Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ. Υπήρξαν και τέτοιοι ρασοφόροι. Πέθανε σαν σήμερα το 1962.

"Ο Ιωακείμ, ήταν ξεχωριστός, ήταν ένας νέος Παπαφλέσσας. Αντρειωμένος Δεσπότης και φλογερός πατριώτης, τα έδωσε όλα για τη Λευτεριά. Κι όταν ο τόπος αποτίναξε το ζυγό, αντί κάθε επιβράβευσης, εισέπραξε το μίσος από τους άσφαιρους και δουλοπρεπείς, που τον καθαίρεσαν". 

Αυτές οι δυο προτάσεις από τον πρόλογο του βιβλίου του Γιάννη Ευτυχίδη "Ο ανταρτοπαπάς - Ενας Ζορμπάς με ράσα (Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ", συνοψίζουν όλη την προσωπικότητα και την αντιμετώπιση που είχε από το αστικό κράτος και την ηγεσία της επικρατούσας θρησκείας, αυτός ο αγωνιστής ρασοφόρος.

Αυτή η μεγάλη μορφή της Εθνικής Αντίσταση που πέθανε σαν σήμερα 2/4/1962 έχει ένα αγωνιστικό βιογραφικό που δεν υπάρχει παρόμοιο σε κληρικό.

Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ (Απόστολος Αποστολίδης, ήταν το κανονικό του όνομα), από την στιγμή που αποφοίτησε με άριστα απ΄την θεολογική Σχολή της Χάλκης, έχει να επιδείξει μια μοναδική μαχητική πορεία.

Ολη η ζωή αυτού του ρασοφόρου ήταν ένας διαρκείς αγώνας στο μετερίζι των λαϊκών συμφερόντων. Από το 1914 που πήγε στη Θράκη και αγωνίστηκε για την κατάπαυση των ανθελληνικών διωγμών που είχαν εξαπολύσει οι Νεότουρκοι εναντίον του ντόπιου πληθυσμού, μέχρι το 1936 που η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στον Αθω γιατί είχε στείλει μια οξύτατη καταγγελτική επιστολή στο βασιλιά και στην κυβέρνηση, εξ ονόματος του λαού της Δυτ. Μακεδονίας για τα βάσανα που υπέφερε ο λαός της περιοχής του εξ αιτίας της κυβερνητικής πολιτικής.

Εκεί όμως που μεγαλούργησε ήταν με την συμμετοχή του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Οταν στην περίοδο της κατοχής της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα, η στάση της αρχιεπισκοπής Αθήνας, καθώς και των περισσοτέρων δεσποτάδων της εποχής υπήρξε δωσιλογική, ο δεσπότης Κοζάνης Ιωακείμ ύψωσε το ανάστημα του -κάποιες πηγές αναφέρουν ότι αυτό έγινε μετά από παρότρυνση του θρυλικού παπά Ανυπόμονου-. και χρημάτισε αρχικά πρόεδρος της ΝΕ Κοζάνης του ΕΑΜ.

Δεν αρκούταν όμως μόνο στα φλογερά κηρύγματα του προτρέποντας να ενταχθεί στις γραμμές του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ. Εδινε όλες του τις δυνάμεις και πρωτοστατούσε με όποιον τρόπο μπορούσε στις μάχες που έδινε ο λαός μας να αποτινάξει την ξένη κατοχή. 

Είναι χαρακτηριστικό ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αντάρτης" όργανο του Μακεδονικού Στρατηγείου των ανταρτών του ΕΛΑΣ στις 6 Μάη 1943 και είχε τίτλο τίτλο "Εκκλησις προς το Πανελλήνιον", στο οποίο ο Ιωακείμ ζητούσε από τον λαό να προσφέρει όπλα και πολεμοφόδια στον ΕΛΑΣ. Μεταξύ άλλων τόνισε:

"Ποιούμεθα αγωνιώδη έκκλησιν προς το Πανελλήνιομ, όπως δι' όλων των οδών και μέσων σπεύση εις αποστολήν όπλων και πολεμοφοδίων πάσης φύσεως και εις παντοειδή ενίσχυσιν των ανταρτών.
Απεδύθημεν τον γιγάντιον τούτον και απεγνωσμένον αγώνα. και ήδη κτυπώντες παντού αμειλίκτως τους επιδρoμείς δια του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού ΕΛΑΣ, εις ον εξελίχθησαν αι μικραί κατ' αρχάς ανταρτικαί ημών ομάδες, αναμένοντεν εναγωνίως την ενίσχυσίν σας.

Προς τούτο αξιούμεν την νυχθημερόν προσπάθειαν υμών ίνα μη έχωσι την ευχαρίστησιν οι κακούργοι κατακτηταί να θέσωσιν επί του τάφου της Ελλάδος την επιτύμβιον πλάκα

Μητροπολίτης Κοζάνης ΙΩΑΚΕΙΜ, πνευματικός αρχηγός ΕΑΜ και ΕΛΑΣ 15-5-1943

Με την ίδρυση της ΠΕΕΑ εκλέχτηκε αντιπρόεδρος της και παρέμεινε στην έδρα της στους Κορυσχάδες, μέχρι την απελευθέρωση.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας, τη λήξη των Δεκεμβριανών και τη απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας θα αρχίσουν οι διώξεις του, από την επίσημη εκκλησία.
Αρχικά θα τεθεί σε περιορισμό στο μοναστήρι Βλατάδων, και μετά από το δοσίλογο κράτος και την αντιδραστική Σύνοδος της Εκκλησίας θα υποστεί πρώτα την έκπτωση και κατόπιν την καθαίρεση από το μητροπολιτικό θρόνο το 1945.

Υπερασπίστηκε τα δίκια του λαού όχι μόνο απέναντι στους Γερμανούς, αλλά και το 1946 όταν αρνήθηκε να καταδικάσει τους κομμουνιστές, όπως επιτακτικά του ζητούσε η ιεραρχία της επίσημης Εκκλησίας στο ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου.

Παρέμεινε πιστός στις αρχές του και πάλεψε για τη συγκρότηση ενιαίου κομματικού οργάνου των εαμογενών κομμάτων, με τη δημιουργία της ΕΔΑ.

Πέθανε πάμπτωχος σαν σήμερα το 1962, στο Παγκράτι έχοντας δωρίσει προηγουμένως ότι είχε στις  φιλόπτωχες αδελφότητες Κοζάνης , Σερβίων και Βελβενδού, ενώ χάρισε την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Δημοτική βιβλιοθήκη Κοζάνης.

Στον αγωνιζόμενο λαό, άφησε παρακαταθήκη ένα μεγάλο παράδειγμα ανθρωπιάς και πατριωτισμού.