"Απέραντος είναι ο κόσμος.
Μα μόνο δυο ειδών είναι οι άνθρωποι του.
Κείνοι που ζητούν απ την ζωή το μερτικό το δικό τους,
και κείνοι που ζητούν το δικό τους και το δικό σου.
Κι άμα δεν τους το δώσεις σε βαφτίζουν "ληστή" και στο παίρνουν.
Κι αν αντισταθείς σε σκοτώνουν.
ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΑΖΙ ΤΟ ΛΕΝΕ "ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ"."
Μενέλαος Λουντέμης
Συνεχίζεται το γαϊτανάκι της αντιπαράθεσης γύρω από το θέμα της βίας με επίκεντρο την θεωρία του ακροδεξιού επικοινωνιακού επιτελείου του Σαμαρά «περί δυο άκρων». (Στο βίντεο παρακολουθούμε το τελευταίο «επεισόδιο» από την τηλεόραση του Star).
Εδώ να ξεδιπλώσω κάποιες προσωπικές μου θέσεις. Αρχικά να πω ότι ασπάζομαι την εκτίμηση του Λένιν που λέει «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα».
Από κει και πέρα όμως πρέπει να απαντηθεί ένα καίριο ερώτημα: Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Φυσικά το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της διαρκούς ταξικής πάλης, είναι ζήτημα τακτικής και εκεί χωράει πολύ συζήτηση.
Η ένοπλη πάλη –ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα. Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία. (Αν σ’ αυτή μου την εκτίμηση κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος σύντροφος)
Δημοσίευση σχολίου