Η άνιση ποινική αντιμετώπιση του αντιεξουσιαστικού χώρου και της Χρυσής Αυγής -όταν σκάει ένα γκαζάκι θεωρείται τρομοκρατική ενέργεια, ενώ μια δολοφονία όχι- ενισχύει την επιθετικότητα των νεοναζί.
Την ώρα που αυξάνονται ξανά σε αριθμό οι εγκληματικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και προσφύγων, αλλά και των οργανώσεων που επιμένουν να στέκονται αρωγοί στον αγώνα τους για ζωή ανθρώπινη (Αθήνα, Πειραιάς, Πάτρα) από τα μαυροφορεμένα τάγματα εφόδου, ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός επιστρατεύεται για να πείσει ότι η τρομοκρατία είναι συνώνυμο των ένοπλων ομάδων που διαπράττουν ληστείες τραπεζών ή τοποθετούν εκρηκτικά σε δημόσιους οργανισμούς, προειδοποιώντας και αναλαμβάνοντας εκ των υστέρων την ευθύνη με προκηρύξεις.
Η πολιτική αιτιολόγηση των πράξεων αυτών από τις αντιεξουσιαστικές ένοπλες ομάδες είναι ό,τι είναι και πείθει όποιον πείθει. Το βέβαιο είναι ότι όσοι συλλαμβάνονται, καταδικάζονται όχι απλά για τις ποινικά κολάσιμες πράξεις τους, αλλά και για τα πολιτικά τους πιστεύω. Το κράτος και οι νόμοι τούς κατατάσσουν σε ειδική κατηγορία, αυτή των τρομοκρατών, και τους επιδικάζουν πολυετείς καθείρξεις με ειδική επιβάρυνση που προβλέπεται ειδικά γι’ αυτούς, αλλά και ειδικές συνθήκες κράτησης.
Οι σκοτεινοί εγκληματίες κατά ζωής αθώων και ευάλωτων πολιτών που αρνούνται πεισματικά την όποια ενοχή τους, όπως και τη ναζιστική ιδεολογία τους, δικάζονται, αν συλληφθούν, σαν κοινή εγκληματική οργάνωση ή κοινοί εγκληματίες, χωρίς ούτε καν (μέχρι σήμερα) την επιβαρυντική περίσταση του ρατσιστικού κινήτρου. Η στάση τους «δεν ήμουν εγώ», «δεν είμαι ναζιστής, είμαι εθνικιστής», «έφτιαχνα σβάστικες όταν ήμουν μικρός», «δεν ήξερα ότι γίνονται δολοφονίες» κ.λπ., πέρα από το να αποδεικνύει ότι η κατασκευασμένη μυϊκή τους δύναμη αναλώνεται στα μαχαιρώματα και στο ξύλο, τους διασώζει από την κατηγοριοποίησή τους ως τρομοκράτες της κοινωνίας.
Οι ηγέτες τους, αντί να μεταφέρονται τραυματισμένοι βαριά στην απομόνωση, με την αντιτρομοκρατική σε ρόλο «ειδικού» συμβούλου στη διάρκεια ιατρικών εξετάσεων, διαμένουν στην άνετη –όσο το δυνατόν- πτέρυγα του Κορυδαλλού ή στο σπίτι τους.
Αν λοιπόν αυτός είναι ο ορισμός της ισονομίας, τότε απομένει να αναδιατυπωθεί ο ορισμός της άνισης μεταχείρισης, μια και σε ποινικό επίπεδο μια εν ψυχρώ δολοφονία για κάθε σώφρονα άνθρωπο βαραίνει περισσότερο από ένα γκαζάκι που σκάει. Φυσικά είναι και τα δύο ποινικά αδικήματα, αλλά η κρατική «προτίμηση» στο δεύτερο ενισχύει, δυστυχώς, το πρώτο.
Δημοσίευση σχολίου