(αυτός ο άνδρας στη φωτο είναι αστυνομικός ή στρατιωτικός και εναντία σε ποιον εχθρό είναι πάνοπλος;)Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για την «κόλαση του Αμβούργου», όμως αυτή τη ζουν με διαφορετικές διαβαθμίσεις, ταχύτητες και ένταση, εδώ και δεκαετίες οι «κολασμένοι» σε όλο τον πλανήτη.
Το Αμβούργο έχει μετατραπεί σε ένα νέο-πεδίο μάχης αφορμής της συνόδου κορυφής των G20, των είκοσι δηλαδή ισχυρότερων οικονομιών στον πλανήτη.Το βασικό περιεχόμενο της συνόδου είναι η συζήτηση γύρω από το οικονομικό κέρδος που μπορεί να αποφέρει η δυναμική της ψηφιακής επανάστασης, ο περιορισμός της φοροαποφυγής και της φοροδιαφυγής (ψάχνοντας το ιδανικό, για την κρατική οικονομική αυτοτέλεια, «μίγμα» με τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου), η διαχείριση των προσφυγικών ρευμάτων μέσω και της συζήτησης περί σύμπραξης με την Αφρική για επενδύσεις, ανάπτυξη και «ευέλικτες» θέσεις απασχόλησης. Μπορεί, βέβαια, να δυσκολεύτηκαν να χρειάστηκε σκληρό παζάρι ώστε να φτάσουν σε συμφωνία για τη μοιρασιά των χρηματοδοτήσεων και των κερδών, αλλά γρήγορα πέτυχαν σύγκλιση απόψεων για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και τη χρηματοδότησή του, σε ένα κείμενο 21 σημείων, απειλή για τα κινήματα ανά τον κόσμο αφού η διασταλτική ερμηνεία του τρομοκράτη περιλαμβάνει από τζιχαντιστές μέχρι απεργούς και πρόσφυγες. Υπάρχει έντονη μνεία για την επέκταση του ηλεκτρονικού πολέμου προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια, κυρίως με την μορφή προληπτικής καταστολής για όποιον δυνητικά επιδιώξει να την αμφισβητήσει..
Σε σχέση με αυτό το τελευταίο πέρα από συμβολικές πράξεις, όπως η επιλογή μιας «πρώην» κινηματικής περιοχής για την πραγμάτωση της συνόδου από πλευράς Μέρκελ, αλλά και από συμβολικές εικόνες που κρύβουν μια βαθύτερη στρατηγική ενότητα, όπως η χειραψία Τραμπ-Πούτιν και η συμφωνία για ανακωχή στην Συρία και για περαιτέρω ανάπτυξη της ασφάλειας στο πεδίο του κυβερνοχώρου. Μια εύθραυστη στρατηγική ενότητα ενάντια στον κόσμο των φτωχών και των αποκλεισμένων, απαραίτητα για τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ηγεμονικά μπλοκ: το ανεπτυγμένο, αλλά σε βαθιά κρίση και ύφεση, δυτικό καπιταλιστικό κέντρο και τις αναδυόμενες υπερδυνάμεις με την τεράστια βιομηχανική συσσώρευση κεφαλαίων, που όμως οδεύουν ταχύτατα προς την τριτογενοποίηση και την κρίση, σε μειωμένους ρυθμούς ανάπτυξης κτλ.
Την ώρα, λοιπόν, που οι μεγάλοι του G-20 φαίνεται να μιλάνε για «ειρήνη» μεταξύ τους και να αντιλαμβάνονται την αξία της ενοποίησης τους πάνω σε επίδικα, που από τη μια δημιουργούν εμπόδια στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου και από την άλλη ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, η πόλη του Αμβούργου φλέγεται από ένα κίνημα, που μοιάζει να φέρει ταυτόχρονα τα νέα χαρακτηριστικά και τα όριά τους, στον κοινωνικό πόλεμο που διαχέεται σε όλο τον πλανήτη. Μια κόλαση που οι ειδικές δυνάμεις και η αστυνομία προσπαθούν να καταστείλουν (όχι πολύ επιτυχημένα) παρά τις προσπάθειές τους.
