«Αγχος; Τι άγχος να ‘χω». Με τους μπράβους ν’ ακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας (να μην τους πιάνει το τηλεοπτικό πλάνο), με κατακόκκινο μπλουζάκι και τους κομπάρσους ακροβολισμένους πρωινιάτικα στις καφετερίες να τον αποθεώνουν («γειά σου Βαγγέλα, ολυμπιακάρα»), ο εφοπλιστής Μαρινάκης απάντησε αφοπλιστικά στην ηλίθια δημοσιογραφική ερώτηση. Τι άγχος να χει ένας καπιταλιστής του δικού του εκτοπίσματος; Αυτός δεν είχε άγχος όταν έβαζε έναν μπροστινό του να διεκδικήσει το δήμο Πειραιά, περιοριζόμενος ο ίδιος στον… ταπεινό ρόλο του δημοτικού συμβούλου. Αυτός δε δίστασε να συναντηθεί με τη Δούρου σε πειραιώτικη ψαροταβέρνα, για να περάσει σε όλους το μήνυμα «εγώ θα τη βγάλω περιφερειάρχη». Αυτός έχει την άνεση να συναγελάζεται με όλο το μητσοτακαίικο βάζοντας άλλον μπροστινό του να οργανώσει πάρτι to know us better στα Χανιά. Σιγά μην είχε άγχος επειδή οι Τσιπραίοι μηχανεύτηκαν ένα σύστημα big brother για να μοιράσουν τις άδειες, για να μπορούν στη συνέχεια να το «πουλήσουν» στον ελληνικό λαό ως πλήγμα κατά της διαπλοκής.
Ο Μαρινάκης ήταν αποφασισμένος να πάρει κανάλι, δυο τουλάχιστον φορές είχε διαβεί την πίσω πόρτα του μεγάρου Μαξίμου (δεν ξέρουμε αν συναντήθηκε μόνο με τον Παππά ή είδε και τον Τσίπρα) και δεν είχε κανένα άγχος. Ηξερε ότι θα το έπαιρνε και το πήρε.
Οπως δεν έδειξε καθόλου αγχωμένος ο Ιβάν Σαββίδης. Ούτε στενοχωρημένος όταν τελείωσε το big brother και ανήκε σ’ αυτούς που δεν πήραν άδεια. Λέτε να πήγε αυτοπροσώπως και να κλείστηκε επί τριήμερο σε μια διαδικασία που -όσο να ‘ναι- είναι εξευτελιστική για καπιταλιστές, για να συγκαταλέγεται στους χαμένους; Μήπως επιδίωξή του ήταν απλώς ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου