Απάντηση του "Ρουβίκωνα" στην νέα εργατική δολοφονία (Βίντεο)

Την δική της απάντηση έδωσε σήμερα η αναρχική ομάδα «Ρουβίκωνας» στην πρόσφατη εργατική δολοφονία που είχε θύμα ένα 22χρονο.
Ο δολοφονημένος νεολαίος ο οποίος έκανε τα πρώτα του βήματα στην νέα εργατική βάρδια που βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα εργασιακό μεσαίωνα. εργαζόταν σε ένα απ’ τα ποιο υποαμειβόμενα επαγγέλματα, σε μια δουλειά όπου ωράριο και ασφάλιση είναι άγνωστες λέξεις. Αυτό του ντελιβερά.

Είναι μια εργασία απ’ τις ελάχιστες που μπορεί να βρει κάποιος δουλειά και αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της σύγχρονης εργασιακής πραγματικότητας στα πλαίσια της οποίας οι εργαζόμενοι, έρμαια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, δεν έχουν δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις. (Διαβάστε αυτή μας την ανάρτηση).

Με αφορμή, λοιπόν την νέα εργατική δολοφονία του 22χρονου, που διέπραξε η εργοδοσία της αλυσίδας καφέ MIKEL, μέλη του «Ρουβίκωνα» μπουκάρισαν στο κεντρικό κατάστημα της εταιρείας δημιουργώντας ένα σκηνικό μέρος του οποίου παρακολουθούμε στο παρακάτω βίντεο:

  Κείμενο που "Ρουβίκωνα" που αναρτήθηκε στο indymedia αναφέρει:

Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στα κεντρικά γραφεία των Μikel

