Από pitsirikos.
Πιτσιρίκο, πριν ένα χρόνο πέσαμε θύματα της μεγαλύτερης απάτης στη
σύγχρονη ιστορία του προτεκτοράτου.
Με δύο αρνήσεις σε ένα ερώτημα, καταφέραμε να
νομιμοποιήσουμε ένα καθεστώς δέσμευσης της χώρας.
Πρώτη άρνηση με το ΟΧΙ του 62% και δεύτερη με την άρνηση
να υπερασπίσουμε το ΟΧΙ αυτό, στην μετατροπή του σε ΝΑΙ από τον τσαρλατάνο του
αριστερισμού Αλέξη.
Όμως όλο και κάτι καλό βγαίνει όταν πέσεις θύμα απάτης.
Δεν μπορεί να σε φτύσουν στα μούτρα και να το προσπεράσεις
έτσι.
Κάτι θα σου μείνει από την ροχάλα για να στο θυμίζει.
Και εμάς, πιτσιρίκο, μας έμειναν πολλά που μας κάνουν να
θυμόμαστε.
Πολλά που μας κάνουν να μην ξεχνάμε.
Δεν ξεχνώ πιτσιρίκο πως, με τα δημοψηφίσματα, δεν σπάνε τα
δεσμά, αφού οι διαχειριστές των αποτελεσμάτων είναι εντολοδόχοι που τα αναλύουν
και τα εφαρμόζουν όπως συμφέρει τα αφεντικά τους και όχι σύμφωνα με το λαό και
των αποτελεσμάτων που δίνει.
Πρόσφατο παράδειγμα και το Νησί που, παρόλο που έχει
ψηφίσει Brexit, να μου το θυμηθείς πως η χρονοτριβή θα είναι τόσο μεγάλη που,
στο τέλος, τα εγγλεζάκια θα ξεχάσουν και οι ίδιοι πως κάποτε ψήφισαν για να
φύγουν από τη λυκοφωλιά.
Τα καθεστώτα πέφτουν με αγώνα και όχι με ψήφους,
πιτσιρίκο.
Δεν ξεχνώ πως από μέσα δεν αλλάζει το έκτρωμα της ΕΕ.
Είναι σαν να λέμε πως ο τελευταίος τσιλιαδόρος του Αλ
Καπόνε θα μπορούσε να αλλάξει την ιεραρχία και τον τρόπο λειτουργίας της
συμμορίας.
Στην καλύτερη θα τον έβρισκαν στο πρώτο χαντάκι.
Δεν ξεχνώ πως όποιος δηλώνει αριστερός δεν σημαίνει πως
είναι και αριστερός.
Παράδειγμα, το μόρφωμα αριστερών κατά δήλωσή τους, που
προκειμένου να διαχειριστούν την μπίζνα του χρέους, συμμαχούν με εν δυνάμει
ακροδεξιούς τύπου Καμμένου.
Τους ενώνει η κουτάλα της εξουσίας και ο διορισμός των
κολλητών που σε τίποτα δεν αποτυπώνει την στάση ζωής των αριστερών αγωνιστών.
Δεν ξεχνώ πως η ευρωπαϊκή αριστερά, όπως την αποκαλούν,
είναι μια απάτη, που κατά καιρούς κινείται, μια δεξιά και μια προς την
σοσιαλδημοκρατία τυχοδιωκτικά, προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Δεν ξεχνώ πως από το 62% του ΟΧΙ, το μεγαλύτερο ποσοστό
απαρτίζεται από ευθυνόφοβους που προτιμούν το αόρατο ευρώ στην τσέπη τους και
όχι την ελευθερία τους.
Γκιαούρηδες εκ γενετής προτιμούν να πηγαίνουν και να
κρύβονται πίσω από τον ηγέτη τους και όχι δίπλα του για να διεκδικήσουν όσα
τους ανήκουν.
