Απλά ρωτήματα προς καλοπροαίρετους οπαδούς του Περισσού

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Σε σημερινό του σχόλιο πάνω στο πολυσυζητημένο θέμα των τελευταίων ημερών, για το ναι που είπε η κοινοβουλευτική ομάδα του Περισσού στο περίφημο επίδομα προς τις δυνάμεις καταστολής, ένας τακτικός αναγνώστης και σχολιαστής του Βαθέος Κόκκινου, που υπογράφει ως "Σταχάνοφ", σταθερός οπαδός του "ΚΚΕ", υποστηρίζει την απόφαση του κόμματος αυτού, με το σκεπτικό ότι δεν πρέπει το λαϊκό κίνημα να χαρίζει τους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς στα αστικά κόμματα, ότι κάποιοι από αυτούς (ο κ. "Σταχάνοφ" θεωρεί ότι αυτοί είναι πολλοί, αλλά τούτο σηκώνει πολλή συζήτηση με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν για την εκλογική πχ συμπεριφορά τους) υποστηρίζουν το σημερινό "ΚΚΕ" και ότι τέλος πάντων στα χρόνια της Αντίστασης το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν συγκροτήσει γερές μαχητικές οργανώσεις ακόμη και μέσα στα πραιτωριανά σώματα του εχθρού.  

Πολύ καλά, λοιπόν, αφού μας δίνεται ένα ιστορικό παράδειγμα αδιαμφισβήτητο, καλό είναι να ξεκινήσουμε την απάντηση στο επιχείρημα του κ. "Σταχάνοφ" από αυτό ακριβώς το σημείο. Μάλιστα. 

Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν συγκροτήσει μυστικές οργανώσεις μαχητών ακόμα και μέσα στην τότε Αστυνομία. Πολύ σωστά. Μα και σήμερα, στους συνθήκες της τυπικής νομιμότητας, κύριε "Σταχάνοφ", αν υπήρχε στην Ελλάδα ένα πραγματικό επαναστατικό κόμμα, (εννοώ κόμμα αντάξιο του ονόματος αυτού, κι όχι μια ακόμη ολιγάριθμη οργανωσούλα μέσα σε πολλές άλλες παρόμοιας εμβέλειας), μπορούσε κάλλιστα να έχει μυστική οργάνωση με άτομα εν ενεργεία, που να προέρχονται από αυτούς τους χώρους που εσείς μας αναφέρετε, αλλά φυσικά όχι ως κάποια συνηθισμένη φανερή τομεακή κομματική οργάνωση, όπως ενός οιουδήποτε επαγγελματικού κλάδου εργατών ή εργαζομένων. 

Αντίθετα εδώ θα επρόκειτο μία μαχητική οργάνωση επαναστατών, αγωνιστών "φυτεμένων" από το επιτελείο της εργατικής τάξης, και πολύ καλά κρυμμένων με όλους τους συνωμοτικούς κανόνες δράσης, μέσα στη σφηκοφωλιά του εχθρού, για να τον παρακολουθούν από μέσα, κάθε στιγμή, άγρυπνα, έτσι ώστε στην κρίσιμη ώρα της επανάστασης να μπορεί αυτός ο άγριος κι αδυσώπητος εχθρός ή να χτυπηθεί ή να εξουδετερωθεί προκαταβολικά από το λαϊκό κίνημα, καίρια κι αποτελεσματικά, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τις επαναστατικές δυνάμεις. 

Αυτό ακριβώς έκαναν το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ και το ΕΑΜ σε όλους χώρους των πραιτοριανών του τότε καθεστώτος, κι από τους γενναίους παράνομους επαναστάτες, κομμουνιστές ή αντιφασίστες πατριώτες που είχαν στρατολογημένους εκεί μέσα, έπαιρνε τις αναγκαίες πληροφορίες το επιτελείο του κινήματος ώστε να δρα ο ΕΛΑΣ με επιτυχία στις μάχες, να σώζονται μαχητές από τα νύχια των εχθρών κλπ... 

