Ποτέ δεν έγιναν στην πραγματικότητα διαπραγματεύσεις. Ποτέ δεν ξεκίνησαν και δεν διεξάχθηκαν επί της ουσίας, γι' αυτό και δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν. Από την 26η Ιανουάριου μέχρι σήμερα παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός ακραίου πολιτικού και οικονομικού πολέμου κατά της χώρας μας-με θεατές και αθέατες όψεις-, στον οποίο οι συνομιλητές μας έχουν υιοθετήσει τον ρόλο μιας ιδιότυπης «πολιτικής μαφίας» και «διαπραγματεύονται» έχοντας θέσει το περίστροφο της ρευστότητας στον κρόταφο της ελληνικής κυβέρνησης.
Όπως αποδεικνύεται σήμερα, η 20ή Φεβρουάριου ήταν μια αναγκαστική παραχώρηση της γερμανικής ελίτ, αφού το σχέδιο-παγίδα που είχε καταστρώσει με τους μνημονιακούς εντολοδόχους Σαμαρά - Βενιζέλο -σχέδιο το οποίο προέβλεπε πλήρες αδιέξοδο και αυτόματο εγκλωβισμό σ' ένα νέο Μνημόνιο/e-mail Χαρδούβελη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εντός του Φεβρουαρίου-απέτυχε.
Από την επομένη κιόλας η δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε -μνημείο οίησης αμετροέπειας και πολιτικής χυδαιότητας- «να δούμε πώς θα γυρίσει πίσω ο Τσίπρας με τη συμφωνία που θα αναγκαστεί να υπογράψει» απέδιδε με κυνικό τρόπο το περιεχόμενο του πολιτικού πολέμου που είχε προετοιμαστεί και εξελίσσετο συντεταγμένα κατά της ελληνικής κυβέρνησης.
Κύριο όπλο της γερμανικής ελίτ και των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων το δίπολο χρόνος - ρευστότητα. Από έβδομα σε εβδομάδα, από μήνα σε μήνα, από το ένα Eurogroup στο άλλο, με μεσολαβητική - διαδικαστική δομή τα «τεχνικά κλιμάκια» και τις «λεπτομερείς λογιστικές επεξεργασίες», ακυρώθηκε στην πράξη το περιεχόμενο της ενδιάμεσης συμφωνίας της 20ής Φεβρουάριου, ενώ επιτάθηκε σε οξύτατο βαθμό το πρόβλημα της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας.
Ποιος ήταν ο στόχος της παρελκυστικής αυτής τακτικής, που δημιουργούσε τις συνθήκες για τον «ξαφνικό θάνατο» της ελληνικής κυβέρνησης; Υπολόγισαν ότι μέσα στον Απρίλιο, το πολύ μέσα στον Μάιο, ο Αλέξης Τσίπρας θα αναγκαζόταν να υπογράψει νέο Μνημόνιο, να χρεωθεί άλλα 20-30 δις ευρώ, ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει η χώρα τις δανειακές της υποχρεώσεις μέσα στο καλοκαίρι, αφού συνολικά ως τον Αύγουστο τα ποσά που πρέπει να καταβληθούν σε ΔΝΤ και ΕΚΤ ανέρχονται σε 11 δις ευρώ.
Πού απέτυχε το σχέδιο; Στην ηθική και πολιτική αντοχή που επέδειξε η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν δημιουργήθηκαν εντάσεις στο εσωτερικό με τη δέσμευση στην Τράπεζα της Ελλάδος αποθεματικών προκειμένου να πληρωθούν οι δόσεις.
Τώρα, βεβαίως, ο χρόνος τελειώνει, όμως ταυτόχρονα δημιουργείται εκ των πραγμάτων ένα άμεσο πρόβλημα για τους δανειστές μας το ΔΝΤ και την ΕΚΤ. Ποιος θα πάρει τη δόση του από μια οικονομία που έχει .τελείως στεγνώσει λόγω του ασφυκτικού περιορισμού της ρευστότητας που οι ίδιοι οι δανειστές -με προεξάρχουσα τη γερμανική ηγεσία- επέβαλαν;
Ουκ αν λάβοις...
Από δω ξεκινά η αντιπαράθεση μεταξύ ΔΝΤ, ΕΚΤ και γερμανικής ηγεσίας. Γιατί η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης σε νέο δάνειο, υπογράφοντας νέο Μνημόνιο, δημιουργεί αυτομάτως ασφυξία στους δανειστές μας. Είναι φανερό ότι ένα νέο δάνειο θα αναβίβαζε το χρέος στο 200%, οπότε το ίδιο το ΔΝΤ θα έπρεπε να αποσυρθεί πάραυτα. Η ριζική, η ουσιαστική αντιμετώπιση του χρέους αποτελεί συνεπώς μείζον πρόβλημα για τους δανειστές μας.
Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που απομένει οι πιέσεις, οι εκβιασμοί, οι απειλές των «θεσμών» και της γερμανικής ελίτ θα συμπυκνώσουν σε λίγες μέρες τους τέσσερις μήνες του απηνούς πολιτικού πολέμου που έχει εξαπλωθεί κατά της χώρας και της κυβέρνησης προκειμένου να ακυρωθεί το ελληνικό αντιπαράδειγμα. Δεν θα πρέπει να συρθούμε σ' αυτή τη διαδικασία-παγίδα. Από σήμερα κιόλας πρέπει να δηλώσουμε επισήμως ότι οι διαπραγματεύσεις επί της ουσίας τελείωσαν κι ότι σε όσα σημεία έχουν υπάρξει συγκλίσεις αυτά μπορούν να υιοθετηθούν και να νομοθετηθούν. Όσο για τις προτάσεις - θέσεις των «θεσμών»-εκβιαστών, αυτές πρέπει να γίνουν επισήμως γνωστές και, μάλιστα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η ελληνική κυβέρνηση επέδειξε καλή θέληση -μέχρι παρεξηγήσεως- και τήρησε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της.
Γι' αυτό και θα πρέπει να ξεκαθαρίσει επισήμως ότι δεν πρόκειται από δω και πέρα να καταβάλει καμιά δόση στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ εφόσον δεν υπογράφει μια έντιμη συμφωνία και δεν αρθεί άμεσα η ασφυξία της ρευστότητας. Ο λόγος του Μενίππου «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» έχει πλέον μείζονα πολιτική σημασία. Το πέρας των ψευδαισθήσεων έχει φτάσει πια για όλους.
Δημοσίευση σχολίου