Κατάληψη στα κεντρικά της πανελλήνιας ομοσπονδίας ξενοδόχων ενάντια στην βαριά βιομηχανία εκμετάλλευσης του Ελληνικού τουρισμού.
Κάθε χρόνο, εκεί γύρω στον Μάρτη ξεκινά μια εσωτερική μετανάστευση αντίστοιχη αυτής των παλιών χτιστάδων που έφευγαν από τους τόπους τους για να κερδίσουν το ψωμί τους.
Δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες, νέοι και νέες κατά κύριο λόγο, φεύγουν για «σαιζόν» στον τουρισμό.
Εκεί που κοπάδια από όλο τον κόσμο, πολλοί από αυτούς επίσης προλετάριοι στις χώρες τους, συρρέουν για να ζήσουν την αυταπάτη μια εβδομαδιαίας ή δεκαπενθήμερης φυγής από την εκμετάλλευση και να γυρίσουν πίσω με ανανεωμένες δυνάμεις, δηλαδή αυξημένη παραγωγικότητα. Το «όνειρο» του ενός εφιάλτης του άλλου.
Στην «βαριά βιομηχανία του τουρισμού» δεν μπορεί να κανείς να περιμένει τίποτα περισσότερο από ότι σε κάθε βαριά βιομηχανία σε χώρες όπως η Ελλάδα και σε συνθήκες ραγδαίας ταξικής υποτίμησης.
Οι μάζες των προλετάριων του τουρισμού θα βιώσουν την εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Θα δουλέψουν 12ωρα, 7 μέρες την εβδομάδα, θα τους βάλουν να κοιμηθούν σε κοτέτσια (όπως ακριβώς κάνουν στους μετανάστες σε όλους του κλάδους), θα τους πετάξουν, ίσως, ένα πιάτο φαΐ.
Οι εργάτες του τουρισμού θα πρέπει να ανταποκριθούν στους πιο απάνθρωπους ρυθμούς έντασης εργασίας, με το αφεντικό ή τον προϊστάμενο να τους κυνηγάει με το «μαστίγιο» μήπως χαθεί χαρτονόμισμα κάποιου περαστικού τουρίστα, θα πρέπει να χαμογελάνε σαν ηλίθιοι μην και χαλάσει το κλίμα φιλοξενίας στο ξενοδοχείο, θα πρέπει να γίνουν μέρος του γαλανόλευκου ντεκόρ που γεμίζει τις τσέπες των αφεντικών.
Κι όλα αυτά για τί; Για 20-30 ευρώ τη μέρα. Κάποιοι θα έχουν και ένσημα. Όταν τελειώσει το 6μηνο εξάντλησης, ο κόσμος αυτός θα επιστρέψει στον τόπο του έχοντας ένα μασούρι λεφτά που αντιπροσωπεύουν δουλειά χωρίς ωράρια και χωρίς κανένα ρεπό και έχοντας ξοδέψει ελάχιστα (πού κουράγιο να πας οπουδήποτε μόλις τελειώσει η βάρδια...).
Θα πληρώσει λογαριασμούς (γιατί οι λογαριασμοί του εργάτη συνεχίζουν να τρέχουν όσο λείπει), θα ξεχρεώσει παλιά δανεικά και όσοι είχαν ένσημα θα μπούνε για λίγο και στο ταμείο.
Και αμέσως όλοι θα αρχίσουν να ψάχνουν μια δουλειά του ποδαριού για να συνεχίζουν να επιβιώνουν και εκτός σαιζόν.
Τι υπέροχος καπιταλισμός του 19ου αιώνα, πόσο γρήγορα μειώθηκε η διαφορά ανάμεσα στον ντόπιο και τον μετανάστη εργάτη...
