Για τη δίκη των Δελτάδων που είχαν εισβάλει στο «Δίκτυο»
«Eίναι κεφάτη, γυρίζει απ’ του Βερόπουλου!» Θα θυμάστε, οι παλιότεροι, εκείνη τη διαφήμιση της δεκαετίας του 1980 που έκανε θραύση. «Είναι συνετός, είναι α-στυ-νο-μι-κοοoόςς», σιγοτραγούδησαν την Τρίτη οι δικαστές του Τριμελούς Εφετείου.
Όχι, δεν αστειεύομαι, ακριβώς. Γιατί μπορεί μεν οι δικαστές να μην τραγούδησαν (άλλωστε τα άσματα και οι χοροί δεν συνηθίζονται εντός της δικαστικής αιθούσης, ειδάλλως μπορεί και να ράγιζαν από αγνό και δικαστικό ενθουσιασμό τα τσιμέντα, τα πλακάκια της Ευελπίδων), ωστόσο τα περί «σύνεσης» δεν είναι προϊόν φαντασίας. Τα είπε η εισαγγελέας, που τόνισε ότι ο μέσος συνετός αστυνομικός δεν προβαίνει σε αξιόποινες πράξεις, και άρα δεν είναι δυνατόν οι κατηγορούμενοι να διέπραξαν εκείνα για τα οποία κατηγορούνται! Όλα αυτά στη δίκη των αστυνομικών της Δέλτα που είχαν εισβάλει βάναυσα στις 5 Μαΐου 2010, μετά τη μεγάλη διαδήλωση και την τραγωδία της Marfin, στα γραφεία του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα στα Εξάρχεια, χτυπώντας, τραυματίζοντας και καταστρέφοντας.
Και το επιχείρημα αυτό της «σύνεσης» άρκεσε (ενάντια σε τόσες φωτογραφίες και μαρτυρίες που έδειχναν συγκεκριμένα το τι έγινε), για να αθωωθούν ομόφωνα οι κατηγορούμενοι. Λόγω αμφιβολιών. Αθώοι, λευκές περιστερές, δεν καταδικάστηκαν ούτε για μια μικρούλα φθορά, ούτε μια απλή σωματική βλάβη, έστω εξ αμελείας, ούτε καν μια τοσοδά διατάραξη οκιακής ειρήνης.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε πλάκα πολλή ώρα, αλλά η απόφαση ανακινεί θλιβερές, αν και διόλου πρωτότυπες, σκέψεις. Αν σε μια τόσο τρανταχτή υπόθεση (όπου είχαμε τεκμήρια, φωτογραφίες, μάρτυρες και μαρτυρίες, όπου ταυτοποιήθηκαν οι αστυνομικοί, όπου ασκήθηκε δίωξη — πράγματα διόλου δεδομένα σε άλλες υποθέσεις αστυνομικής βίας, που μένουν στο ημίφως ή στο βαθύ σκοτάδι) οι Δελτάδες αθωώθηκαν πανηγυρικά, τότε το μήνυμα είναι διπλό και ζοφερό: και προς τους εκάστοτε παθόντες ότι δεν πρόκειται να βρουν ποτέ και πουθενά το δίκιο τους, και προς τα όργανα της τάξης να συνεχίσουν, ασύδοτα και συνετά, το έργο τους.
Η απόφαση αποτελεί μεγάλη ήττα και απειλή, και όχι μόνο για όσους αντιμετωπίζουν την αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Είναι, επίσης, μεγάλη ήττα και απειλή, γι’ αυτό που λέμε κράτος δικαίου, δικαιοσύνη, αίσθημα δικαίου, λογοδοσία. Γιατί όλα αυτά τα κουρελιάζει.
Κι αν όλα θα μπορούσα να τα ανεχτώ (τα γελάκια των Δελτάδων, τον κατηγορούμενο αστυνομικό που απολογούμενος μίλησε για τα δυο άκρα, τους αναρχικούς και τους «εθνικιστές» (!), τον ακροδεξιό συνήγορο, το μπλαζέ ύφος των δικαστών) υπήρχε κάτι που με ξεπερνούσε: το δίκιο να κραυγάζει, να βοά, και να μην μπορείς να το βρεις, πουθενά· ένα αίσθημα απελπιστικό. Γιατί την εικόνα με τα χέρια της Μυρτώς κατακόκκινα, να τρέχουν αίμα, από την τζαμόπορτα που έριξαν πάνω της, εντελώς εγκληματικά και διόλου συνετά, οι Δελτάδες, δεν μπορώ, ακόμα κι αν θα ήθελα, να την ξεχάσω. Με κυνηγάει.
Δημοσίευση σχολίου