Του Γ. Γ.Χαστούκι στην διάθεση μου, συννεφιά στην σκέψη μου τα λόγια της συντρόφισσας μου: «Αντε να μαζεύουμε σιγά-σιγά τα πράγματά μας να είμαστε έτοιμοι για την επιστροφή αύριο στην βάση μας». Δεν της απάντησα αλλά το βλέμμα μου μάλλον της μίλησε γι’ αυτό και έσπευσε να μου δώσει μια χαμογελαστή (έτσι νόμιζε) νότα: «Ελα μωρέ … έχουμε και την βραδινή μας έξοδο με τα παιδιά που έχουμε κανονίσει .. και στην Αθήνα σίγουρα θα σε περιμένουν … οι κινηματικές διαδικασίες … οι εκπομπές που τόσο αγαπάς να κάνεις στον ραδιοφωνικό μας σταθμό … Δεν σου έλειψε το Ιντερνέτ και οι διαδικτυακές σου επαφές;».
Εξακολουθούσα να είμαι σιωπηλός. Αναψα τσιγάρο και βάλθηκα να φτιάξω καφέ όταν εισέπραξα την "απορία" της: «Τόσες μέρες δεν σου έλειψες το μαγειρεμένο φαγητό; Πήξαμε στα ψάρια, δυο βδομάδες τώρα. Δεν χόρτασες με τόσο ούζο που έχεις πιει»;
Χωρίς καμιά διάθεση αντιπαράθεσης μαζί της ξεκίνησα να της μιλάω για το πόσο ανάγκη έχουμε όλοι μας να πάρουμε μερικές ανάσες –κάτι που κατάντησε «πολυτέλεια» για τον περισσότερο κόσμο της τάξης μας- από την δυσβάσταχτη καθημερινότητα που ζούμε, όταν χτύπησε η πόρτα του σπιτιού μας.
«Γιουργέλ, Γιουργέλ η Χρήστους είμι». Ηταν ένας παλιός φίλος και συμμαθητής μου. Κρατούσε μια πλαστική τσάντα. «Σ’ ίφερα παξμαδέλια τσι ρακί να του πιεις στη ‘γεια μας στ’ Αθήνα». Τον ευχαρίστησα πολύ και μιλήσαμε λίγο για τα δικά του.
Πριν απ’ αυτόν είχε προηγηθεί ένα φιλαράκι που μας έφερε «ντουματούλες, πιπιριούλες και μιλτζανούλες» απ’ τον μπαχτσέ του, ένας σύντροφος τσομπάνης που μας πρόσφερε «τσιφάλια λαδοτύρ» που τα έφτιαξε ο ίδιος, χώρια τα «κεράσματα» που είχαμε δεχθεί σε όποιο μαγαζί του χωριού πηγαίναμε.
Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω στην συντρόφισσα μου. Αν κάτι λείπει από την τερατούπολη που ζούμε δεν είναι μόνο η απουσία ξεκούρασης. Ούτε η έλλειψη συντροφικών επαφών, που δόξα τον Μαρξ, εμείς έχουμε αρκετές. Οι ανθρώπινες σχέσεις, το μοίρασμα νταλγκάδων, αναμνήσεων και ξεδίπλωμα καρδιάς είναι προβληματικό.
Αυτό το βρίσκεις μόνο με ανθρώπους που μεγάλωσες μαζί, με αρκετούς απ’ αυτούς είχες και έχεις τα ίδια όνειρα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, μοιράστηκες χαρές, μεθύσια, διώξεις, αγωνίες, ξενύχτια, για ολόκληρες δεκαετίες. Και τέτοιους ανθρώπους μόνο όταν βρίσκομαι στο χωριό μου, την Αγία Παρασκευή, Λέσβου συναντώ. Γι’ αυτό λατρεύω την εποχή που βρίσκομαι στο νησί μου.
Υ.Γ: Την ίδια ακριβώς διάθεση, όπως σήμερα, είχα και τέτοιες μέρες πέρυσι όταν εγκατέλειπα το νησί και έγραφα αυτό το κείμενο.
Υ.Γ 2. Είναι καταπληκτικό το βιβλίο του Γιώργου Γαλέτσα «Λέσβιοι στην Εθνική Αντίσταση – πορεία προς το θάνατο», που διάβασα πρόσφατα. Ο πρόλογος είναι του Μανώλη Γλέζου και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε αποσπάσματα του στο μπλοκ μας.
Δημοσίευση σχολίου