Απ' τα έκτακτα στρατοδικεία της μοναρχοφασιστικής εποχής στους δικαστές της Ηριάννας

Του Γ. Γ. 

Σαν προχτές 12 Ιούνη του 1947 ο πατέρας μου μαζί με άλλους αγωνιστές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ καταδικάστηκε από δικαστήριο του μοναρχοφασιστικού καθεστώτος της εποχής σε θάνατο, γιατί σύμφωνα με το κατηγορητήριο ήταν μέλη εκτελεστικού αποσππασματος το οποίο υλοποίησε απόφαση λαϊκού δικαστηρίου εκτελώντας ένα υψηλόβαθμο μπάτσο.

Ελαχε, λοιπόν, τα πρακτικά αυτής της δίκης να ρθουν στην κατοχή μου.
Με μια απλή ανάγνωσή τους διαπίστωνες ότι στα μετεμφυλιακά χρόνια και κατά την διάρκεια του εμφυλίου, αρκούσαν, σε δίκες σκοπιμότητας, δυο – τρεις καταθέσεις Χιτών και Ταγματασφαλιτών –οι περισσότεροι των οποίων είχαν συνεργαστεί με τις ξένες κατοχικές δυνάμεις- για να «καπαρωθεί» η δικαστική απόφαση, που οδηγούσε λαϊκούς αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα ή σε πολύχρονες φυλακίσεις και εξορίες.

 Και αυτοί οι εγκληματίες που έβαψαν με τα χέρια τους από αίμα του ελληνικού λαού, συνεργαζόμενοι με τις δυνάμεις κατοχής, μετά την απελευθέρωση της χώρας μας όχι απλώς δεν τιμωρήθηκαν αλλά έγιναν οι στυλοβάτες του αστικού μεταβαρκιζιανού κράτους. 

 Ολα τα καθάρματα που στελέχωσαν τα Τάγματα Ασφαλείας, στα «πέτρινα χρόνια» που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα, «ανταμείφτηκαν» πλουσιοπάροχα για την συνεργασία τους με τον κατακτητή και το χτύπημα του ΕΑΜικού κινήματος.
Ταγματασφαλίτες καραβανάδες είδαν να προάγονται μέχρι τον βαθμό του ταξιάρχου και άλλοι απ’ αυτούς να βρίσκονται σε βουλευτικές και υπουργικές θέσεις, ενώ οι κατώτεροι στην ιεραρχία Ταγματασφαλίτες βρέθηκαν να είναι «υπερασπιστές του νόμου και της τάξης» φορώντας την στολή του χωροφύλακα.

Και φυσικά η δικαστική εξουσία είχε αναλάβει να ξεπλύνει τον ένοπλο δωσιλογισμό και να εντάξει τους εκφραστές του στον «κορμό» του αστικού κράτους.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το καθεστώς της αστικής δικτατορίας «εκσυγχρονίστηκε» και μαζί του χάραξε άλλα μονοπάτια και η δικαστική εξουσία. (Φυσικά εμείς δεν αποδεχόμαστε το παραμύθι περί «διάκρισης νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας». Η πραγματικότητα είναι ότι όλες αυτές οι εξουσίες είναι όργανα επιβολής του αστικού κράτους, είναι αλληλένδετα δεμένες μεταξύ τους και θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων).

 Αυτό πάντως που δεν άλλαξε στο παραμικρό από τα μετεμφυλιακά χρόνια είναι το απέραντο ταξικό μίσος που έχει η εξουσιαστική κάστα των δικαστών απέναντι σε κάθε τμήμα της κοινωνίας που αμφισβητεί δυναμικά τις επιλογές της καθεστηκυίας τάξης.

Μπορεί η ποινή του θανάτου να καταργήθηκε. Χίτες και Ταγματασφαλίτες σαν ψευδομάρτυρες να μην υπάρχουν. Τους αντικατέστησαν όμως πιο «ραφινάτες» μεθοδεύσεις που κατασκευάζουν τα καλόπαιδα της «αντιτρομοκρατικής».
Οπότε οι δικαστές έχουν τα περιθώρια να σε οδηγήσουν σε πολύχρονες φυλακίσεις με άλλοθι ό,τι τους σερβίρουν οι μπάτσοι.

Τα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες με την υπόθεση της Ηριάννας είναι ενδεικτικά του κλίματος που υπάρχει. Δεν χρειάζεται εμείς να προσθέσουμε κάτι. Το άρθρο - παρέμβαση του συντρόφου της κοπελιάς η οποία έπεσε θύμα αυτής της ασφαλίτικης σκευωρίας, με αποτέλεσμα να εισπράξει 13 χρόνια φυλακή και μάλιστα χωρίς αναστολή με την κατηγορία της εμπλοκής της με την οργάνωση «Πυρήνες της Φωτιάς». τα λέει όλα.

Με την ευκαιρία, λοιπόν αυτή παραθέτουμε πάγιες απόψεις μας για τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης: 

Οπως το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η Δικαιοσύνη, που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα. 

 Τα πράγματα είναι απλά. Τα συνταγματικά νομικά διατάγματα του αστικού κράτους, με βάση τα οποία κινείται η Δικαιοσύνη, είναι κομμένα και ραμμένα να δίνουν λεφτά στους πλούσιους και γροθιές στους εργαζόμενους και στηρίζουνε τον βάρβαρο καπιταλισμό. 

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Το κράτος τους και οι καπιταλιστές είναι θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων. 

 Κι αυτό το κράτος στο οπλοστάσιο του διαθέτει ένα βασικό όπλο. Την αστική δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, την εξουσιαστική κάστα των δικαστών. 
Αλλωστε, αυτή η κάστα έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση». 

Είναι δηλαδή εντελώς παραμύθιασμα στον κόσμο όταν οι αστοί πολιτικάντηδες θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού ενός συστήματος απ’ την φύση του διεφθαρμένου θα μπορέσει να εξαλειφθεί ή να περιοριστεί η διαφθορά αν υπάρχουν «σωστοί δικαστές».