Σκέφτηκα πολύ, αν θα πρέπει να γράψω αυτό το κείμενο, αν είναι η ώρα να πούμε κάτι τέτοιο. Αφορμή ήταν κάτι που διάβασα, μια συγκλονιστική φράση: "Εμείς σε ανταρτοδικείο δικάσαμε σε θάνατο ένα 19χρονο ανταρτόπουλο γιατί κοιμήθηκε στην σκοπιά. Τα πουλημένα καθάρματα, που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής και έκαναν τεράστια εγκλήματα, σε βάρος του λαού μας, τα αφήσαμε σχεδόν απείραχτα, για να καταταγούν στην πορεία στον Εθνικό στρατό".
Για τα πουλημένα καθάρματα, τους προδότες, συμφωνώ απόλυτα πως ήταν μεγάλο λάθος που τους άφησαν. Αν και οι πατριώτες κανόνισαν κάμποσους από δαύτους.
Έχουμε πει τόσα, που με κάλυψαν, άρα σήμερα δεν θα μιλήσω γι αυτούς.
Θα πω όμως για το 19χρονο αντάρτη, τον οποίο δεν ξέρω. Συγνώμη σύντροφε, δεν έπρεπε να πεθάνεις έτσι. Θα μου πείτε “ήταν πόλεμος, το παράπτωμα ήταν σοβαρό, αν το εκμεταλλευόταν ο εχθρός θα ήταν όλοι νεκροί...” Ναι, συμφωνώ, δεν είπα ότι δεν έπρεπε να ληφθούν μέτρα, αλλά εκτέλεση;
Εκτός από τη Βάρκιζα, το ότι αφήσαμε τα σκουλήκια και στο τέλος μας έφαγαν, κάναμε και κάτι άλλο. Δυστυχώς επαναλαμβάνουμε αρκετές φορές το ίδιο λάθος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως είναι λάθος. Το λάθος μας λοιπόν είναι πως είμαστε ιδιαιτέρα σκληροί με τον εαυτό μας και τους συντρόφους μας.
Κατά καιρούς καλοί σύντροφοι κατηγορήθηκαν, διαγράφηκαν, εκτελέστηκαν κυριολεκτικά στον εμφύλιο ή μεταφορικά αργότερα. Βέβαια αποκαταστάθηκαν πολλοί από αυτούς, αλλά η πικρία σε κάποιους συγγενείς και φίλους, σε κάποιους ανθρώπους, που τους ήξεραν καλά, παραμένει.
Το να αναγνωρίσεις το λάθος, όπως κάνει το Κόμμα, είναι πολύ καλό. Το να προσέχεις ώστε να μην επαναληφθεί, είναι ακόμα καλύτερο.
Είμαστε άνθρωποι. Οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες, φόβους. Η αλληλεγγύη, η συλλογική προσπάθεια είναι αυτή που φέρνει τα αποτελέσματα. Ας μην είμαστε λοιπόν σκληροί με κανένα συναγωνιστή μας.
Αυτά δεν τα γράφω, όπως θα νομίσουν κάποιοι, για την ηγεσία. Η ηγεσία, η εκάστοτε ηγεσία, έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα, έχει ευθύνες, πρέπει να λάβει υπόψη της αμέτρητους παράγοντες πριν πάρει τις αποφάσεις. Τα γράφω για τον κάθε έναν από μας.
Σήμερα πολλοί σύντροφοι, που δεν ψηφίζουν ΚΚΕ αγωνίζονται. Δίνουν πολύ καλές μάχες. Όλους τους θεωρώ απαραίτητους συμμάχους, καλούς φίλους και ιδιαίτερα χρήσιμους, άσχετα, τι ψηφίζουν και αν ψηφίζουν. Αν είναι κατά του φασισμού, της νεοφιλελεύθερης ανθρωποφαγίας, αν είναι για μια καλύτερη κοινωνία Ισότητας και Ελευθερίας τότε είναι μαζί μας. Οφείλουμε λοιπόν να τους φερθούμε σαν συμμάχους και να μην είμαστε τόσο καχύποπτοι. Οι πράξεις άλλωστε δείχνουν τις προθέσεις.
Νομίζω πως φτάνει ο καιρός που ο κόσμος θα σηκωθεί να σπάσει τις αλυσίδες. Πολλοί οργισμένοι δεν γνωρίζουν καν από Μαρξιστική θεωρία, δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ πριν. Είναι έτοιμοι να έρθουν μαζί μας, αρκεί να τους δεχτούμε. Και είμαι σίγουρος πως θα τους υποδεχτούμε με χαρά.
Ελπίζω πως μάθαμε από τα λάθη μας, και δεν θα τα ξανακάνουμε. Πιστεύω πως γι αυτό θα νικήσουμε, σύντομα θα αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο..
Δημοσίευση σχολίου