Με τον φίλο και σύντροφο Μπάμπη Κουλίκα έχουμε κάνει ατέλειωτες συζητήσεις, και υπέροχες ουζοποσίες, συνήθως συνοδευόμενες από όστρακα, αυτό που λέμε "από την παραγωγή στην κατανάλωση".
Δεν απέχει ούτε 500 μέτρα η θάλασσα από την φάρμα του, εκεί που κατοικεί μόνιμα. Σαν απίστευτα εξοικειωμένος μ' αυτή, -όσο και αν σας φανεί αδύνατον, βουτάει και πιάνει ψάρια με τα χέρια του-, όποτε βρεθούμε για ουζάκι, κάνει μια τσάρκα στον βυθό και επιστέφει με χτένια, μύδια, στρείδια. Είναι φανταστικός ουζομεζές, και απολαμβάνονται αμέσως, συνήθως με λίγο λεμόνι.
Απ' την καθημερινότητα του, σ' αυτό τον μοναδικό χώρο που έχει φτιάξει ο Μπάμπης, όπου μόνιμα η φύση είναι σε οργασμό, με μια εντυπωσιακή συνύπαρξη με το ζωικό βασίλειο, το συντροφάκι μου, έβαλε κάποιες φωτογραφίες στην παρουσία που διατηρεί στο f/b.
Βλέποντας της, ασυναίσθητα σου βγαίνει ένας μελαγχολικός αναστεναγμός, γιατί συνειδητοποιείς το μέγεθος της ασφυξίας που σου δημιουργεί η τερατούπολη. (Πιθανόν κάποιοι/ες να μην το αντιλαμβάνονται, αλλά όσοι/ες έχουν μεγαλώσει σε αλάνες, σε γειτονιές δίπλα στην φύση, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι εννοώ).
"Η στιγμή της επίσκεψης", τιτλοφορεί, ο Μπάμπης, την εικόνα στην οποία ένας κόκορας παρουσιάζεται στην πόρτα του, έχοντας ένα κλαράκι στο στόμα του.
"Τρώω και με σέβεται", λέει για το γατάκι του, με το οποίο κοιμούνται μαζί, όπως γράφει, αναφέροντας με τι συνοδεύει το ούζο του: "μελιτζάνες, κολοκυθάκια με χοιρινό και πιπεριές".
"Αυτή την ακακία την φύτεψε η Μαρία -σ.σ η λατρεμένη του συντρόφισσα που δυστυχώς την έχασε πριν κάποιο καιρό- πριν μερικά χρόνια. Εγινε τεράστια και τώρα ανθίζει. Είναι πανέμορφη", μας γράφει σε άλλη φώτο του, για να μας θυμίσει πόσο υπέροχο είναι να ζεις μέσα στην φύση, συναναστρεφόμενους με ανθρώπους μόνο αν αυτό είναι απαραίτητο, και έχοντας "συγκατοίκους" και παρέα, μόνο ζώα, σε μια μοναδική αγαπησιάρικη σχέση.
Δημοσίευση σχολίου