Οι τελετές παράδοσης-παραλαβής από τους υπουργούς του Τσίπρα στους υπουργούς του Μητσοτάκη απέπνεαν, λέει, πολιτικό πολιτισμό και… κανονικότητα.
Επεσαν κάτι λίγες μπηχτές από κάποιους παραδίδοντες, απάντησαν αναγκαστικά με μπηχτές οι αναλαμβάνοντες, αλλά γενικά δεν είχαμε εντάσεις. Εδώ ο Κικίλιας έβγαλε τον Πολάκη «δικαιολογημένα απόντα». Ασε που στο Εργασίας έπεσαν ακόμα και ασπασμοί.
Αν υπάρχει κάτι άξιο να σχολιαστεί σημειολογικά, είναι πως το κλίμα αυτό αντανακλά την πραγματικότητα της αλλαγής σκυταλοδρόμου στη μνημονιακή σκυταλοδρομία. Κατάκοποι οι αθλητές, αγκαλιάζονται μετά τον αγώνα. Οπως λένε στον αθλητισμό, η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή.
Αφού ξεκουραστούν για λίγο, θα αναμετρηθούν σε κούρσα μαραθωνίου. Οι μεν θα συνεχίζουν την ίδια πολιτική, οι δε θα τους καταγγέλλουν κι όταν μπουν στην τελική ευθεία, θα δουν ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα που θα στηρίζεται σε κάλπες.
Από το 2009 έχουν στηθεί βουλευτικές κάλπες έξι φορές. Εχουν σχηματιστεί έξι κυβερνήσεις (δεν μετράμε τις υπηρεσιακές) από τέσσερις πρωθυπουργούς (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας). Επί μια συνεχή δεκαετία, τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα έρχονταν πότε με μορφή χιονοστιβάδας και πότε με μορφή βαριάς χιονόπτωσης, δημιουργώντας έναν παγετώνα που πάτησε την εργαζόμενη ελληνική κοινωνία και τη νεολαία της.
Οι αλλαγές κυβερνήσεων αποδείχτηκαν απλώς εναλλαγές. Οι ελπίδες που καλλιεργούνταν σε κάθε προεκλογική περίοδο αποδείχτηκαν φρούδες. Γιατί να συμβεί διαφορετικά με την τωρινή εναλλαγή;
Αν προσέξουμε το λόγο του Μητσοτάκη και των υπουργών του, θα δούμε ότι κυριαρχεί η λέξη «ανάπτυξη». Αυτό είναι το νέο «νερό του Καματερού». Πρώτα θα γίνει αυτό και μετά θα έρθουν όλα τα άλλα, λένε. Τα ίδια έλεγε και ο Τσίπρας, άλλωστε: «ανάπτυξη», «επενδύσεις», «να παράξουμε πλούτο και να τον κατανείμουμε δίκαια».
Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σ' αυτό. Εδώ και δεκαετίες τα ίδια ακούμε από τα στόματα πρωθυπουργών, υπουργών, τραπεζιτών, βιομηχάνων. «Πρώτα πρέπει να μεγαλώσουμε την πίτα και μετά να δούμε πώς θα τη μοιράσουμε». Ολοι ξέρουμε, βέβαια, ότι και στις περιόδους που μεγάλωνε η «πίτα», οι καπιταλιστές ξεχνούσαν τη μοιρασιά και άρπαζαν όλο το ταψί.
Οποτε οι εργάτες, οι εργαζόμενοι κατάφεραν να μεγαλώσουν λίγο το δικό τους κομμάτι, το κατάφεραν με αγώνες. Τίποτα δεν τους χαρίστηκε, όλα κερδήθηκαν με σύγκρουση, με θυσίες, συχνά και με αίμα.
Μέσα σε μια δεκαετία ένας τεράστιος όγκος απ' αυτές τις κατακτήσεις αφαιρέθηκε με τον πιο βίαιο τρόπο. Διαμορφώθηκε ένα καθεστώς κινεζοποίησης. Λέτε να είναι ηλίθιοι οι καπιταλιστές για να παραιτηθούν… δημοκρατικά απ' αυτά που κατέκτησαν, που αποτελούσαν γι' αυτούς όνειρο δεκαετιών; Λέτε να υπάρχει κυβέρνηση (κυβέρνηση της Δεξιάς ιδιαίτερα) που να εφορμήσει για να καταστρέψει ό,τι κέρδισε η κεφαλαιοκρατία κατά τη μνημονιακή δεκαετία;
Το δρόμο τον ξέρουμε. Δεν τον βρίσκουμε, όμως, γιατί δεν είμαστε οργανωμένοι, ταξικά και πολιτικά. Ιδού, λοιπόν, ο στόχος, ιδού και τα καθήκοντα.
Διαβάστε επίσης: Αλλαγή σκυτάλης στην κούρσα της λιτότητας και της κινεζοποίησης
Δημοσίευση σχολίου