Δεν ξεχνώ τα περήφανα γηρατειά, όπως τα λένε, τα οποία
έχουν σαν θεό το βιβλιάριο που μπορεί να μην έχει μια μέσα αλλά στήνονται με
τις ώρες στις αρχές του μήνα, στις ουρές των τραπεζών, για να πληρώσουν τα
χαράτσια που τους κρατούν δέσμιους.
Δεν ξεχνώ τους νέους που περισσότερη σημασία για αυτούς
έχει μια καλύτερη selfie και όχι ένα καλύτερο μέλλον.
Αν δεν το γράψει το viber και το facebook, επανάσταση δεν
γίνεται.
Δεν ξεχνώ την νοικοκυρά που θέλει να γίνει Μενεγάκη στην
θέση της Μενεγάκη και φτιάχνεται με τον γκόμενο από κάποιο τούρκικο σήριαλ.
Δεν ξεχνώ και τον άνεργο, που, αν δεν την έκανε για την
αλλοδαπή, την έκανε για τον καναπέ και εδώ και 6 χρόνια έχει βγάλει ρίζες
βλέποντας τους εντεταλμένους να του θυμίζουν κάθε λίγο και λιγάκι, πόσο καλό
παιδί πρέπει να είναι, ώστε να μην ταράξει τα νερά της εξουσίας.
Δεν ξεχνώ τον εργαζόμενο που δεν πληρώνεται άλλα σαν καλό
παιδί, κλωσάει τα αβγά του, ώστε να μπορεί το αφεντικό να πλουτίζει περισσότερο
από την μιζέρια του.
Δεν ξεχνώ τους μενουμευρωπαίους που, σαν άλλοι
ταγματασφαλίτες, δεν έχουν σε τίποτα να πουλήσουν και την μάνα τους για το καλό
των κατακτητών που κατά καιρούς ελέγχουν το προτεκτοράτο.
Δεν ξεχνώ το ευρώ, τις τράπεζες και τους αριθμούς που
καλούμε να σώσω για 38η φορά για να μπορούν με άνεση να μου πάρουν το σπίτι.
Δεν ξεχνώ τις μειώσεις των μισθών, των συντάξεων και τις
αυξήσεις των φορολογιών.
Γιατί δεν μπορείς να σέβεσαι τον εαυτό σου και να λέγεσαι
Έλληνας, αν δεν δέχεσαι μειώσεις στον μισθό και στην σύνταξή σου και αν δεν
κλείσεις το μαγαζάκι σου για να μπορεί να είναι ανοιχτή η πολυεθνική στην
γειτονιά σου.
Τέλος, δεν ξεχνώ την επόμενη φορά να υπερασπιστώ την ψήφο
μου και σε κάθε απόπειρα διαστρέβλωσής της να με βρούνε μπροστά τους.
Χρήστος
Χ.
(Αγαπητέ Χρήστο, αν το ρίξουμε στα «Δεν Ξεχνώ» και για το
δημοψήφισμα, σημαίνει ότι το έχουμε ξεχάσει ήδη. Σαν την Κύπρο. Που, από τα
πολλά «Δεν Ξεχνώ», την ξεχάσαμε. Και χάθηκε. Γιατί να ξεχάσουμε έναν χρόνο μετά
το δημοψήφισμα; Αλτσχάιμερ έχουμε; Οι Έλληνες δεν υπερασπίστηκαν το ΟΧΙ στο
δημοψήφισμα. Ήμουν στο Σύνταγμα πέρσι τον Ιούλιο -στις διαδηλώσεις μετά το
δημοψήφισμα- και έτριβα τα μάτια μου. Θα το υπερασπιστούν τώρα έναν χρόνο μετά;
Θλιβερή η κατάσταση των Ελλήνων. Να βλέπουμε την πραγματικότητα και την
αλήθεια. Να είσαι καλά. Και να θυμάσαι πως οι Έλληνες ζουν ξεχνώντας. Όσα δεν
τους συμφέρουν.)
Δημοσίευση σχολίου