Μάλιστα, στο μέτρο που κάποιοι μεγαλοαστοί αλλά και μεσοαστικά στρώματα έβλεπαν ότι η κρίση τους εξασφάλιζε απρόσκοπτες οικονομικές ενισχύσεις από την Αμερική, που αντίθετα δεν δόθηκαν στην Ελλάδα προτού ξεσπάσει ο Εμφύλιος, τον Ιανουάριο του 1946, λόγω της αφερεγγυότητας των Ελλήνων αστών, συντάσσονταν περισσότερο με τη στρατηγική επέκτασης του Εμφυλίου.
Γιατί έναν χρόνο μετά οι δαπάνες του ελληνικού κράτους, με τη συνδρομή των ξένων ενισχύσεων, έφτασαν στα 225.000.000 δολάρια για ανάγκες περιμετρικά της καταστολής της «ανταρσίας», γεγονός που δείχνει πως ο εμφύλιος ικανοποιούσε τις οικονομικές δοσοληψίες σημαντικού τμήματος της ελληνικής αστικής τάξης που χρησιμοποιούσε το κράτος σαν πελάτη.
Την ίδια στιγμή επιτράπηκε να εμφανιστούν αδιάθετα ιδιωτικά κεφάλαια που ξεπερνούσαν τα 164.000.000 δολάρια, τα οποία δεν τοποθετήθηκαν παραγωγικά, δεν απέδωσαν φόρους και αποθησαυρίστηκαν ή διέφυγαν στο εξωτερικό.
Σε συνεργασία με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και χάρη στους ανύπαρκτους κρατικούς ελέγχους στην οικονομική διαδικασία, με την προσφορά αθρόου και φτηνού εργατικού δυναμικού λόγω των «συμμοριόπληκτων», που κατά χιλιάδες μεταφέρθηκαν αναγκαστικά και εγκλείστηκαν σε στρατόπεδα εργασίας, ο εμφύλιος πόλεμος έγινε πηγή καλπάζοντος πλουτισμού. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου