Το ΠΑΣΟΚ (και με Παπανδρέου και με Βενιζέλο), την ώρα που έθετε τη χώρα υπό το ΔΝΤ, αυτοπροσδιοριζόταν σαν η... «Αριστερά της ευθύνης». Αργότερα το σύνθημα πέρασε στη ΔΗΜΑΡ που (επίσης σαν «Αριστερά της ευθύνης»...) συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά... Ακόμα και ο πρόθυμος να συγκυβερνήσει με όποιον κι αν έρθει πρώτος αύριο, ο κ. Θεοδωράκης, λίγο πριν από τη συνεργασία του με τη νεοφιλελεύθερη Δράση, δήλωνε «αριστερός»...
Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 η πλειοψηφία των κυβερνήσεων στην Ε.Ε. παρουσιάζονταν σαν «αριστερές» και «κεντροαριστερές». Θυμίζουμε: Η κυβέρνηση Μπλερ στη Βρετανία (που ο Τύπος της χώρας του τον παρομοίαζε με υπάκουο σκυλάκι του ρεπουμπλικάνου Μπους). Η κυβέρνηση Σρέντερ - Φίσερ στη Γερμανία (που «πάγωσαν» τους μισθούς των εργαζομένων). Η κυβέρνηση του -πρώην κομμουνιστή μάλιστα- Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία (που προσέφερε στο ΝΑΤΟ τη βάση του Αβιάνο για να βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία). Η κυβέρνηση Ζοσπέν στη Γαλλία που η αντιλαϊκή της πολιτική εκτίναξε τον Λεπέν στη δεύτερη θέση των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία το 2002 (και που ήταν τόσο «αριστερός», ώστε, όταν εξελέγη το 1997, τον διεκδικούσαν σαν «δικό τους» τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ)...
Συμπέρασμα: Να έχεις «κυβέρνηση της Αριστερός» δεν είναι, μάλλον, το πιο δύσκολο πράγμα. Το πιο δύσκολο, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι να έχεις «Αριστερή κυβέρνηση». Τουτέστιν, κυβέρνηση που -πραγματικά- θα εφαρμόζει αριστερή πολιτική. Ισως από Δευτέρα χρειαστεί να το έχουμε υπόψη μας...
Δημοσίευση σχολίου