Γράφουν: Νίκος Αργυρίου - Αντωνία Λεγάκη
Αποκάλυψε καψώνια στον ελληνικό στρατό; Δύο χρόνια φυλακή για συκοφαντική δυσφήμιση!!! Εντυπωσιακό! Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι ο πρώην υπουργός Παπακωνσταντίνου, καταδικάστηκε για πλαστογραφία της λίστας Λαγκάρντ, σε 12 μήνες (είναι και μέρες «κατά» της διαφθοράς…). Πολύ περισσότερο, που δύσκολα θα βρει κάποιος ανάλογη ποινή για πραγματική συκοφαντική δυσφήμιση - και όχι για το «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο»… όπως εδώ - (π.χ. εποχή άφησε η καταδίκη Ψωμιάδη για συκοφαντική δυσφήμιση του Λαλιώτη με πλαστά έγγραφα, για την οποία καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση!).
Στις μέρες μας, η «αριστερή» κυβέρνηση εξασφαλίζει πλήρη στήριξη στην αστική-ταξική Δικαιοσύνη, για να προχωρά αυτή στην ασύδοτη καταστολή κάθε στοιχειώδους, αστικοδημοκρατικού δικαιώματος. Έτσι, χωρίς κανένα δισταγμό, η Δικαιοσύνη τους, παραβίασε δεκάδες διατάξεις περί δικαιωμάτων και δίκαιης δίκης, είτε των πολιτών είτε του κατηγορουμένου, προκειμένου να καταδικάσει στην παραπάνω εξοντωτική ποινή, μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων, επειδή στην ιστοσελίδα της Επιτροπής είχε προ εξαετίας δημοσιευτεί επιστολή φαντάρου που κατήγγειλε καψώνια στο στρατόπεδο.
Για να γίνει αυτό: α) Ελλείψει νόμιμης διαδικασίας άρσης απορρήτου, βαφτίστηκε διαχειριστής της ιστοσελίδας, ο προσωρινός κάτοχος του κινητού τηλεφώνου της Επιτροπής. β) Έγινε ανερυθρίαστα δεκτή η παράνομη (χωρίς άρση απορρήτου) επανειλημμένη παρακολούθηση των τηλεφώνων της Επιτροπής και του προσωπικού τηλεφώνου του προσωρινού κατόχου του κινητού, από τη δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Θεσσαλονίκης. γ) Έγινε δεκτό ότι αφού ο κάτοχος του κινητού τηλεφώνου συνδέθηκε σε ανύποπτο χρόνο στο internet (όχι στο σάιτ, ούτε βέβαια στις σχετικές καταγγελίες) και δη έναν μήνα Μετά τις επίδικες καταγγελίες, ο ίδιος θα ήταν και αυτός που τις ανήρτησε (ελλείψει άλλου τινός). Κι όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα εμφυλιοπολεμική, με την πρόεδρο του Δικαστηρίου να μην δέχεται ουσιαστικά την κατάθεση μαρτύρων διότι «έχει διαβάσει και ξέρει τι έχει γίνει», να απαντά αντί του μηνυτή στις ερωτήσεις της υπεράσπισης ή άλλοτε απλώς να απαγορεύει τις ερωτήσεις που στόχευαν στον έλεγχο της αξιοπιστίας του πρώην διοικητή του στρατοπέδου!!! Κι όταν ο κατηγορούμενος ανέφερε στην απολογία του ότι μετά από αποκάλυψη της Επιτροπής εξαρθρώθηκε από το ΓΕΣ ναζιστικός πηρύνας στη σχολή Ευελπίδων, ακούστηκε κραυγάζων από το ακροατήριο ο τέως διοικητής: «γι αυτό θα φας κι άλλες μηνύσεις»!!!. Προφανώς, ούτε οι τέσσερις που εξετάστηκαν ούτε εκατόν τέσσερεις μάρτυρες υπεράσπισης δεν θα ήταν αρκετοί να ανατρέψουν τις απαραίτητες στην κυβέρνηση αποφάσεις. 5 μήνες πρότεινε ο εισαγγελέας, 2 χρόνια απεφάνθη το δικαστήριο!
