Επί ασπαλάθων...

«Όταν δεις κάποιον, που έχει μεγάλη έπαρση για τον μεγάλο πλούτο και τη λαμπρή καταγωγή του, περίμενε πως γρήγορα θα τιμωρηθεί».
       
 Ευριπίδης

_____________________________________________

Πλάτωνος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ», 615c-616b

Η τιμωρία του Αρδιαίου για τα ανοσιουργήματά του

Έλεγε πως ήταν παρών, όταν κάποιος, ρώτησε έναν άλλο, που είναι ο μέγας Αρδιαίος. Αυτός ο Αρδιαίος λοιπόν, είχε γίνει κάποτε τύραννος σε κάποια πόλη της Παμφυλίας και είχε συμπληρώσει εκείνη τη χρονιά χίλια έτη΄ αυτός είχε σκοτώσει τον γέρο πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδελφό του κι έκανε πολλά άλλα ανόσια εγκλήματα, όπως λεγόταν. Είπε λοιπόν πως αυτός που ρωτήθηκε έδωσε αυτή την απάντηση: «Δεν ήρθε, ούτε θα έρθει ξανά εδώ.

Είδαμε πράγματι, ανάμεσα στ' άλλα φοβερά θεάματα και τούτο΄ σαν φτάσαμε στο στόμιο κι επρόκειτο να βγούμε έξω, έχοντας περάσει και όλα τα υπόλοιπα, αίφνης τον είδαμε αυτόν μαζί με άλλους, που σχεδόν οι περισσότεροι απ' αυτούς ήταν τύραννοι΄ ήταν βέβαια και κάποιοι πολίτες, από αυτούς που είχαν διαπράξει βαριά αμαρτήματα. Αυτοί νόμιζαν πως έφτασε πια η ώρα ν' ανέβουν επάνω, αλλά το στόμιο δεν τους το επέτρεπε και μούγκριζε κάθε φορά που κάποιος απ' αυτούς τους αγιάτρευτους ως προς την κακία ή απ' αυτούς που δεν είχαν τιμωρηθεί αρκετά έκανε προσπάθεια ν' ανέβει.

Μόλις άκουγαν το μουγκρητό, είπε, κάποιοι άνθρωποι άγριοι και φλογισμένοι στην όψη, που ήταν κοντά στις πόρτες και καταλάβαιναν τι σημαίνει το μουγκρητό, άλλους από αυτούς που ήθελαν ν' ανεβούν τους έπιαναν από τη μέση και τους έδιωχναν μακριά, αλλά τον Αρδιαίο και τους άλλους, αφού τους δέσανε μαζί χέρια, πόδια και κεφάλι, τους έβαλαν κάτω και τους έγδαραν, κι ύστερα τους τράβαγαν έξω δίπλα στο δρόμο πάνω σε αγκάθια, ξεσκίζοντας έτσι το σώμα τους, και κάθε φορά έλεγαν στους διαβάτες γιατί τους κάνουν έτσι και πως θα τους πάνε να τους ρίξουν στον Τάρταρο».

Από τους πολλούς και τους κάθε λογής φόβους, είπε, που είχαν δοκιμάσει, αυτός ήταν ο μεγαλύτερος, μήπως δηλαδή ακουστεί και γι' αυτούς το απαίσιο εκείνο μουγκρητό την ώρα που πήγαινε ο καθένας τους να διαβεί το στόμιο, και με πολλή μεγάλη χαρά ανέβαινε ο καθένας σαν έπαψε το μουγκρητό. Αυτές ήταν σχεδόν όλες οι ποινές και οι τιμωρίες, μα και οι ανταμοιβές ήταν ανάλογές τους.

Επί ασπαλάθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τα’ αυλάκια·
τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

                                                        Γιώργος Σεφέρης