Του Γ. Γ.
Γκάφα ολκής από τον Σίμο Κεδίκογλου με την παραδοχή του ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι.
Πιθανόν οι περισσότεροι να θυμάστε τι μάχες είχαν δοθεί στο έκτακτο στρατοδικείο Κορυδαλλού, στην δίκη των φερομένων μελών της Ε.Ο Νοέμβρη μεταξύ των συνηγόρων υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής για το αν οι ενέργειες της 17Ν ήταν πολιτικές ή όχι.
Είχαν ακουστεί εξωφρενικές αντιλήψεις, από εισαγγελείς και δικηγόρους της πολιτικής αγωγής (με προεξέχοντες Λυκουρέζο-Κατσαντώνη) του τύπου «εντός του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν υφίσταται η έννοια του πολιτικού εγκλήματος...» και τελικά το δικαστήριο χαρακτήρισε κοινούς ποινικούς παραβάτες τους κατηγορούμενους στην υπόθεση της 17 Ν δεχόμενο ότι «ως πολιτικό έγκλημα εκείνο που απευθύνεται αμέσως κατά της πολιτείας και τείνει στην ανατροπή ή αλλοίωση της καθεστηκυίας τάξης που υπάρχει σύμφωνα με το ισχύον πολίτευμα. Κάθε άλλο έγκλημα δεν υπάγεται στην έννοια του πολιτικού εγκλήματος, έστω κι αν τελέστηκε από το δράστη με αφορμή τα πολιτικά του φρονήματα».
Με αυτό το τερατώδες επιχείρημα που υιοθέτησαν οι δικαστές έδωσαν την δυνατότητα σε καθεστωτικούς δημοσιοκάφρους και αστούς πολιτικούς να κάνουν λόγο ότι στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι αλλά μόνο φυλακισμένοι για πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου.
Ερχεται όμως σήμερα ο Σίμος Κεδίκογλου –του ξέφυγε μάλλον- και παραδέχεται αυτό το αυτονόητο για ένα κράτος που θέλει να διατηρήσει ίχνη αστικού νομικού πολιτισμού.
Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ελάχιστα πράγματα –παραθέτοντας απόσπασμα από περασμένη ανάρτησή μας- για την δίκη της 17 Ν:
Το καλοκαίρι του 2002 μετά τον τραυματισμό του Σάββα Ξηρού από εκρηκτικό μηχανισμό στον Πειραιά ακολουθεί κύμα συλλήψεων κατηγορουμένων ως μελών της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, τα ΜΜΕ, το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του κράτους, εγχώρια και διεθνή «αντιτρομοκρατικά» επιτελεία, με όχημα τις συλλήψεις των κατηγορουμένων ως μελών της 17Ν, καταπάτησαν το Σύνταγμα, στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα και δικονομικές εγγυήσεις, συκοφάντησαν ανθρώπους και διαδρομές, επιδόθηκαν στη μεγαλύτερη ιδεολογική επίθεση, από τη Μεταπολίτευση, κατά της ιστορίας της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης από τον Εμφύλιο μέχρι τότε. Επρόκειτο για γενικευμένη υστερία που κάποια στιγμή προκάλεσε αμηχανία στους ίδιους τους εμπνευστές της.
Έτσι, διέπραξαν το έγκλημα του Ευαγγελισμού κατά του πολυτραυματία κρατούμενου Σάββα Ξηρού, επέβαλαν συνθήκες απομόνωσης σε όλους τους προφυλακισμένους, ποινικοποίησαν προσωπικές σχέσεις, με πλέον ακραίο παράδειγμα την προφυλάκιση και την παραπομπή στη δίκη της Αγγελικής Σωτηροπούλου, αρνήθηκαν τον πολιτικό χαρακτήρα των ενεργειών της 17Ν, παρουσιάζοντας τους κατηγορούμενους ως παράφρονες εγκληματίες, αρνούμενοι τη δίκη τους από το Μεικτό Ορκωτό Κακουργοδικείο, όπως ορίζει σαφώς το Σύνταγμα, και επιτιθέμενοι με πρωτοφανές μένος κατά όσων υποστήριξαν ότι οι κατηγορούμενοι είναι πολιτικοί κρατούμενοι, πραγματοποίησαν μια δίκη στην οποία κυριάρχησαν η φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης και το ολοκληρωτικό τεκμήριο της ενοχής. Σε ένα ντελίριο εκδικητικότητας, το κράτος εφάρμοσε απέναντι στους, κατ’ αυτό «μη πολιτικούς» εχθρούς του, το κατ’ εξοχήν πολιτικό τρίπτυχο «ειδικές συνθήκες κράτησης – ειδικές δίκες – ειδικές καταδίκες».
