Καθώς αποκοιμιόμουνα, πίσω από τον τοίχο ακούστηκε ένας δυνατός κρότος."Ναι, τώρα ξεκινάει", σκέφτηκα. "Ο γείτονας βγάζει το παπούτσι του και το αφήνει να πέσει στο πάτωμα. Και τώρα δε θα μπορέσω να κοιμηθώ, μέχρι να βγάλει το δεύτερο, όποτε θα περιμένω".
Η ανακούφιση μου ήταν τεράστια, όταν, χωρίς καμιά χρονοτριβή, ακολούθησε ένας δεύτερος κρότος.
Αποκοιμήθηκα, όταν πίσω από τον τοίχο ακούστηκε ένας τρίτος βρόντος που μ' έκανε να τιναχτώ από τον ύπνο.
Ηταν κάτι που δεν το περίμενα. Λες ο γείτονας μου να είχε τρία ποδάρια; Αδύνατον. Τότε φόρεσε το ένα παπούτσι και το ξαναέβγαλε; Πολύ απίθανο. Είναι λοιπόν φανερό ότι έχω δυο γείτονες.
Ετσι ξεκίνησε το μαρτύριο μου, όπως ακριβώς το είχα προβλέψει. Το μόνο που μ' έκανε να αντέξω, ήταν η ελπίδα, πως κάποια στιγμή θα έβγαζε και το δεύτερο παπούτσι.
Πέρασε όμως η νύχτα, και δεύτερος, δηλαδή τέταρτος κρότος, δεν ακούστηκε.
Δεν έκλεισα μάτι, και το πρωί κατέβηκα αρκετά εξαντλημένος για το πρωινό. Εκεί συνάντησα το γείτονα μου. Κοίταξα γύρω, αναζητώντας τον δεύτερο, άλλα δεν είδα κανέναν, μόνο ένας υπήρχε.
Ο δεύτερος σίγουρα αποκοιμήθηκε μεθυσμένος και θα κοιμόταν τώρα με ένα παπούτσι.
"Εσείς έχετε ποντίκια στο δωμάτιο σας"; είπε απευθυνομενος σε μένα ο γείτονας. "Γιατί σε μένα υπάρχουν μερικά. Κάνανε τόσο θόρυβο, που για να σταματήσουν, αναγκάστηκα να τους πετάξω ενα παπούτσι".
Από τότε σταμάτησα πια να σκέφτομαι λογικά. Ενα μοναδικό ηλίθιο ποντίκι είναι πιο ισχυρό από μια ολόκληρη λογική, και η λογική προκαλεί αϋπνίες.
"Η ζωή για προχωρημένους" Σλαβομιρ Μροζεκ
ΥΓ: Συνειρμικές σκέψεις για την "λογική" των όψιμων "πατριωτών"... Ή αλλιώς η "κοινή λογική των πολλών και απαίδευτων...
Της Τ. Γ.
Δημοσίευση σχολίου