Εμφανίζεται μια μορφή σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο κόσμους: αυτόν που χαρακτηρίζεται από διάφορες μορφές συσσώρευσης κεφαλαίου (από την Κίνα και την τράπεζα της Σαγκάης ως την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το TTIP) ο οποίος διεξάγει μια πολύμορφη επίθεση εναντίον του προλεταριάτου. Οι συγκρούσεις στο Αμβούργο δεν είναι παρά μια στιγμή ενός παγκόσμιου «νόμιμου εμφύλιου πολέμου» που διεξάγουν, ως «παράλληλη επιχείρηση» με τις διακρατικές κόντρες τους, τα σύγχρονα δημοκρατικά ανεπτυγμένα κράτη εξοντώνοντας τόσο τους πολιτικούς τους αντιπάλους, όσο κι όσους δεν χωράνε. Τι άλλο δείχνουν τα συμπεράσματα από τη Συρία, την Ουκρανία ή τη Λιβύη κ.α., όπου εμφύλιες συγκρούσεις που προκύπτουν από την κρίσης και την κατάρρευση κυβερνητικών μοντέλων μετατρέπονται σε ιμπεριαλιστικούς proxywars, ριζικές δηλαδή συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικές μερίδες του κεφαλαίου που συμμαχούν με διαφορετικούς παγκόσμιους πόλους;
Το Αμβούργο είναι μια ακόμα στιγμή, όπου οι «υποτελείς τάξεις» εμφανίζονται (κι εξαφανίζονται) εκ περιτροπής στο προσκήνιο της ιστορίας, σαν ένα μπερδεμένο μίγμα τόσο επικίνδυνο για την εξουσία όσο και ανολοκλήρωτο για την χειραφέτησή του. Εμφανίζονται ως δύο ετερόκλητα ρεύματα, τα οποία -σε γενικές γραμμές- δεν έχουν συναντηθεί: (1) το ρεύμα της νεολαίας που δε θα ζήσει το καπιταλιστικό όνειρο της ένταξης στη μεσαία τάξη και (2) αυτό των ριζικά αποκλεισμένων από την κοινωνική αναπαραγωγή, που εκπροσωπούνται (ας πούμε, με έναν τρόπο, «επίσημα» στα μάτια του κράτους) από μια νομαδική νέα εργατική βάρδια, που συνθλίβεται ανάμεσα στον αγώνα για επιβίωση και την καταστροφή των επιθυμιών της.
Και τα δύο ρεύματα συναντούν κάθε φορά το όριο τους κι ενσωματώνονται ή καταστέλλονται μέσα στην απουσία νοήματος της στιγμιαίας καταστροφής ή παρακώλυσης της εμπορευματικής κυκλοφορίας και του δημόσιου λόγου. Καταπνίγονται, εσωτερικά και εξωτερικά, στην κυριαρχία των μηχανισμών ασφάλειας-άμυνας, στην επιβεβαίωση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, του κράτους ως απόλυτου πολιτικού ορίζοντα της ταξικής πάλης, του εθνικού ως σχετικού ορίου των προταγμάτων χειραφέτησης. Φυσικά, αυτό δεν είναι το αποκορύφωμα των διεργασιών των «από κάτω» αλλά η μεταβατική περίοδος-προοίμιο των γιγαντιαίων συγκρούσεων που έρχονται.
Ως τέτοιες πρέπει να αναγνωστούν, ως τέτοιες είναι ανάγκη να μας προβληματίσουν σε σχέση με τα καθήκοντα που υπαγορεύουν. Είναι σημαντικό λοιπόν να αναλογιστούμε ότι η βίαιη αντιπαράθεση ανάμεσα στο κράτος άμυνας-ασφάλειας και τους «ταραξίες» χρειάζεται να εκπροσωπηθεί από ένα εργατικό, αντιπολεμικό, ταξικό κίνημα που θα θέτει μία βασική προϋπόθεση στην ενότητα των από κάτω, την απάντηση σε έναν βασικό κίνδυνο: την ενότητα, όπως αντανακλάται κυνικά αυτήν την στιγμή, των από πάνω.
Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο διεθνιστικό αντιπολεμικό κίνημα. Παγκόσμιο, όχι μόνο με τη σημασία της πραγματικής πολιτικής σύνδεσης των κινημάτων ανά τον πλανήτη, αλλά και μέρος ενός ευρύτερου κινήματος που θα επαναδιατυπώσει νέες πανανθρώπινες αφηγήσεις για μια διαφορετική προοπτική για τον κόσμο. Διεθνιστικό, αφού αν πάρουμε ως δεδομένο ότι οι αγωνίες και τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων εργαζομένων ενοποιούνται βίαια από την επέλαση του κεφαλαίου τότε η επιβολή των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας, οι μνημονιακές πολιτικές και ο φασισμός/ρατσισμός στη χώρα μας συνιστούν άλλη όψη των προσφυγικών ρευμάτων και τον ξεριζωμό που συνεπάγεται ο πόλεμος σε μία σειρά από περιοχές του πλανήτη: δύο πλευρές της κοινής ήττας του εργατικού κινήματος διεθνώς, δηλαδή. Αντιπολεμικό, όχι μόνο στη βάση του μπλοκαρίσματος της κρατικής πολεμικής μηχανής και των ολοκληρώσεων που συμμετέχει αλλά και στη βάση της συγχώνευσης του εσωτερικού-εξωτερικού εχθρού όπως ορίζεται από αστική σκοπιά, οι πόλεμοι που διεξάγουν.
Γι’ αυτούς του λόγους, η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση θεωρεί αναγκαία ήδη από χθες την ανασυγκρότηση του αντιπολεμικού κινήματος. Επιθυμούμε να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος που θα οδηγεί σε δράσεις, μιας και ζούμε σε κράτος-μέλος των μεγαλύτερων καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Έχουμε ήδη θέσει δημόσια κάποια κριτήρια για την αναγκαιότητα της παρουσίασης ενός κινήματος που την δική του κόλαση θα την κάνει καλωσόρισμα στους καταπιεστές του.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Τηλ: 6932 955437
Δημοσίευση σχολίου