Η διαβόητη «κίνηση των 58» δεν είναι κάποιο σύγχρονο φαινόμενο πολιτικής διεργασίας, το οποίο αντανακλά τις πρωτοφανείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που βιώνουμε.
Απ’ τους 58, οι 29 θέλουν να «ξεπλυθούν» απ’ τις παντός είδους υπηρεσίες, που έχουν κατά καιρούς προσφέρει στις βρώμικες εξουσίες της μεταπολίτευσης κι οι υπόλοιποι 29 προσπαθούν απελπισμένα να παραμείνουν παρά τας παρυφάς του καθεστώτος, διότι η κοσμοθεωρία τους είναι αυτή της «βδέλλας» και της δουλοπρέπειας, έναντι ανταλλαγμάτων, διότι τέτοιου είδους προσωπικότητες δεν διαθέτουν ούτε ελάχιστα ψήγματα αυτονομίας και αξιοπρέπειας, ώστε να πορευθούν χωρίς «πλάτες». Τέτοιες σαλτιμπάγκικες συμπεριφορές των αριστερών της...ευθύνης και του...ρεαλισμού, έρχονται από πολύ μακριά. Απ’ την περίοδο της πρώτης κατοχής.
Διαβάστε και...θαυμάστε τι έγραφαν κάποιοι -επί της ουσίας- εκ των πολιτικών τους προγόνων την ώρα, που μαίνονταν οι μάχες μεταξύ του αποδεκατισμένου, αλλά αρκούντως αξιόμαχου, ΔΣΕ και της νέας -τότε- αποικιοκρατίας του ΝΑΤΟ, στα τέλη του 1949:
«Η Τρίτη Εθνική Διάσκεψις του Αρχειομαρξιστικού κόμματος έχοντας υπ' όψιν:
α) Ότι η ανταρσία άσχετα με τις διαθέσεις και τους πόθους ωρισμένων λαϊκών στοιχείων που εντάχθησαν εις αυτήν, εκπροσώπευε από την πλευράν κυρίως της ηγεσίας τις επιδιώξεις του ρωσικού ιμπεριαλισμού.
β) Ότι κάτω απ' αυτές τις συνθήκες η ανταρσία δεν ημπορούσε κατ' ουδένα τρόπο να εξυπηρετήση τα συμφέροντα του εργαζομένου λαού και δεν ήταν παρά ένα άδικο, μάταιο και εγκληματικό αιματοκύλισμα της χώρας και
γ) Ότι ο αγώνας για το τσάκισμα της ανταρσίας ήταν αγώνας για τη διάσωση της ανεξαρτησίας της χώρας.
Χαιρετίζει το μαχόμενο στρατό που αποτελεί το μαχόμενο τμήμα του ελληνικού λαού και της χώρας στην πίστη του στο ιδανικό της ελευθερίας συνέτριψε την ξενοκίνητη δύναμι της ανταρσίας και κράτησε αδούλωτη τη χώρα. Και καλεί τα μέλη του κόμματος να εργαστούν με πίστι και αποφασιστικότητα για την αξιοποίησι των θυσιών και της νίκης του λαού και του στρατού, που μπορεί να είναι μονάχα μια ουσιαστική δημοκρατία και ειρήνευση η δικαιοσύνη για το λαό και ο σοσιαλισμός».
Ανακοίνωση του Αρχειομαρξιστικού Κόμματος Ελλάδας, «Εργαζόμενος Κόσμος», Θεσσαλονίκη 24 Οκτωβρίου 1949.
Κι αυτά δεν ήταν τίποτα! Κάποιος έτερος Καπαδόκης του «διεθνισμού» και της «ταξικότητας» προχώρησε παραπέρα. Την ώρα, που ο ελληνικός λαός έπαιρνε τ’ άρματα ενάντια στις ναζιστικές και φασιστικές ορδές, που ισοπέδωναν τα πάντα παντοιοτρόπως, την ώρα που (όχι μόνο, αλλά κυρίως) το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εξέφραζε το νέο παλλαϊκό, πατριωτικό ξεσηκωμό, ο Άγις Στίνας το μόνο που διαπίστωσε («ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ») ήταν ότι «Για έναν γερμανό στρατιώτη, οι Γερμανοί σκότωναν 10 Έλληνες, για έναν αξιωματικό 100 και για συνταγματάρχες και στρατηγούς πάνω από 1000. Ίσως το ΕΑΜ, στον υπολογισμό των θυμάτων να λογάριαζε μόνον εκείνους που προκάλεσαν τα αντίποινα και όχι εκείνους που τα υποστήκαν, τον άμαχο πληθυσμό και τους ομήρους. Βέβαια, τα δικά τους θύματα ήταν πολύ λίγα ή ανύπαρκτα. Ύστερα από κάθε "πολεμική επιχείρηση", αυτοί έφευγαν στα βουνά και τον ηρωισμό τους τον πλήρωναν άλλοι».
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον ότι «Η συλλογική ευθύνη δεν ήταν μόνον αρχή των ναζί, αλλά και του ΕΛΑΣ: Η Κ.Ε. του ΕΛΑΣ με ανακοίνωση της στην Αθήνα στις 7-12-1943, σχετικά με τα Τάγματα Ασφαλείας, έγραφε: «Θα συλληφθούν οι οικογένειες των εμπνευστών, οργανωτών και εκτελεστών και θα δημευτούν οι περιουσίες τους, στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας».
Κι αν θέλετε να μην περιοριστούμε εντός των συνόρων, ανάλογοι... επαναστάτες και «διεθνιστές», πολιτικοί πρόγονοι των 58 υπήρξαν τότε κι εκτός των τειχών. Ιδού τι ήταν το πρώτο πράγμα, που βρήκε να πει ο γνωστός Henri De Man, πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Βέλγίου, όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στο Βέλγιο: «Σας ζητάω το εξής: Μην πιστεύετε, πως είναι αναγκαίο να αντισταθείτε στον κατακτητή, δεχτείτε το γεγονός της νίκης του και προσπαθήστε να αντλήσετε μαθήματα απ' αυτό. Για την εργατική τάξη και το σοσιαλισμό, ο αφανισμός αυτού του σάπιου κόσμου δεν είναι καταστροφή αλλά σωτηρία. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για τους δύο σκοπούς που συνθέτουν τις προσδοκίες του λαού: την ειρήνη της Ευρώπης και την κοινωνική δικαιοσύνη».
Αυτά τα ολίγα, αφιερώνονται σε όλους όσους προσπαθούν να πλασάρουν την κίνηση των 58 αστέγων και ξεπεσμένων τυχοδιωκτών της κεντροαριστεράς, ως κάτι καινούργιο.
Τι διαφορετικό, άλλωστε, θα έλεγαν οι Μπίστηδες, οι Ψαριανοί κι οι Λοβέρδοι, αν ζούσαν τότε;
Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!
askordoulakos
Δημοσίευση σχολίου