Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Για τη σημερινή επέτειο των 97 χρόνων από το βιολογικό τέλος του ΛΕΝΙΝ, ο οποίος μένει ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ, τι καλύτερο από το ποίημα του προλεταριακού ποιητή ΤΑΚΗ ΚΟΝΤΟΥ:
Λένιν
Και τ’ όνομά του μοναχά
βαριά βουερά αντηχά
πιο απ’ όλες όλες τις καμπάνες της παλιάς Ρουσίας.
Γιόμισε η πλάση γιόμισε κι ο αχός
βροντά στων καθεστώτων τα ντουβάρια.
(…)
Λένιν
Μην είσουν τάχατε ο Μεσσίας;
Ο δυνατός, ο διαλεχτός μιανής φυλής
με τα μοιραία και τα ρητά και τα γραμμένα;
Τίποτα
Είσουν μονάχα το γκάστρι μιας οργής
και μιας κόκκινης ώρας η γέννα.
Είσουν ο φτασμένος ο καιρός, είσουν μια ζεστή καρδιά
μέσα σε λέφτερο αντρίκειο στήθος,
η δύναμη, η ορμή, η σφιχτή γροθιά,
είσουν το Πλήθος.
Λένιν!
Θρασομανούσε η Επανάσταση
μέσ’ στ’ ατσαλένια χεροπάλαμά σου
και να! σαν αστραπή κι αστροπελέκι
φλοβάει, βροντά το μήνυμά σου:
“Κόσμε ραγιά, τα πάντα είνε δικά σου,
τα παλάτια, η γης, η λεφτεριά σου,
κι όλα τα δίκια και τ’ αδικεμένα.
Χτύπα και πάρτα
και πάρε πίσω τα κλεμμένα!”(…)
Κι οδηγητής και γκρεμιστής και πλάστης
πήρες τον άπραγο το Σλάβο
κι απ’ τον ανέγνωμο, βαριόμοιρο χωριάτη,
από το σκλάβο,
τον τρισελέφτερο
ζωντάνεψες Εργάτη.
Κι αν τώρα μέσ’ στη χώρα το λιβάνι
δε θυμιατίζει σανιδιόφτιαχτους αγίους,
φουρτούνιασε ως τους γκρίζους ουρανούς
στα δασωμένα του εργοστάσια το ντουμάνι.
Λένιν!
Εσύ που μιαν αγάπη γιγαντένια
μέσ’ στο ντουνιά διπλοθεμέλιωσες,
με το πιο γόνιμο το μίσος,
πέθανες ίσως;
Πέθανες; Ψέμα,
πεθαίνουν μονάχα τα ζωντίμια.
Αλλαξες κι έγινες βλαστήμια,
κι έγινες το καφτό μας αίμα
η ελπίδα γένηκες και φως και πίστη
και πίστη μας αντρίκεια
Κοσμοχτίστη».
Τάκης Κόντος
Δημοσίευση σχολίου