Σκέψεις για την λαϊκή αυτοάμυνα, με αφορμή ένα περιστατικό που έγινε σαν σήμερα το 1946

Του  Γ. Γ. 

Μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις λαϊκής αυτοάμυνας είχαμε σαν σήμερα το 1946 στο χωριό  Σελίτσανη Αγιάς.

Σε μια εποχή που όλα τα «έσκιαζε η φοβέρα» και η τρομοκρατία σε βάρος των δημοκρατικών πολιτών μετά την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας είχε φτάσει στο κατακόρυφο, οι κάτοικοι αυτού του χωριού της Λάρισας (σήμερα ονομάζεται Ανατολή) έδωσαν την πρέπουσα απάντηση στις συνασπισμένες κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις και παρακρατικές συμμορίες.

Ξημερώματα 26 Απρίλη του 1946, στίφη Χωροφυλάκων πλαισιωμένα από καθάρματα της «Ενωσης Βασιλοφρόνων Εθνικιστών Νέων» (ΕΒΕΝ), μιας οργάνωσης που δρούσε στη περιοχή, καθώς και με τομάρια της συμμορίας του Ηλία Τσαντούλα, στελέχους της ΕΕΕ και ένοπλου δοσίλογου στην περίοδο της κατοχής, εισβάλουν στο χωριό δολοφονούν εν ψυχρώ 9 στοχοποιημένους δημοκρατικούς πολίτες και προβαίνουν σε συλλήψεις.

Μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό οι προοδευτικοί κάτοικοι του χωριού αντιδρούν άμεσα. Οργανώνονται και κάνουν συντονισμένη επίθεση στους δολοφόνους.
Σκοτώνουν 3 απ’ αυτούς πανικοβάλλοντας τους υπόλοιπους που τρέπονται σε άτακτη φυγή, απελευθερώνοντας αυτούς που είχαν συλλάβει.

Υ.Γ: Κάποια στιγμή δεν πρέπει να μιλήσουμε για τις κατάλληλες μορφές αυτοάμυνας που πρέπει να πάρει το λαϊκό κίνημα, στις επιθέσεις που δέχεται από κρατικούς -  παρακρατικούς μηχανισμούς;  

Αρκούν, άραγε, οι φραστικές καταδίκες και οι πορείες συμπαράστασης στα θύματα της φασιστικής βίας; Δυστυχώς ακόμα και αυτές τείνουν να εκλείψουν.

Χτες οδηγήθηκε στα δικαστήρια της Μυτιλήνης ένας 55χρονος που χωρίς κανέναν λόγο πυροβόλησε με την κυνηγητική του καραμπίνα στοχεύοντας 4 μετανάστες, τραυματίζοντας τον έναν απ' αυτούς. (Τελικά πήρε προθεσμία και θα απολογηθεί την Δευτέρα).

Αυτή η εγκληματική συμπεριφορά πέρασε στο ντούκου. Σε κανένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων δεν αναφέρθηκε το περιστατικό, και πέρα απ' τον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο σχεδόν πέρασε απαρατήρητο από όλα τα ΜΜΕ.

Μια καραμπινάτη απόπειρα ανθρωποκτονίας θεωρήθηκε ένα γεγονός άνευ σημασίας και ανάξιο αναφοράς από τα ΜΜΕ. 

Και δεν φτάνει όνο αυτό. Οπως δημοσιεύεται, υπήρξαν και άτομα που πρόσφεραν συμπαράσταση στον δράστη και με δηλώσεις τους δικαιολόγησαν την πράξη του.
Το θέμα. φυσικά, δεν είναι η -αναμενόμενη- συμπεριφορά κάποιων φασιστών.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στην ανυπαρξία παρέμβασης από το εργατολαϊκό κίνημα σε τέτοια εγκληματικά γεγονότα.

Αν δεν υπάρχουν άμεσα αντιρατσιστικά - αντιφασιστικά αντανακλαστικά σε τέτοιες ενέργειες, οδηγούμαστε σαν κοινωνία σε επικίνδυνα μονοπάτια. 

Εναν προβληματισμό διατυπώνω.