Γράφαμε χτες, με αφορμή την "προληπτική προσαγωγή" του μέλους του Ρουβίκωνα, Γιώργου Καλαϊτζίδη, ότι αν καθιερωθούν τέτοιες πρακτικές ανοίγονται επικίνδυνα μονοπάτια.
Τέτοιες μορφές κρατικής αυθαιρεσίες και τρομοκρατίας, δεν αφορούν μόνο τα μέλη της αναρχικής ομάδας που σήμερα είναι στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά αν παγιωθεί μια τέτοια αντίληψη σύντομα θα επεκταθεί και όλοι/ες που αντιστεκόμαστε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα -με όποιο τρόπο έχει επιλέξει καθένας/ια- θα νιώσουμε την ανάσα του ασφαλίτη που μας παρακολουθεί και όποτε εκτιμήσει ή πάρει εντολές θα προβαίνει σε "προληπτική προσαγωγή".
Τα όσα δηλαδή παρακολουθήσαμε χτες είναι κάτι που αφορά όλους/ες μας και τουλάχιστον από συλλογικότητες που αυτοαποκαλούνται αντικαπιταλιστικές θα περιμέναμε να αντιδράσουν.
Εστω και με μια ανακοίνωση. Δυστυχώς δεν είδαμε μέχρι τώρα κάτι τέτοιο.
Προφανώς οι πάντες ξεχνάνε τα λόγια του Γερμανού πάστορα Martin Niemöller –και όχι του Μπρεχτ όπως εσφαλμένα αποδίδεται-:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει».
Ας δούμε την εύστοχη σχετική τοποθέτηση που κάνει η συνήγορος υπεράσπισης της αναρχικής ομάδας, Αννυ Παπαρρούσου, με κείμενο της που αναρτήθηκε στο indymedia (Οι υπογραμμίσεις δικιά μας παρέμβαση):
Η επιστροφή σε κατασταλτικά σχήματα του παρελθόντος συμβαδίζει με την ανάσυρση απολιθωμένων άρθρων του Ποινικού Κώδικα μετεμφυλιακής καταγωγής όπως η διέγερση, προκειμένου να κατασταλεί η ελευθερία της έκφρασης κάτω από τον φόβο της διάδοσης ιδεών επικίνδυνων για το μνημονιακό πολιτικό περιβάλλον.
Ζητήματα λυμένα σε νομικό και πολιτικό επίπεδο ήδη από τα χρόνια της μεταπολίτευσης επανέρχονται και λανσάρονται ξανά από τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές ως έκτακτες μέθοδοι αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού.
Απέναντι στις πρακτικές αυτές του παρελθόντος προτάσσονται η μνήμη, το δίκιο και το δίκαιο, στο μέτρο που αυτό ενσωματώνει στοιχειώδεις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις.
Οι σπασμωδικές αντιδράσεις των αρχών (πολιτικών, δικαστικών και αστυνομικών) σε σχέση με τον Ρουβίκωνα έρχονται σε αντίθεση με τα νομικά και πολιτικά πρότυπα που υποτίθεται ότι προτάσσουν οι τωρινοί διαχειριστές του μνημονιακού συστήματος.
Ο ασφυκτικός αστυνομικός κλοιός που το κράτος επέλεξε για τον Γιώργο Καλαϊτζίδη αποτελεί την απόλυτη ένδειξη για την ποιότητα των μέσων καταστολής που προορίζονται για την εξεγερμένη κοινωνία.
Οι εκλεκτικές συγγένειες με τις αστυνομικές πρακτικές της δικτατορίας και το μετεμφυλιακό νομικό οπλοστάσιο βρίσκουν το όριό τους όχι μόνο στα κοινωνικά και πολιτικά κεκτημένα αλλά και στη μηδενική ανοχή της κοινωνίας που έχει επίγνωση του ιστορικού της ρόλου.
Αννυ Παπαρρούσου
Δικηγόρος
Δημοσίευση σχολίου