Δεν πήγαινε λοιπόν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ούτε να ζητήσει την ψήφο των "σωμάτων ασφαλείας" ούτε να ... συμπαρασταθεί στα "δίκαια αιτήματα" των ... σκληρά "εργαζομένων" πραιτοριανών του καθεστώτος, πολύ δε περισσότερο των βαμμένων με αίμα φονιάδων και βασανιστών του λαού, που τότε ήταν όχι τα ΜΑΤ και οι ομάδες ΔΙΑΣ, αλλά οι ταγματαλήτες, οι  Μπουραντάδες, οι βασανιστές -δήμιοι της Ειδικής Ασφαλείας του Λάμπου, του Παρθενίου, της Αστυνομίας του Έβερτ κι άλλα τέτοια απαίσια ένστολα υποκείμενα. 

Αντίθετα, ήταν δεδομένο για το ΚΚΕ και το ΕΑΜ ότι μετά τη νίκη του λαού τα "σώματα" αυτά θα διαλύονταν αμέσως, ολοκληρωτικά, και τη θέση τους θα έπαιρνε η Πολιτοφυλακή του Λαϊκού Στρατού. Ούτε βέβαια θα ενέκριναν ποτέ το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κανένα διάταγμα του Τσολάκογλου και του Ράλλη για χορήγηση στα ένοπλα σώματα των πραιτοριανών οιουδήποτε τακτικού ή εκτάκτου επιδόματος ανταμοιβής "υπηρεσιών" ή ... παραγωγικότητας των ανδρών των "σωμάτων ασφαλείας"! 

Αλλά φυσικά μιλάμε για εκείνο το ΚΚΕ που ήταν πραγματικά επαναστατικό μαζικό κόμμα και που ουδεμία σχέση είχε με το ρεβιζιονιστικό μηχανισμό, ο οποίος σήμερα απλώς φέρνει τον ίδιο τίτλο. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της διαφοράς δύο εποχών, που δυστυχώς δεν μπορείτε να το καταλάβετε όσοι αντιμετωπίζετε αυτό τον τίτλο απλώς με ... θρησκευτική πίστη, χωρίς να κρίνετε τα πραγματικά έργα των ηγετών του και το πού αυτά οδήγησαν και οδηγούν. 

Προχτές στο κοινοβούλιο ένα μικρό αστικό ρεφορμιστικό κόμμα ήταν το μόνο που είχε το θάρρος και την εντιμότητα να πει ένα περήφανο "όχι" στην ξεφτίλα του ομόφωνου "ναι" των άλλων κομμάτων υπέρ του προεκλογικού επιδόματος Μητσοτάκη στη μπατσαρία. 

Ενός επιδόματος που δόθηκε για να ψηφίσουν οι μπασκίνες σταυρωτήδες τη ΝΔ κι όχι μονοκούκι την ... πέραν του Βορίδη και του Πλεύρη χούντα και τους σκέτους ναζιστές. 

Την ίδια ώρα είδαμε όλοι τι υποστήριξε ο κύριος Κατσώτης του "ΚΚΕ" και τι ψήφισε αυτή η κοινοβουλευτική ομάδα. 

Χτες κάπου διακόσια πενήντα μέλη και στελέχη των οργανώσεων βάσης ενός άλλου, ακόμη πιο δεξιού αστικοποιημένου ως τα μπούνια ρεφορμιστικού κόμματος, του κόμματος της πιο κραγμένης συστημικής ψευτοαριστεράς αντιτάχθηκαν ανοιχτά μέσω του Τύπου στην άθλια απόφαση της δικής τους ηγεσίας να ψηφίσει τελικά "ναι" στο άθλιο επίδομα των πραιτοριανών. Είπαν οι άνθρωποι αυτοί, οι απλοί (κι όχι πρωτοκλασάτοι) ρεφορμιστές και σοσιαλδημοκράτες, ένα τίμιο "όχι" στη γραμμή του κυρίου Τσίπρα που τρόμαξε από το λάθος "όχι" στο ηλεκτρονικό μηχάνημα και τάχτηκε σε χρόνο ντε τε, εντελώς αναίσχυντα υπέρ της χορήγησης επιδόματος στα άτομα της αναξιοπαθούσας.... ομάδας των ... ένστολων "εργαζομένων" που σκότωσαν ένα παιδί για ένα εικοσάρικο... 

Είπαν ένα τίμιο "όχι" και στις σχετικές υποκριτικές δικαιολογίες της κυρίας Γεροβασίλη, του "ναι μεν αλλά", που δεν διαφέρουν και πολύ από τα λεγόμενα των κύριων Κατσώτη και Κουτσούμπα. Απαίτησαν δε από την ηγεσία τους να μην τολμήσει στο εξής να ξαναπάρει τέτοιες αποφάσεις στο όνομά τους. Κι όλοι καταλαβαίνουμε πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η διαφωνία στο κόμμα του ψευτοαριστερού ρεφορμισμού και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο.  

Είναι λοιπόν δυνατόν από εσάς, αγαπητέ κύριε "Σταχάνοφ", που θέλετε να λέγεστε κομμουνιστές, οι πιο πούροι όλου του κόσμου, κομμουνιστές που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους ούτε από δεξιά ούτε από αριστερά, να μην έχει βρεθεί ακόμη και σήμερα ούτε ένας, ούτε ένα επώνυμο μέλος ή στέλεχος του κόμματός σας, που να έχει ήδη βγει δημόσια για να βάλει στη θέση της την ηγεσία; 

Και που αν αυτή η ηγεσία συνεχίζει το παραμύθι της το άχαρο, να της πετάξει στα μούτρα το κομματικό βιβλιάριο (και ίσως και ...πέντε φάσκελα μαζί, σαν εκείνα που προορίζονταν για τον Μαυρογιαλούρο στη γνωστή ταινία...) για να τον θυμάται για πάντα; Ούτε ένας;   

Κι ούτε ένας από σάς τους τόσο "αδιάλλακτους έναντι του ρεφορμισμού και του αστισμού" όπως στα λόγια παρουσιάζεστε, δεν σκέφτηκε ότι, αν υπάρχουν ορισμένοι κύριοι μπάτσοι, καραβανάδες και  πιλαφάδες εν αποστρατεία, που, αφού πρώτα υπηρέτησαν ευδοκίμως το καθεστώς, τώρα ως μια μικρή "προοδευτική" ας την πούμε - αλλά πάντοτε αστικοδημοκρατική μειοψηφία στο χώρο των αποστράτων, τάσσονται τώρα υπέρ της κοινοβουλευτικής ενίσχυσης του κόμματος σας, ή και μπαίνουν τιμής ένεκεν στα ψηφοδέλτιά του, αυτό γίνεται γιατί μάλλον καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι το αστικό καθεστώς και η ιμπεριαλιστική εξάρτηση του τόπου δεν έχουν τίποτε πλέον να φοβηθούν από την πολιτική γραμμή που έχει -εδώ και δεκαετίες- χαράξει το ηγετικό επιτελείο στο σημερινό "ΚΚΕ";  

Επειδή ξέρουν καλά ότι η γραμμή αυτού του " ΚΚΕ" δεν βγαίνει ρούπι έξω από τα εσκαμμένα  του συστήματος..  

Δεν καταλαβαίνετε, κύριε "Σταχάνοφ" ότι αυτοί οι κύριοι, οι γαλονάδες εν αποστρατεία, που τώρα σάς περιστοιχίζουν, κατά πλειοψηφία τουλάχιστον δεν έγιναν δα και μαρξιστές - λενινιστές επειδή σάς δηλώνουν την πολιτική τους συμπάθεια και φιλία, αλλά σαν αρκετά έξυπνοι άνθρωποι, που είναι, θέλουν να εκμεταλλευτούν την πολύ έμπειρη συνδικαλιστική οργάνωση του ρεβιζιονιστικού σας κόμματος, τις πολιτικές- κοινωνικές του διασυνδέσεις των τελευταίων σαράντα ετών και φυσικά την πάντα πολύ δραστήρια κοινοβουλευτική του ομάδα, για να αποσπάσουν ακόμη περισσότερες οικονομικές και άλλες αποδοχές, ομοφώνως ή σχεδόν ομοφώνως από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα; 

Για σκεφτείτε όλα αυτά με ψυχραιμία και χωρίς προκαταλήψεις, αγαπητοί φίλοι ψηφοφόροι της ηγεσίας του Περισσού. Νομίζω ότι πολλοί από εσάς, που δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως από εμάς τους άλλους, τους "απ' έξω", κι ας μας βρίζουν συχνά κατ' εντολήν της ηγεσίας τους, θα βγάλουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το "τι να κάνουμε" των δικών μας χρόνων. Αυτών των τόσο δύσκολων αλλά και πολύ ενδιαφερόντων καιρών.