6 Δεκέμβρη - Ως πότε;

Πέντε χρόνια τώρα οι Αλέξανδροι έγιναν αβάσταχτα πολλοί. Όχι μόνο από σφαίρες και βασανιστήρια μπάτσων, αλλά και από τα μαχαίρια των φασιστών, κι ακόμη από την άμετρη βία της φτώχειας και την καταστολή της εξαθλίωσης. Πέντε χρόνια τώρα οι Αλέξανδροι μεγάλωσαν σε σχολεία και σχολές υπό αποσύνθεση από την εμπορευματοποίηση και τις απολύσεις, σε ουρές ανέργων για μια κάρτα εισόδου στα νέα προγράμματα εκμετάλλευσης, κυνηγημένοι από πλατείες και δρόμους από τις σιδερόφραχτες ορδές του κράτους, περιπαιγμένοι με αλαζονεία από τους άρχοντες της πολιτικής και της πληροφόρησης. Πέντε χρόνια τώρα οι Αλέξανδροι αναζητούν εναγωνίως κάτι που θα σταματήσει τον εφιάλτη, πότε στις πλατείες της άμεσης δημοκρατίας, πότε στις άγριες συγκρούσεις μιας απεργίας, πότε στη γλυκιά αυταπάτη μιας εκλογικής αλλαγής...

Ο Δεκέμβρης μοιάζει μακρινός πια. Μια δυνατή εικόνα από τότε που όλα ήταν δυνατά. Μια αύρα ελευθερίας μπλεγμένη με δακρυγόνα και καπνούς από οδοφράγματα. Ένας απόηχος συνθημάτων που δεν ζητούσαν τίποτα γιατί τα ήθελαν όλα. Μια φλόγα έτοιμη να τελειώσει τον παλιό κόσμο, για να δώσει τους δρόμους στην κυκλοφορία των ιδεών και των αισθημάτων. Η πολιορκία των αστυνομικών τμημάτων σε όλη τη χώρα από τους μαθητές. Η συνέλευση της Νομικής με το πανό ορόσημο των διαδηλώσεων: Δολοφόνοι. Το μπαλέτο έξω από τη Λυρική στην Ακαδημίας. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας μπροστά από τα Προπύλαια στην Πανεπιστημίου. Το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλαστής ευδαιμονίας. Οι γκρεμισμένες βιτρίνες της αφθονίας. Τα καμένα σύμβολα της εξουσίας.

Κι όμως, η αγωνία του Δεκέμβρη είναι ακόμη εδώ. Πιο επιτακτικά από ποτέ, μας ρωτά: Ως πότε;

ένας από την κατάληψη της Νομικής το Δεκέμβρη '08

Το παραπάνω κείμενο μας ήρθε με e-mail