Πιθανόν οι περισσότεροι να θυμάστε τι μάχες είχαν δοθεί στο έκτακτο στρατοδικείο Κορυδαλλού, στην δίκη των φερομένων μελών της Ε.Ο Νοέμβρη μεταξύ των συνηγόρων υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής για το αν οι ενέργειες της 17Ν ήταν πολιτικές ή όχι.
Είχαν ακουστεί εξωφρενικές αντιλήψεις, από εισαγγελείς και δικηγόρους της πολιτικής αγωγής (με προεξέχοντες Λυκουρέζο-Κατσαντώνη) του τύπου «εντός του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν υφίσταται η έννοια του πολιτικού εγκλήματος...» και τελικά το δικαστήριο χαρακτήρισε κοινούς ποινικούς παραβάτες τους κατηγορούμενους στην υπόθεση της 17 Ν δεχόμενο ότι «ως πολιτικό έγκλημα εκείνο που απευθύνεται αμέσως κατά της πολιτείας και τείνει στην ανατροπή ή αλλοίωση της καθεστηκυίας τάξης που υπάρχει σύμφωνα με το ισχύον πολίτευμα. Κάθε άλλο έγκλημα δεν υπάγεται στην έννοια του πολιτικού εγκλήματος, έστω κι αν τελέστηκε από το δράστη με αφορμή τα πολιτικά του φρονήματα».
Με αυτό το τερατώδες επιχείρημα που υιοθέτησαν οι δικαστές έδωσαν την δυνατότητα σε καθεστωτικούς δημοσιοκάφρους και αστούς πολιτικούς να κάνουν λόγο ότι στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι αλλά μόνο φυλακισμένοι για πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου.
Ερχεται όμως σήμερα ο Σίμος Κεδίκογλου –του ξέφυγε μάλλον- και παραδέχεται αυτό το αυτονόητο για ένα κράτος που θέλει να διατηρήσει ίχνη αστικού νομικού πολιτισμού.
Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ελάχιστα πράγματα –παραθέτοντας απόσπασμα από περασμένη ανάρτησή μας- για την δίκη της 17 Ν:
Έτσι, διέπραξαν το έγκλημα του Ευαγγελισμού κατά του πολυτραυματία κρατούμενου Σάββα Ξηρού, επέβαλαν συνθήκες απομόνωσης σε όλους τους προφυλακισμένους, ποινικοποίησαν προσωπικές σχέσεις, με πλέον ακραίο παράδειγμα την προφυλάκιση και την παραπομπή στη δίκη της Αγγελικής Σωτηροπούλου, αρνήθηκαν τον πολιτικό χαρακτήρα των ενεργειών της 17Ν, παρουσιάζοντας τους κατηγορούμενους ως παράφρονες εγκληματίες, αρνούμενοι τη δίκη τους από το Μεικτό Ορκωτό Κακουργοδικείο, όπως ορίζει σαφώς το Σύνταγμα, και επιτιθέμενοι με πρωτοφανές μένος κατά όσων υποστήριξαν ότι οι κατηγορούμενοι είναι πολιτικοί κρατούμενοι, πραγματοποίησαν μια δίκη στην οποία κυριάρχησαν η φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης και το ολοκληρωτικό τεκμήριο της ενοχής. Σε ένα ντελίριο εκδικητικότητας, το κράτος εφάρμοσε απέναντι στους, κατ’ αυτό «μη πολιτικούς» εχθρούς του, το κατ’ εξοχήν πολιτικό τρίπτυχο «ειδικές συνθήκες κράτησης – ειδικές δίκες – ειδικές καταδίκες».
Δημοσίευση σχολίου