Τραυματισμός Λ. Παπαδήμου Ξεχείλισε το λαϊκό μίσος

Πηγή: «ΚΟΝΤΡΑ»

Οι τακτικοί αναγνώστες της «Κόντρας» ξέρουν ότι εμείς δεν πρόκειται να καταδικάσουμε την ενέργεια κατά Παπαδήμου. Ούτε πρόκειται να διαχωριστούμε... πολιτικά απ' αυτήν, μιλώντας για «τακτική που προκαλεί ζημιά στο κίνημα», πόσο μάλλον για «προβοκάτσια». Οι απόψεις μας ως προς την τακτική του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος είναι γνωστές. Κι έχουμε ξεκαθαρίσει ότι οι ενέργειες του αντάρτικου πόλης, του σημερινού και του παλαιότερου, δεν κάνουν ζημιά στην τακτική του κινήματος, ανεξάρτητα από την εκτίμηση που μπορεί κανείς να κάνει για την αποτελεσματικότητά τους ως προς την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης.
Σε τελευταία ανάλυση, το σπάσιμο του μονοπώλιου της βίας, που έχει και διεκδικεί ως αποκλειστικό δικαίωμα το αστικό κράτος, δε θα μπορούσε να κάνει ζημιά σ' ένα επαναστατικό κίνημα.

Αντίθετα, τεράστια ζημιά έκανε, κάνει και -δυστυχώς- θα εξακολουθήσει να κάνει ο κάθε μορφής οπορτουνισμός, που έχει αναγορεύσει σε ύψιστη μορφή αγώνα τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, που φλερτάρει με την αστική και τη μικροαστική πολιτική, που μετατρέπει τη λαϊκή αντιβία σε σόου «ελεγχόμενης σύγκρουσης», που εφαρμόζει έμπρακτα το σεβασμό στην αστική νομιμότητα (την οποία στα λόγια... κουρελιάζει).

Ομως, στην ενέργεια κατά Παπαδήμου εκείνο που αναδείχτηκε ως μείζον δεν είναι οι συζητήσεις περί της χρησιμότητας ή μη της ένοπλης επαναστατικής βίας, αλλά το ξεχείλισμα του λαϊκού μίσους. Μάλιστα, όσο οι αστοί πολιτικοί και οι αστοί δημοσιογράφοι λυσσούσαν από τα ραδιοκάναλα και τις εφημερίδες τόσο το λαϊκό μίσος ενάντια στους δυνάστες ξεχείλιζε πιο πολύ.

Οι εκφράσεις αυτού του μίσους δεν πήραν μόνο τη μορφή ψιθύρων σε συντροφιές, αλλά κατέκλυσαν τα λεγάμενα «κοινωνικά δίκτυα» του Ιντερνετ. Κι ήταν αυτό το ξέχειλο μίσος και η οργή που έκαναν αστούς πολιτικούς σαν την Κωνσταντοπούλου να προσπαθήσουν να σπεκουλάρουν ή αστούς δημοσιογράφους σαν τον Παπαδάκη να κρατήσουν αποστάσεις από τη λυσσασμένη προπαγάνδα των συναδέλφων τους.

Δεν παραβλέπουμε, φυσικά, ότι πρόκειται μόνο για μίσος και βουβή οργή. Οτι αυτό το μίσος και αυτή η οργή προέρχονται από ένα λαό που βιώνει την ήττα και την απογοήτευση και έχει αποσυρθεί «στον καναπέ του». Εμείς όμως ποτέ δεν μεμφθήκαμε το λαό για την απογοήτευση και την ηττοπάθειά του. Οπως τον καλέσαμε να μη συρθεί πίσω από απατεώνες πολιτικούς σε ψευτοδημοψηφίσματα, όπως προεξοφλήσαμε ότι η προδοσία των Τσιπραίων θα βαρύνει αρνητικά στη συνείδηση του λαού και θα γιγαντώσει το κύμα της απογοήτευσης και της αποστράτευσης (ξέρουμε πολύ καλά ποιοι προσδοκούσαν το αντίθετο, όταν σέρνονταν πίσω από τους Τσιπραίους στο ψευτοδημοψήφισμα του Ιούλη του 2015), έτσι δεν συμπεριφερθήκαμε ελιτίστικα και «αφ’ υψηλού», όταν τα κύματα της αποστράτευσης, που τα προβλέψαμε, έγιναν πραγματικότητα.
Κι όταν η αποδοκιμασία εκφράστηκε με την αποχή-ρεκόρ στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, τη χαιρετίσαμε σαν θετικό γεγονός, όταν άλλοι σιχτίριζαν το λαό επειδή δεν ψήφισε τις... ριζοσπαστικές εναλλακτικές τους προτάσεις.

Το λαϊκό μίσος που ξεχείλισε και εκφράστηκε με μαζική επιδοκιμασία της ενέργειας κατά Παπαδήμου, είναι της ίδιας τάξης με τη μαζική αποχή από τις κάλπες τον Σεπτέμβρη του 2015. Αξίζει μιας θετικής αποτίμησης, αλλά περισσότερο απαιτεί μια σε βάθος ανάλυση.

Οι αστοί τρόμαξαν περισσότερο από το ξεχείλισμα του λαϊκού μίσους παρά από την ενέργεια κατά του Παπαδήμου. Τα στελέχη τους θα τα φυλάνε καλύτερα από τώρα και μετά κι αν κάποιο απ' αυτά «πέσει στο καθήκον» (γιατί ποτέ τα μέτρα ασφάλειας που παίρνουν δε δημιουργούν την απόλυτη στεγανότητα), θα του κάνουν μια κηδεία δημοσία δαπάνη με όλες τις τιμές που αναλογούν στους νεκρούς της τάξης τους.
Οταν όμως διαπιστώνουν ότι ο λαός χειροκροτά με μίσος τις ένοπλες ενέργειες εναντίον αστών πολιτικών, τραπεζών κτλ., τότε τρέμουν στην ιδέα ότι αυτό το βουβό μίσος μπορεί να μετατραπεί σε κοινωνική έκρηξη. Ξέρουν Ιστορία, δεν είναι αγράμματοι. Γι' αυτό έκλεισαν τον Παπαδήμο στην Εντατική (για να του κάνουν... «αλλαγές» στο γρατζουνισμένο πόδι!), σε μια προσπάθεια ν' αλλάξουν το κλίμα, να προκαλέσουν συμπάθεια. Πλην όμως, και αυτό αποδείχτηκε μάταιο.

Και βέβαια, το καθήκον μας δεν αλλάζει: να οργανώσουμε πολιτικά την τάξη μας, για να μπορεί να απαντά μαχητικά στις επιθέσεις που δέχεται και να μην περιορίζεται στη θέση του «θεατή με ευμενή διάθεση».