"Ο άνθρωπος είναι απίστευτα ανθεκτικός. Για πολύ καιρό συνεχίζει να θυμίζει άνθρωπο. Αυτός ο ιδιότυπος τρόπος να πεθαίνει το κάνει δύσκολο να δει κανείς τους μαζικούς, τους αμέτρητους θανάτους."
Μπ. Μπρέχτ.
Πόλεμος: Δεν χρειάζεται να είσαι κοντά για να μυρίσεις, να ακούσεις, να νιώσεις, να καταλάβεις. Αρκεί μία μόνο εικόνα. Χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς επεξηγήσεις.
Πηγή μιας εκκωφαντικής σιωπής, πιο διαπεραστικής και από τις σειρήνες του πολέμου.
Πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί παιδιά του πολέμου καταθέτουν όσα έχουν εισβάλλει ισοπεδωτικά στη ζωή τους.Είναι ζωγραφιές παιδιών από τη Συρία.
Ή κάθε παιδιού ανά τον πλανήτη, θύμα του φασισμού και του ιμπεριαλισμού.Εκεί τα παιδιά δεν έχουν πλέον σπίτι, δεν πηγαίνουν σχολείο, ούτε παίζουν στους δρόμους και τις αυλές.
Δεν χαμογελούν, ούτε ονειρεύονται. Δεν ακούν τραγούδια ούτε διαβάζουν παραμύθια.
Αυτή για την οποία οι γονείς τους δεν πρόλαβαν να τους μιλήσουν.Τους πρόλαβε η ίδια η ζωή που τώρα έχει μεταμορφωθεί σε έναν επίμονο και βασανιστικό εφιάλτη που κλέβει το φως βυθίζοντας τη ζωή τους σε ένα βαθύ σκοτάδι και ανοίγοντας βαθιά τραύματα στο σώμα τους και την ψυχή.
Το δεύτερο αυτό τραύμα μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Έκτοτε δεν μπορείς να ξέρεις πότε και αν θα τελειώσει ο πόλεμος.Αυτές οι ζωγραφιές θα μπορούσαν να είναι των δικών σου παιδιών.Αλλά δεν θα ήσουν εκεί να τις δεις. Ούτε να τα αγκαλιάσεις.
Γιατί έτσι είναι ο πόλεμος.
Δημοσίευση σχολίου