Αν σκεφτεί κανείς ότι στο ιστορικό ευρωπαϊκό προηγούμενο της «αριστερής» προπολεμικής κυβέρνησης του Βερολίνου, ψάρευαν το πτώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ από το ποτάμι, τότε η χθεσινή δικαστική απόφαση είναι μια πρόοδος… Αν βέβαια σκεφτεί κανείς ότι είκοσι χρόνια τώρα, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, με εκατοντάδες μέλη, κάνει την ίδια δουλειά, δημοσιεύει καταγγελίες στρατευμένων για παράνομα καψώνια και εν γένει παραβιάσεις συνταγματικών τους δικαιωμάτων, χωρίς καμία κυβέρνηση να τολμήσει να τη φιμώσει με αυτόν τον απροκάλυπτο τρόπο, τότε αντιλαμβάνεται ότι η χθεσινή απόφαση αποτελεί οπισθοδρόμηση προς ένα μέλλον μαύρο και βουβό… . Πολύ περισσότερο αν μετρήσει κάποιος τις αυτοκτονίες στο Στρατό, τα ψυχολογικά προβλήματα, την εκρηκτική διάδοση των ναρκωτικών στους φαντάρους. Ακόμη περισσότερο αν θυμηθεί ότι η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, στην εικοσάχρονη δράση της, που ήταν και θα συνεχίσει να είναι αυτού του «δυσφημιστικού» είδους, έχει αντιμετωπίσει απειλές και επιθέσεις με διάφορες μορφές, από σκασμένα λάστιχα και βλάβες στις μηχανές μελών της έως τη στρατιωτική χειροβομβίδα που τοποθετήθηκε, το 1998, σε αυτοκίνητο μέλους της που είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτική εκπομπή και κατήγγειλε το εμπόριο των ναρκωτικών στο στρατό. Σ’ αυτές τις επιθέσεις, προστέθηκε τώρα και μια καταδικαστική απόφαση…
Τις ίδιες ημέρες το Τριμελές Στρατοδικείο αθώωσε ομόφωνα τους σπουδαστές της σχολής Ευελπίδων που είχαν προκαλέσει χημικό τραύμα στο μάτι συναδέλφου τους, κατά τη διάρκεια καψωνιού. Το θύμα τους παραιτήθηκε. Ο νέος στρατός δεν έχει χώρο για ευαισθησίες.
Το κράτος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, δεν αναγνωρίζει δικαιώματα στους υπηκόους του. Είτε αυτοί είναι εχθροί (όπως η Επιτροπή Αλληλεγγύης) είτε οι ίδιοι οι πραιτοριανοί του. Το κοινωνικό συμβόλαιο έχει οριστικά διαρρηχθεί, οι κοινωνικές συμμαχίες με τους κάτω είναι πολυτέλειες και την κοινωνική ειρήνη μπορεί να εξασφαλίσει μόνο ένα μοντέλο διαχείρισης αυστηρά καταναγκαστικό, στα πλαίσια του οποίου οι πραιτοριανοί θα κερδίζουν κάτι μόνο μέσω της ανώτερης οργανικής τους θέσης στην καταπίεση των κατωτέρων στην κοινωνική ιεραρχία.
Έχει ήδη καταστεί σαφές ότι η συγχώνευση των κατασταλτικών μηχανισμών και η εργαλειακή χρήση του στρατού σε καιρό «ειρήνης» (ή κοινωνικού πολέμου χαμηλής έντασης) αποτελεί κεντρική επιλογή του κεφαλαίου και του κράτους του. Σ’ αυτό το στρατό, ο φαντάρος δεν μπορεί να είναι πολίτης με στολή και δικαιώματα. Πρέπει να είναι όργανο πειθήνιο, υπάκουο και άβουλο. Να βασανίζεται για να μάθει να βασανίζει, Να αποδέχεται την πλήρη εξουσία του ανωτέρου στη ζωή του και να απολαμβάνει την πλήρη δική του εξουσία στις ζωές αυτών που θα κληθεί να καταστείλει. Αρχικά τους πρόσφυγες, μετά τους αντιφρονουντες, τους εργαζομένους τους ανέργους τη νεολαία.
Η ελληνική πολιτεία, έστειλε ένα μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες. Η κριτική και πολύ περισσότερο η καταγγελία των ανωτέρων σε κάθε ιεραρχία, δεν θα γίνεται πλέον ανεκτή. Κατήγγειλε εργαζόμενος τον εργοδότη του; υπάλληλος τον διευθυντή της δημόσιας υπηρεσίας, πολίτες κάποιον έχοντα εξουσία; Μια δικαστική απόφαση «δια πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν».
Οι συλλογικότητες όμως του μαζικού κινήματος των εργαζομένων και της νεολαίας, έλαβαν το μήνυμα. Ήδη, κάθε σωματείο εργαζομένων, κάθε φοιτητικός σύλλογος, κάθε συλλογικότητα γειτονιάς, κάθε άνθρωπος που αρνείται να υποταχτεί στο μαύρο και βουβό μέλλον της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, είναι μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Και κάθε ένας από εμάς είναι και θα είναι ένας αγωγός διεκδίκησης και διάδοσης των δικαιωμάτων των στρατευμένων, των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, ντόπιων και μεταναστών… Ούτε βήμα πίσω.
Νίκος Αργυρίου - Αντωνία Λεγάκη
Δημοσίευση σχολίου