Κάποιες σκέψεις για Τσίμα και "Ρουβίκωνα"

Γράφει ο mitsos175.

Πως να μην εξισώσει ο Παύλος Τσίμας το γιαούρτι με το μαχαίρωμα, όταν ολόκληρος ΟΗΕ δέχεται τις βλακείες πως είναι το ίδιο η σφεντόνα με το τουφέκι του ελεύθερου σκοπευτή;

Η διαμαρτυρία είναι χειρότερη από φόνο για τους μεγαλοαστούς, καθώς αυτοί δεν κινδυνεύουν να τους σκοτώσουν. Έχουν ένα στρατό σωματοφυλάκων που τους φυλάει.
Αφήστε το γεγονός, πως οι ναζί φονιάδες είναι τα κατοικίδια τους, επομένως δεν πρόκειται ποτέ να δαγκώσουν το χέρι που τα ταΐζει.

Ολοφάνερα λοιπόν ο Ρουβίκωνας είναι κίνδυνος. Όχι γιατί κάνει βίαια πράγματα, αλλά γιατί διαμαρτύρεται για την αδικία.

Εδώ να πω πως κάποιοι καλοί και έντιμοι άνθρωποι μάλλον έχουν παρεξηγήσει τα πράγματα. Άκουσα πχ ότι δεν έπρεπε να επιτεθεί στο ΣτΕ την επόμενη μέρα που έδειραν το Μπουτάρη.
Ας μας πουν πότε είναι το σωστό timing να διαμαρτυρηθεί κάποιος.

Και τι σχέση έχει σύντροφε, Μπογιόπουλε, το ένα με το άλλο; Πάντα με σεβασμό στους άπειρους αγώνες σου και πολύ αγάπη.

Φυσικά αυτά που κάνουν οι σύντροφοι, του ΚΚΕ, έχουν καλύτερα αποτελέσματα,κυρίως μακροπρόθεσμα, καθώς και πιο οργανωμένα είναι και - το κυριότερο- πιο μαζικά.
Χτυπούν δε την αιτία, το ένα κεφάλι και όχι τα πολλά πλοκάμια που φυτρώνουν ξανά.

Αλλά σίγουρα η αίσθηση ανασφάλειας που έχουν προκαλέσει οι παρεμβάσεις του Ρουβίκωνα στους κηφήνες και τα αρπακτικά είναι προς τη θετική κατεύθυνση, όπως επίσης και το γεγονός πως δεν κάθονται απαθείς, αλλά αγωνίζονται. Μπράβο λοιπόν.

Φοβούνται πολύ το Ρουβίκωνα οι μεγαλοαστοί γιατί υπενθυμίζει και σε αυτούς και σε μας ότι

1) Υπάρχει μεγάλη οργή για τη λεηλασία.

2) Δεν είναι τόσο ασφαλείς, όσο πιστεύουν.

Επειδή δεν μπορούν να τους συλλάβουν, έστω και με κατασκευασμένες κατηγορίες, προσπαθούν να τους σπιλώσουν. Μάταιος κόπος, Υπενθυμίζω πως όσες φορές χρησιμοποίησαν τέτοιες τακτικές έκαναν περισσότερο συμπαθείς τους στόχους τους.

Ο κόσμος είναι εξαγριωμένος από το συνεχές δούλεμα και τις απίστευτες προκλήσεις. Έτσι χαίρεται ιδιαίτερα τέτοιες πράξεις Αντίστασης.
Μην κοιτάτε που είναι και ιδιαίτερα καχύποπτος, που φυσάει το γιαούρτι, αφού κάηκε στο ρεφορμιστικό κουρκούτι. 

Όμως υπάρχει κίνδυνος και σωστά τον επισήμαναν κάποιοι σύντροφοι. Βέβαια γι αυτόν δεν φταίει ο Ρουβίκωνας. Ο κίνδυνος είναι να επαναπαυτούν κάποιοι και να αρκεστούν στις γενναίες πράξεις του Ρουβίκωνα, στους λίγους ήρωες “Εκδικητές”, ώστε να μην ξεκολλήσουν από το ρημάδι τον καναπέ, στον οποίο έχουν βγάλει ρίζες και να περιμένουν ως άλλη Σταχτοπούτα τον “Πρίγκηπα” να τους βγάλει από τη μιζέρια.

Αγάπη μου, ο Ρουβίκωνας τα κάνει αυτά κυρίως για να παραδειγματιστείς, να πάρεις θάρρος να σηκωθείς, να συμμετέχεις κι εσύ. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των προδοτών, των ληστών, των πλιατσικολόγων που μας καταστρέφουν: Να εξεγερθούν όλοι οι αδικημένοι, να τους δώσουμε μια στα πισινά να πάνε στο διάλο. Κι αυτό όπου 'ναι δεν θα αργήσει, καθώς το πράγμα έφτασε ήδη στο απροχώρητο...

***

 “Το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα”. Ο Πιτσιρίκος διεκδικεί την πατρότητα του συνθήματος. Όποιος και να το έγραψε ή το επαναλαμβάνει, έχει απόλυτο δίκιο.

Ο "σύντροφος" Παύλος Τζίμας ήταν καθοδηγητής στην ΚΝΕ τη δεκαετία του 1970 καθώς και στο Ριζοσπάστη. Καταλαβαίνετε λοιπόν σύντροφοι, γιατί δεν είδαμε χαΐρι. Όταν είναι τέτοιοι στο τιμόνι, θα σε ρίξουν στο γκρεμό.
Το υπενθυμίζω, για να συστήσω ψυχραιμία, όταν ασκείται που και που κριτική σε κάποια μέλη του κόμματος. Άλλο το κόμμα, άλλο ένας άνθρωπος.

