφές και αποτέλεσαν την απάντηση του κινήματος  της μαχόμενης εκπαίδευσης, τη δήλωσή του ότι για τέτοιους αγώνες αξίζει να γεμίζουν οι γενικές συνελεύσεις, να μην τις χωρούν τα αμφιθέατρα και να βγαίνουν στις αυλές των σχολείων, ότι τέτοιους αγώνες δεν τους εκχωρούν στα παζάρια των γραφειοκρατών, ότι τέτοιοι αγώνες μπορεί να νικήσουν.

Οι μαζικές Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών και οι ξεκάθαρες αποφάσεις τους  έδειχναν το δρόμο της σύγκρουσης, της ρήξης και της ανατροπής.  Ανάγκαζαν τους πάντες, πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, να τοποθετηθούν, για να μετρήσουν πραγματικούς φίλους και εχθρούς, να αποσπάσουν έργα και όχι πια ανέξοδους βερμπαλισμούς, διγλωσσίες, ήξεις- αφίξεις και φλύαρες επαναστατικές κορόνες. Είχαν μπροστά τους 60 ώρες να συναντήσουν το ρεύμα της κοινωνικής οργής, σωματεία και Ομοσπονδίες του αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις, την κοινωνία που ασφυκτιά. Είχαν μπροστά τους 60 ώρες να συναντήσουν πραγματικές πολιτικές προθέσεις για να κριθεί το δίκιο στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και όχι στην αυταπάτη πως θα πέσει το δίκιο σαν ώριμο φρούτο στο πεδίο των βουλευτικών ή των συνδικαλιστικών εκλογών.  Μα δεν πρόλαβαν να τις βρουν…

Η τρίτη και τελειωτική ταφή της  απεργίας ήρθε από τον Εφιάλτη του κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού στην ίδια την ΟΛΜΕ, που επιστρατεύθηκε για να καθαρίσει το τοπίο τις επόμενες ώρες από τη συντριπτική ετυμηγορία των καθηγητών, τότε πού φάνηκε ότι αυτήν την απεργία τη μίσησαν περισσότερο οι ίδιοι εκείνοι που την πρότειναν. Και βάλθηκαν να τη στραγγαλίσουν, σε μια ολομέλεια προέδρων των ΕΛΜΕ που αντί να λειτουργήσει ως τυπικό σώμα επικύρωσης μιας σαφούς απεργιακής απόφασης της βάσης των καθηγητών, την έπνιξαν οι ίδιοι πραξικοπηματικά, εκεί μέσα, πριν γεννηθεί, πριν γίνει επικίνδυνη. Είναι μεγάλη η ντροπή σε όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις, που έθαψαν την απεργία στην Ολομέλεια προτείνοντας ρητά ή υπόρρητα να μη γίνει ή βάζοντας προέδρους προερχόμενους από όλες τις παρατάξεις, ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΣΥΝ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΑΜΕ, να ψηφίζουν κόντρα στην κήρυξή της, ξεπουλώντας τους συναδέλφους και την απόφασή τους. Την τιμή σε όσους δε συντάχθηκαν με τις κομματικές γραμμές και ψήφισαν στην Ολομέλεια κατά πως ψήφισε η Συνέλευσή τους δε θα την αποδώσουμε, γιατί είναι μια στάση τόσο αυτονόητη, όσο εξωνημένη ήταν η στάση των υπολοίπων.

Η εξέλιξη αυτή επιτείνει το καταθλιπτικό τοπίο, την ανεμπιστοσύνη και την εύλογη καχυποψία του εκπαιδευτικού κόσμου απέναντι στις πρασινογάλαζες ηγεσίες των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, αλλά και τις κολοσσιαίες αντιφάσεις των υπολοίπων δυνάμεων, τις βαρύτατες ευθύνες τους για την ήττα που ως τώρα έχουμε υποστεί και ως τέτοια ήττα ένεκα του κατεστημένου συνδικαλισμού πρέπει να εκλάβουμε και την κατάληξη της απεργίας αυτής.  Διαλύει όμως και μια για πάντα τους μύθους για το ποιους αγώνες θέλει ο κόσμος, τη θέση των εκπαιδευτικών μέσα στην ΑΔΕΔΥ και τις αυταπάτες για αριστερές εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, που τάχα θα είναι η απάντηση, τη στιγμή που οι αντίστοιχες παρατάξεις βαρύνονται με μεγάλες ευθύνες για την ανυπαρξία κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων.

Το επόμενο διάστημα μαζί με την πολιτική επιστράτευση και την ορατή προοπτική των απολύσεων έχουμε να σπάσουμε και το συλλογικό φόβο που κατακλύζει τις ζωές μας, τις αυλές των σχολείων μας. Ας γυρίσουμε την πλάτη στο συνδικαλισμό της ήττας και στις πιο κρίσιμες μέρες, που μας εξαθλιώνουν, μας τρομοκρατούν, μας απολύουν, ας μην κανιβαλίσουμε ο ένας τον άλλον. Ας συσπειρωθούμε να ξεπεράσουμε το φόβο και ας παλέψουμε για ένα κίνημα ανεξάρτητο, ανατρεπτικό νικηφόρο, για να πάρουμε τη ζωή μας πίσω.