Τι να κάνουμε, θα πει κανείς, έτσι είναι η κρίση. Λάθος. Έτσι είναι η ανάπτυξη. Έχοντας μια διαβολεμένα ευνοϊκή συγκυρία, το τουριστικό κεφάλαιο ανθίζει. Η Ελλάδα, μετά τα όσα συμβαίνουν και στην Τουρκία έχει απομείνει ο μοναδικός «ασφαλής» τουριστικός προορισμός στην Ανατολική μεσόγειο.
Η φήμη της ημιπτωχευμένης αλλά ήσυχης χώρας προκαλεί τριτοκοσμική ψυχολογία ευκαιρίας στους διεθνείς τουριστικούς πράκτορες και καταναλωτές. Οι τιμές δεν είναι πια το «φαρμακείο» του παρελθόντος, τα εργατικά κόστη... τα είπαμε πιο πάνω.
Κι όσο για φόρους; Ας γελάσουμε. Πέρα από ξενοδόχους που ζουν μέσα από τα site, και τα γκρουπ των εταιρειών, όλα τα άλλα είναι μαύρα, σκοτάδι.
Όποιος έχει πάει σε νησί καλοκαίρι ξέρει για τι πράγμα μιλάμε. Όντως η αγορά λειτούργησε για τα αφεντικά. Οι τιμές χρόνο με το χρόνο ανεβαίνουν ξανά. Επενδύσεις σε μεγάλες μονάδες έχουν ήδη έρθει. Οι θέσεις εργασίας αυξάνονται. Ο τουρισμός είναι μια εικόνα από αυτό που μας υπόσχονται ως «ανάπτυξη». Και μέσα σε αυτή την ανάπτυξη το αόρατο χέρι της αγοράς πιάνει τους εργάτες από τον λαιμό. Γι' αυτούς δεν υπάρχει αύξηση μισθών, δεν υπάρχει βελτίωση συνθηκών, μείωση ωραρίων. Για αυτούς υπάρχει κρίση. Μόνιμη κρίση χωρίς ελπίδα.
Το all inclusive, μοντέλο καπιταλιστικής υπερσυγκέντρωσης, μετέτρεψε σε λίγα χρόνια δεκάδες χιλιάδες μικροαφεντικά, σε κλασσικούς προλετάριους. Αυτοί βέβαια δουλεύουν στον τόπο τους, αλλά αντιμετωπίζουν τις ίδιες συνθήκες με τους εσωτερικούς μετανάστες και με τους άλλους ντόπιους που από πάντα ήταν εργάτες.
Η ταξική ψαλίδα ανοίγει όλο και περισσότερο και να μην έχει κανείς αμφιβολία, ειδικά οι πιο καινούριοι στην δική μας κοινωνική θέση που ίσως νοσταλγούν τα παλιά, η ταξική ψαλίδα δεν πρόκειται να ξανακλείσει. Ξεχάστε το. Αυτή είναι η θέση όλων μας, εαν δεν παλέψουμε για τα ταξικά μας συμφέροντα η θέση αυτή μόνο να χειροτερέψει μπορεί. Αυτό είναι το μήνυμα της παρέμβασής μας. Η ανάγκη να παλέψουμε για τα συμφέροντά μας. Και στις τουριστικές γαλέρες. Ενάντια στα αφεντικά του τουρισμού.
Να οργανωθούμε και να συγκρουστούμε. Πρέπει κάτι να σταθεί απέναντι τους. Κάτι οργανωμένο, κάτι αποφασιστικό κάτι στο οποίο να συμμετέχει όλος ο κόσμος της εργασίας στον τουρισμό. Κι αυτοί που δεν είμαστε σε αυτό τον κλάδο να σταθούμε στο πλευρό του.
Υ.Γ. Αν αυτοί που παίρνουν ένσημα θεωρούνταν τυχεροί, πάει κι αυτό. Τώρα με το 4ο μνημόνιο θα πρέπει να πληρώνουν και φόρο. Η ταξική ψαλίδα ανοίγει περισσότερο και τα σύνορα των ταξικών στρατοπέδων γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα.
Δημοσίευση σχολίου