Έπειτα αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο, καθώς στο ΚΚΕ έπρεπε να είσαι έντιμος, ειλικρινής, αλτρουιστής και άλλα πολλά δύσκολα πράγματα, για κάποιον που θέλει να πουλήσει τη συνείδηση του.
 Εκτός των άλλων αγαπάω αυτό το κόμμα, γιατί είναι πολύ δύσκολο να στεριώσει λαμόγιο.

Αφού ο Παύλος άλλαξε ομάδα, άρχισε να υπηρετεί το κεφάλαιο. Επειδή ήξερε πολλά από την οργάνωση μας και τον τρόπο σκέψης μας, πρόσφερε καλές υπηρεσίες στα αρπακτικά. Κι αυτά τον αντάμειψαν ξεχνώντας πως κάποτε ήθελαν να τον κάνουν σαπούνι.
Περασμένα – ξεχασμένα, τα λεφτά να υπάρχουν. Και υπήρχαν.

Τότε οι αστοί πετούσαν ένα ξεροκόμματο στους εργαζόμενους, για να ασχολούνται οι πολλοί με το ποιος θα το πρωτοπιάσει και να έχουν κάτι να βάζουν στο στόμα τους, να μη μιλάνε.
Σήμερα όμως η όρεξη μεγάλωσε, γιατί τα άντερα των μεγαλοαστών ξεχείλωσαν από τη μάσα.
Κι ακόμα και τα ψίχουλα σπανίζουν.

Ακριβώς όμως γι αυτές τις “δύσκολες μέρες” (για τους φτωχούς) υπάρχουν οι διάφορες “σερβιέτες” του συστήματος, όπως ακριβώς υπάρχουν οι αντίστοιχες για τις δύσκολες μέρες της περιόδου, όπου κι εκεί υπάρχει πόνος και αίμα. Ξέρει κανείς πως αλλιώς λέγονται οι σερβιέτες; Αυτοί λοιπόν έχουν βαλθεί να μας νανουρίζουν με παραμύθια.

Αλλά μπορεί να κοιμηθεί ο πεινασμένος; Μας ξυπνάει το έρμο το στομάχι, που διαμαρτύρεται. “Πεινάω”! Κι αφού λεφτά για φαΐ δεν υπάρχουν, καθώς τα βούτηξαν, ορμάμε στα ληγμένα γιαούρτια, τα κλούβια αυγά και τα σάπια λαχανικά.
Περιττό να πω πως, όσοι απελπισμένοι δεν τα πετάνε, κάνουν μεγάλο λάθος. Και θα αρρωστήσουν και δεν θα χορτάσουν. Αυτά είναι επιδόρπιο για όσους τρώνε τους κόπους μας.

Ακριβώς επειδή δεν σκοτώνουν, δεν μπορούν να κάνουν “ήρωα” τον απατεώνα, που μας δουλεύει ψιλό γαζί. Μπορούν όμως να κάνουν το κηφήνα να μοιάζει με χαλασμένη τυρόπιτα και να βρωμάει ξινίλα. Μπλιαχ! Οπότε αυτοί, που έχουν ένα στρατό να τους φυλάει, τα φοβούνται περισσότερο από ότι ο διάολος το λιβάνι, που κι αυτό δε σκοτώνει.

Το ληγμένο γαλακτοκομικό, ενισχυμένο με κλούβιο αυγό και κομματάκια σάπιας ντομάτας, εξευτελίζει. Κι αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν. Διότι τι αξίζει η εξουσία, αν γελάει το σύμπαν μαζί τους; Ποιος τους παίρνει μετά στα σοβαρά; Κανείς! Κάνοντας τους άλλους να γελάσουν, παύει ο φόβος και μόλις πάψει αυτό το συναίσθημα, καταλαβαίνεις πόσο γελοίος είναι ο “γυμνός βασιλιάς”. Έτσι δημιουργείται μια προϋπόθεση να χάσουν την εξουσία και άρα τη μάσα, διότι απώτερος σκοπός τους είναι το γέμισμα της κοιλιάς και του λογαριασμού στην τράπεζα του εξωτερικού.

Προφανώς λοιπόν ο Τσίμας φοβάται περισσότερο το γιαουρτάκι. Γιατί το πασάλειμμα είναι απόδειξη πως δεν τον ακούει πλέον κανείς, πως κανένας δεν δίνει σημασία στην προπαγάνδα του. Επομένως γίνεται άχρηστος στα αφεντικά, που πρέπει να ψάξουν να βρουν καινούριο παραμυθά. Άρα υπάρχει κίνδυνος να κοπούν τα 30 αργύρια, τα οποία βεβαία είναι πολύ περισσότερα. Κι αυτός είναι ο λόγος που αυτοκτόνησε ο Ιούδας, όταν έμαθε τις πραγματικές τιμές της προδοσίας στο Χρηματιστήριο της Ιερουσαλήμ και κατάλαβε πως οι Φαρισαίοι τον κορόιδεψαν, πιάνοντας τα φτηνιάρικα οπίσθια του. Προδότης το άντεχε, αλλά τσίπης; Πάει πολύ!

Ευτυχώς ο “σύντροφος” Παύλος ήταν καλά ενημερωμένος και πουλήθηκε ακριβά. Μπράβο, έτσι να μη σε πιάνουν κορόιδο τ' αφεντικά!
Μην διαμαρτυρεί όμως αν συνεχίσουν να εκτοξεύονται αδέσποτα γιαούρτια, αφού αυτά πάνε πακέτο με τις κουταμάρες που λέει...