Η κυβερνητική μεταβολή στη χώρα μας επανέφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση γύρω από το γερμανικό και το αμερικάνικο μοντέλο διαχείρισης της κρίσης. Δεδομένου ότι τις συνέπειες του πρώτου ο ελληνικός λαός τις έχει πληρώσει με αίμα, το δεύτερο μοντέλο -μετά και την τηλεφωνική επικοινωνία του Ομπάμα με τον κ. Τσίπρα-εμφανίζεται από ορισμένους αναλυτές σαν πιο «φιλικό» για τα λαϊκά στρώματα. Ας σταθούμε, επομένως, σε κάποια κοινωνικά αποτελέσματα (και) αυτού, του λεγάμενου «επεκτατικού» μοντέλου διαχείρισης της κρίσης.
Στις ΗΠΑ του Ομπάμα ήταν που έφτασε ο δισεκατομμυριούχος Μπάφετ να ζητά πιο δίκαιη φορολόγηση, γιατί «είναι άδικο εγώ να φορολογούμαι μόνο με 19% για αποδόσεις κεφαλαίων εκατομμυρίων και οι υπάλληλοί μου, που βγάζουν πολύ λιγότερα, με 33%», όπως έλεγε. Ακόμα και μετά την αύξηση της φορολογίας στους «Μπάφετ», οι τελευταίοι συνεχίζουν να φορολογούνται στις ΗΠΑ λιγότερο από τους υπαλλήλους τους...
Πέρυσι ο Ομπάμα ανακοίνωσε τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες από το 2015, από τα 7,25 δολάρια στα 10,10 δολάρια. Αλλά «ξεχάστηκε» ότι αυτό αφορούσε περίπου 200.000 υπαλλήλους. Για τα εκατομμύρια των υπόλοιπων υπαλλήλων περιορίστηκε σε μια... προτροπή προς τον επιχειρηματικό κόσμο να δώσει αυξήσεις.
Την ίδια μέρα με τις ανακοινώσεις Ομπάμα δημοσιοποιήθηκε στις ΗΠΑ η έκθεση του Κέντρου Ερευνας της Φτώχειας του Πανεπιστήμιου του Κεντάκι. Πολύ ενδιαφέρουσα. Σημειώνει ότι πλέον η πλειονότητα των 50 εκατομμυρίων Αμερικανών που παίρνουν κουπόνια σίτισης δεν είναι άνεργοι, αλλά πάνω από το 50% είναι εργαζόμενοι ηλικίας 18 έως 59 ετών. Στο αμερικάνικο μοντέλο φαίνεται να ισχύει αυτό που έλεγε ο Μπρεχτ: Μέχρι τώρα πεινούσαν οι άνεργοι. Τώρα πεινούν κι αυτοί που εργάζονται...
Δημοσίευση σχολίου