*Έλα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο ;*

Του Γιώργου Π.

Κερατέα δυο χρόνια και κάτι πίσω.

Συμπολίτες μας αντιτίθενται στην κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους.

Επειδή οι κλέφτες μπαίνουν πάντα βράδυ, λίγο πριν το ξημέρωμα χτυπούν καμπάνες.

Οι κάτοικοι κλείνουν δρόμους.

Δίνουν μάχες σώμα με σώμα με τις δυνάμεις καταστολής, μέσα σε παγωμένα και αφιλόξενα χωράφια.

Οδομαχίες στα στενά της πόλης τους.

Ελα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Καίνε την Τροχαία Κερατέας, η οποία κλείνει για δυο μήνες, και σήμερα στεγάζεται σε άλλο κτίριο.

Στην περιοχή Μαύρο Λιθάρι η αστυνομία έχει στήσει μια καντίνα.

Έναν μίνι σταθμό ανεφοδιασμού και σημείο συνάντησης των διμοιριών που μεταφέρονται με πούλμαν σε κάθε αλλαγή βάρδιας, από και προς το χώρο φύλαξης. Και αυτός όμως θα έχει την ίδια τύχη. Κάρβουνο!

Ελα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο ;

Το τέλος της ιστορίας βρίσκει μια ΜΙΚΡΗ κοινωνία, να πετυχαίνει μια περήφανη νίκη κόντρα σε ΜΕΓΑΛΑ συμφέροντα.

Τι μπορεί άραγε να πετύχει μια ΜΕΓΑΛΗ κοινωνία, κόντρα σε ΤΕΡΑΣΤΙΑ συμφέροντα ;

Ελα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο ;

Το διήμερο που θα ψηφιζόταν το πολυνομοσχέδιο, η λαϊκή οργή ξεσπά με μένος.

Το καθεστώς χρειάζεται τη συνδρομή των κνατ, προκειμένου να αποτρέψει μια πιθανή εισβολή στη βουλή τη δεύτερη μέρα των κινητοποιήσεων.

Ελα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Ο κόσμος βρίζει χυδαία πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της δημοκρατίας.

Στα γήπεδα εμφανίζονται πανό.

Στις παρελάσεις, τα μηνύματα γίνονται ανησυχητικά για τους κυβερνώντες.

Πια δεν κρατιούνται ούτε οι νοικοκυραίοι.

Που να αντέξει ο Γιώργος τέσσερις ακόμη μήνες, μέχρι να υπογράψει τη σύμβαση ;

Η μετροληπτική του δυνατότητα έχει επίσης εξαντληθεί.

Του βάζουν στο στόμα τη λέξη δημοψήφισμα, και απελευθερώνουν τις μηντιακές ύαινες να τον κατασπαράξουν.

Ελα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Αναγκάζονται σε εκτός προγράμματος αλλαγή προσωπείων.

Και τερατογεννιέται ο Λουκάς.

Θα άντεχε το ευαίσθητο μιας και νεογέννητο βρέφος, μια δεύτερη λαϊκή επίθεση λίγες μόνο ημέρες μετά την γέννηση του;

Δε θα το μάθω ποτέ.

Ελα μωρέ και τι θ αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Το βράδυ της ψήφισης του μνημονίου2, η Αθήνα καίγεται.

Διαδηλωτές κάθε ηλικίας, φύλλου και κοινωνικής τάξης, συγκρούονται βίαια με τα όργανα της τάξης, που υπερβάλλουν εαυτόν για να αντιμετωπίσουν τη στάση.

Κι όμως την άλλη μέρα τα κόμματα της αριστεράς μιλούν για παρακράτος, τα κυβερνητικά κόμματα για ακροαριστερούς, και τα ΜΜΕ μαλώνουν τον Παπουτσή για την ανεπάρκεια του.

Δε δείχνουν ούτε ένα πλάνο από το 1εκ που βρίσκεται στους δρόμους της Αθήνας.

Στρέφουν δε όλες τις κάμερες τους στο αγαπημένο τους πλιάτσικο.

Σε αυτό που επιδίδεται το περιθώριο, όπως οι ίδιοι αρέσκονται να αποκαλούν τους άστεγους, τους μετανάστες, τους κλοσάρ, τα παραβατικά στοιχεία, τους τοξικομανείς.

Ότι δηλαδή θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα από αυτές που με τόσο συμπλεγματικό ευρωδουλισμό θαυμάζουν, σε περίπτωση που αυτή παραδινόταν στην πλήρη αναρχία.

Κυβερνητική σύσκεψη για την αποζημίωση των πληγέντων, λαμβάνει χώρα μόλις ένα 12ωρο μετά την καταστροφή, σε μια κρίση ευαισθησίας του καθεστώτος.

