Στην δίκη του Σικάγο, οι κεφαλαιοκράτες έβαλαν στο στόχαστρο τους την ηγεσία του εργατικού κινήματος για δυο βασικούς λόγους: α) άφηναν ακέφαλα τα εργατικά συνδικάτα κ. β) ασκούσαν ψυχολογική τρομοκρατία στα μέλη των σωματείων.
Στην πραγματικότητα ήθελαν δικάσουν και να καταδικάσουν την εργατική τάξη στο σύνολο της. Η κεφαλαιοκρατία με την κίνηση της αυτή ήθελε να δείξει ότι οι εργαζόμενοι ήταν ένοχοι, η εργατική τάξη αποτελούνταν από ανθρώπους επικίνδυνους για τα «χρηστά ήθη». Γι' αυτό ο σκοπός της δίκης ήταν η συλλογική τιμωρία των εργατών. Δεν θα γίνονταν διάκριση σε μέλη σωματείων και μη. Τα συνδικάτα θα διαλύονταν, ο συνδικαλισμός θα απαγορευόταν, οι επικεφαλείς θα τιμωρούνταν.
Οι μπουρζουάζοι έγιναν ανακριτές, κατήγοροι, δικαστές, ένορκοι, δήμιοι.
Η κατηγορία που αντιμετώπισαν οι μάρτυρες-αγωνιστές του Σικάγο ήταν αυτή της συνωμοσίας!!
Η δίκη άρχισε στις 21.ΙΟΥΝ. με παρόντες τους επτά από τους οκτώ κατηγορούμενους. Ο Α.Παρσονς που είχε διαφύγει την σύλληψη, εμφανίστηκε στην αρχή της διαδικασίας λέγοντας «είμαι παρόν για την δίκη μαζί με τους συντρόφους μου».
Ας δούμε ποιοι ήταν οι οκτώ κατηγορούμενοι Αλμπερτ Παρσονς-αναρχικός, Ογκαστ Σπαις-αναρχικός, Σαμουελ Φιλντεν-αναρχικός, Μαικλ Σουαμπ-αναρχικός, Αντολφ Φισερ-αναρχικός, Τζορτζ Ενγκελ-αναρχικός, Λουις Λινγκ-αναρχικός, Οσκαρ Νιμπι-αναρχικός.
Ο δικαστής Τζοζεφ Γκαρι, αντί να επιλέξει ενόρκους με κλήρο, έκανε διορισμό του Χενρι Ραις ως δικαστικού κλητήρα με δικαίωμα προσωπικής επιλογής στους ενόρκους. Φυσικά επιλέγηκαν όλοι οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης.
Η κατηγορία της συνωμοσίας ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των διωκτών της εργατικής τάξης. Ο δικαστής Γκαρ, αντιμετώπισε εχθρικά την υπεράσπιση (ηγούνταν ο φιλελεύθερος δικηγόρος Ουιλιαμ Μπλανκ) δεν της επέτρεψε να εξετάζει ελεύθερα τους μάρτυρες. Πράγμα που δεν το στέρησε στον εισαγγελέα Γκρινελ.
Ο Γκρινελ στην τελική αγόρευση του παραδέχθηκε ωμά ότι η δίκη ήταν πολιτική λέγοντας: «Δικάζεται ο νόμος. Δικάζεται η αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί επιλέχθηκαν, ξεχωρίστηκαν από το σώμα των ενόρκων και μηνύθηκαν γιατί είναι οι αρχηγοί. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι από εκείνους τους χιλιάδες που τους ακολουθούν......καταδικάστε αυτούς τους ανθρώπους, τιμωρήστε τους για παραδειγματισμό. Κρεμάστε τους κι έτσι σώζεται τους θεσμούς και την κοινωνία μας»!!!!!!!!!!
Θαυμάστε τον κυνισμό των εκπροσώπων του καπιταλισμού.
Η απόφαση εκδόθηκε στις 20.Αυγούστου μετά από μια σύσκεψη εξπρές. Εκτός του Νιμπι όλοι οι άλλοι αγωνιστές καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό. Ο Νιμπι καταδικάστηκε σε 15 χρόνια καταναγκαστικά έργα.
Στις 11.Νοεμβρη 1887 οι Παρσονς, Ενγκελ, Σπαις, Φισερ οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Με τις κουκούλες στα κεφάλια και τις θηλιές στο λαιμό είπαν τα τελευταία τους λόγια.
Παρσονς: «δώστε μου την άδεια να μιλήσω, αφήστε με να μιλήσω».
Ενγκελ: «ζήτω η αναρχία».
Σπαις: «θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή θα’ναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζεται σημερα».
Φισερ: «αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου».
Το συμπέρασμα που κατέληξε ο Χενρι Ντειβιντ στην μελέτη του το 1936 «η ιστορία της υπόθεσης Χειμαρκετ»: «...Ενα μεροληπτικό σώμα ενόρκων, ένας προκατειλημμένος δικαστής, ψευδομαρτυρίες, μια απίθανη και αστήρικτη θεωρία για συνωμοσία και η γενική διάθεση του Σικάγου οδήγησαν στην καταδίκη. Τα στοιχεία δεν απόδειξαν ποτέ την ενοχή τους... Η ετυμηγορία δεν μπορεί έγκυρα να υποστηριχθεί».
Οι αγωνιστές-μάρτυρες του Σικάγου ας είναι το φως που μας δείχνει το δρόμο του αγώνα της ταξικής πάλης μέχρι την τελική νίκη των εργατών όλου του κόσμου.
Δημοσίευση σχολίου