Την Πέμπτη 9/3 αφήνει την τελευταία του πνοή ο 22χρονος εργαζόμενος ως διανομέας των Mikel σε υποκατάστημα του Κολωνού, ονόματι Μέμο. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ήδη από τις 2 Μαρτίου όπου εισήλθε βαρύτατα τραυματισμένος ύστερα από το ατύχημα που είχε εν ώρα εργασίας. Σε διάστημα μόλις μερικών μηνών έρχεται να προστεθεί ένα ακόμη περιστατικό με την τραγική κατάληξη της απώλειας της ζωής ενός εργαζόμενου, δίπλα σε εκείνο που διαδραματίστηκε στα Everest στην πλ. Βικτωρίας, της καμαριέρας στο ξενοδοχείο της Ζακύνθου και προσφάτως του διανομέα στη Speedex. Τα συγκεκριμένα που ήρθαν στην επιφάνεια, αλλά και τόσα άλλα που είναι καταδικασμένα να μείνουν στην αφάνεια καταγράφονται, κωδικοποιούνται και αντιμετωπίζονται τόσο στην κυρίαρχη αφήγηση όσο και στη συλλογική μνήμη ως ατυχήματα και δη εργατικά. Ας αναρωτηθούμε: πόσο θεμιτό είναι να εισάγει και να οικειοποιείται κανείς την έννοια της τυχαιότητας, της σύμπτωσης, όταν στο συγκεκριμένο παιχνίδι των πεσσών μεταξύ κεφαλαίου και εργαζομένων, οι κανόνες a priori έχουν απoλεσθεί και η έκβαση του παιχνιδιού είναι εξαρχής σκηνοθετημένοι; Το δηλώνουμε εταστικά: όσοι μιλούν για ατυχήματα, λησμονώντας επιμελώς τους υπεύθυνους και παραμένοντας αδρανείς στην απόδοση των ευθυνών, συντηρούν την εικόνα των οιoνεί απίστων για τον εαυτό τους, για μας όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέρος του ίδιου σχεδίου. Οι ντόπιες και διεθνείς ελίτ, αλλά και οι πάσης φύσεως υπερεθνικοί μηχανισμοί, όταν διακυβεύονται οικονομικά συμφέροντα και απειλείται η κερδοφορία τους δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Εξαίρεση φυσικά δεν αποτελεί ούτε η συγκεκριμένη περίπτωση των Mikel, μία από τις μεγαλύτερες αλυσίδες επισιτισμού, που μόνο εν ελλάδι απαριθμεί περίπου 140 υποκαταστήματα με τεράστια οικονομικά κέρδη.  Για την ιστορία τα στατιστικά στοιχεία αναφέρουν ότι τα κέρδη τους για το 2014 ανήλθαν στα 3,4 εκατομμύρια ευρώ. Είναι αυτονόητο ότι όπως και σε παρόμοιους επιχειρηματικούς κολοσσούς, τα τεράστια κέρδη δε συνεπάγονται ούτε τη στοιχειώδη μέριμνα για τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων που τα στελεχώνουν.  Όσον αφορά τους διανομείς, όπως στην περίπτωση του Μέμο, ο εξοπλισμός του μοτοσυκλετιστή είναι ελλιπής, μετέρχεται σε καθημερινή βάση του κινδύνου τροχαίου εξ'αιτίας των κακοσυντηρημένων οχημάτων και εύλογα, ο κίνδυνος επαυξάνεται λόγω της αγχογόνου συνθήκης που επιβάλλει η παράδοση των πλείστων παραγγελιών στην ώρα τους. Η θηριωδία φαίνεται να μην περιορίζεται στο συγκεκριμένο πόστο. Η εν λόγω αλυσία καταστημάτων βρίθει καταγγελιών και μαρτυριών εργαζομένων που μιλούν για εντατικές και εκδικητικές απολύσεις, απλήρωτες υπερωρίες, πολυαπασχόληση σε δύο και τρία πόστα και γενικότερα μιαν υπερεντατικοποίηση των ήδη ελαστικών σχέσεων εργασίας.  Το συγκεκριμένο παρασκήνιο πίσω από τα κέρινα χαμόγελα της εξαναγκαστικής ευγένειας, της ταχείας εξυπηρέτησης και της υπεραπόλαυσης που προσφέρουν τα Mikel δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από όλα τα αντίστοιχα καπιταλιστικά μορφώματα των προυχόντων. Ο Φάουστ και ο Μεφιστοφελής είναι το ίδιο πρόσωπο. Βιτρίνες των αφεντικών που εις βάρος των εργαζομένων που αποδεκατίζονται ταξικά και όπως δείχνει η ιστορία πολλές φορές πληρώνουν με τίμημα την ίδια τους τη ζωή.  Εμείς σαν κομμάτι των αγωνιζομένων από τα κάτω επιλέξαμε συνειδητά να μη μείνουμε απαθείς, να μη συνηθίσουμε ακόμη μία φορά το θάνατο. Ένας στίχος λέει ότι “οι άνθρωποι είμαστε φλύαροι στα λόγια αλλά φιλάργυροι στο αίμα”. Δε μας αρκεί η φλυαρία του αστικοποιημένου συνδικαλισμού ή τα υποκριτικά συλλυπητήρια των εκάστοτε φορέων στην οικογένεια του νεκρού.  Αντιθέτως, επιλέξαμε αυτοδικαίως να επιστρέψουμε κάτι από τη θηριωδία που πάντα επιδεικνύουν τα αφεντικά εις βάρος των απανταχού εκμεταλλευομένων καταστρέφοντας τα διοικητικά γραφεία της εν λόγω εταιρείας. Παράλληλα μέσω της συγκεκριμένης επιλογής καλούμε τον κόσμο της εργασίας να οργανωθεί μέσα από οριζόντιες και αδιαμεσολάβητες διαδικασίες όπως σωματεία βάσης και πολιτικές συλλογικότητες, προβάλλοντας έτσι σθεναρά την αντίστασή του στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται. Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Αναρχική ομάδα Ρουβίκωνα