Ελα μωρέ και τι θα αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Πλησιάζει η 25η Μαρτίου.

Το καθεστώς τρέμει τις παρελάσεις, που δε θα έχει τη δυνατότητα να αστυνομεύσει λόγω της παράλληλης διεξαγωγής τους σε όλη την επικράτεια.

Τα μέσα εξαπολύουν επικοινωνιακό πογκρόμ τρομοκράτησης, και οι άρχοντες κάνουν συσκέψεις 20 ημέρες πριν.

Ελα μωρέ και τι θα αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Τελικά προχωρούν στην επίταξη όλων των αστυνομικών που υπηρετούν στο νομό αττικής, απ’ τα μεσάνυχτα της Παρασκευής μέχρι εκείνα της Κυριακής.

Το καθεστώς αφήνει για 48 ώρες την πρωτεύουσα χωρίς αστυνόμευση, προκειμένου να πραγματοποιήσει μια εθνική εορτή.

Ελα μωρέ και τι θα αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Αυτοκτονεί ο αθάνατος Χριστούλας στο σύνταγμα, και στις χλιαρές διαμαρτυρίες που ακολουθούν, ο φόβος των ολιγαρχών γεννά σουρεαλιστικές εικόνες, με τους ματατζήδες να είναι περισσότεροι απ’ τους διαδηλωτές.

Η κυβέρνηση απελευθερώνει το χρυσαυγιτισμό των ράλληδων, που πλέον μπορούν να τον αποτυπώνουν στα κράνη τους αλλά και στη συμπεριφορά τους.

Μετράμε ανάποδα για τις εκλογές, όπου μένει να πάρει δημοκρατική νομιμοποίηση, έτσι ώστε να αποτυπωθεί και στον τρόπο που επιχειρούν.

Έλα μωρέ και τι θα αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Οι εκλογές γίνονται.

Τα δημοκρατικά νομιμοποιημένα ρόπαλα, αποδεικνύεται ότι πονούν περισσότερο.

Ο κόσμος σίγουρα φοβάται, αλλά δεν είναι αυτό που τον αποσύρει απ’ το δρόμο.

Η αιχμή του δόρατος του λαϊκού κινήματος, συνεχίζει να λογχίζει τα χαλύβδινα πλέον πλευρά του καθεστώτος, και παραμένει μέχρι σήμερα καλογυαλισμένη και αιχμηρή.

Το κοντάρι ωστόσο κατακερματίζεται, και δεν μπορεί να υποστηρίξει το διατρητικό του έργο.

Έλα μωρέ και τι θα αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Οι δημοκρατικοί πολίτες που πλαισίωναν την πρώτη γραμμή των αντιεξουσιαστών, επιτρέποντας τους να συγκρούονται έχοντας πίσω τους/μαζί τους, χιλιάδες αρνητικά διακείμενους (αρα και υπολογίσιμους) προς την αστυνομία ανθρώπους, απογοητεύονται σφοδρά από το αποτέλεσμα των εκλογών.

Η ολοένα και μεγαλύτερη εξοικείωση με τη βία καθώς και η συγκρουσιακή συνείδηση που έχουν αρχίσει να κτίζουν δεν έχουν στέρεες βάσεις, γι’ αυτό και κλονίζονται εύκολα.

Συνειδητοποιούν ότι επί τρία χρόνια ανέπνευσαν ασφυξιογόνα, ξυρίστηκαν από πέτρες, πελεκήθηκαν από γκλόμπ, ενώ ρίσκαραν το φακέλωμα μετά του απαραίτητου εξευτελισμού τους στη γαδα.

Και χρειάστηκαν μόνο δυο λεπτά,

όσο δηλαδή διαρκεί η παραμονή ενός ατσαλάκωτου συμπολίτη τους μέσα στο παραβάν, προκειμένου να βρεθούν σε δυσμενέστερη από την ακόμα και προ τριετίας κατάσταση.

Έλα μωρέ και τι θα αλλάξει αν βγω στο δρόμο;

Στο μάταιο της ύπαρξης του σύγχρονου μαζάνθρωπου, βλέπουν το μάταιο του αγώνα τους.

Ξέρουν όμως πως το μόνο που δε μπορεί να ματαιωθεί, είναι το (νομοτελειακό) ραντεβού με ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη.

Ξέρουν πως όσο κι αν μοιάζει να αργεί, είναι το ολοένα και μεγαλύτερο βάθεμα της αδικίας αυτό που πραγματικά το επισπεύδει.

Ξέρουν πως όλα θα αλλάξουν αν βγουν στο δρόμο.,

Γιώργος Π.