Στη βιογραφική ταινία της Λουίζ Μισέλ La Rebelle -υπάρχει υποτιτλισμένη στο διαδίκτυο- γίνεται αναλυτική αναφορά γι' αυτή την γυναίκα επαναστάτρια που συμμετείχε στην Παρισινή Κομμούνα.
Στα απομνημονεύματά της, περιγράφει τον αγώνα: “Μέσα στο μυαλό μου νιώθω το απαλό σκοτάδι μιας ανοιξιάτικης νύχτας. Είναι Μάης του 1871 και βλέπω την πορφυρή αντανάκλαση από τις φλόγες. Είναι το Παρίσι που φλέγεται. Αυτή η φωτιά είναι μια αυγή“.
Μετά την πτώση της Κομμούνας, η Louise Michel αναγκάστηκε να παραδοθεί στις αρχές, καθώς απειλούσαν να δολοφονήσουν τη μητέρα της. Την ανάγκασαν να βαδίσει, μαζί με άλλους κρατούμενους που ήταν ενεργοί στην Κομμούνα, από τις Βερσαλλίες ως το Σατορύ. Στην πορεία, ξυπνούσαν μερικούς από αυτούς στη μέση της νύχτας, τους ανάγκαζαν να σκάψουν τους ίδιους τους τους τάφους και στη συνέχεια τους πυροβολούσαν. Συνολικά, εκτελέστηκαν περίπου τριάντα χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Στις 16 Δεκεμβρίου 1871, η Louise Michel, σε ηλικία τριάντα έξι ετών (σ.τ.μ., είναι λάθος, στην πραγματικότητα ήταν 41), δικάστηκε από την κυβέρνηση των Βερσαλλιών. Κατηγορήθηκε για:
1. Απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης.
2. Ενθάρρυνση των πολιτών να οπλιστούν.
3. Κατοχή και χρήση όπλων καθώς και ένδυση στρατιωτικής στολής.
4. Πλαστογραφία εγγράφου.
5. Χρήση ψεύτικου εγγράφου.
6. Σχεδιασμός για τη δολοφονία ομήρων.
7. Παράνομες συλλήψεις, βασανιστήρια και δολοφονίες.
Όταν ρωτήθηκε αν είχε κάτι να πει στην υπεράσπισή της, απάντησε:
Μου λένε ότι είμαι συνεργός της Κομμούνας. Σίγουρα, ναι, αφού η Κομμούνα ήθελε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την κοινωνική επανάσταση, και αφού η κοινωνική επανάσταση είναι η πιο αγαπητή από τις επιθυμίες μου… η Κομμούνα, που παρεμπιπτόντως δεν είχε καμία σχέση με δολοφονίες και εμπρησμούς.
…αφού φαίνεται ότι κάθε καρδιά που χτυπά για ελευθερία έχει δικαίωμα μόνο σε ένα κομμάτι μολύβι, αξιώνω και εγώ το μερίδιό μου. Αν με αφήσετε να ζήσω, δεν θα σταματήσω ποτέ να φωνάζω για εκδίκηση και θα εκδικηθώ τους αδελφούς μου. Έχω τελειώσει. Αν δεν είστε δειλοί, σκοτώστε με! “
Απέλαση από τη Γαλλία
Η Louise Michel καταδικάστηκε σε ισόβια απέλαση. Στις 8 Αυγούστου 1873 ξεκίνησε το ταξίδι της για τη Νέα Καληδονία. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού συνάντησε τη Natalie Lemel, η οποία ήταν υπεύθυνη για την γνωριμία της με τον αναρχισμό. Οι συνθήκες στη Νέα Καληδονία ήταν σκληρές. Υπήρχε σοβαρή έλλειψη τροφίμων και πολύ λίγη ιατρική περίθαλψη. Αφού πέρασε πέντε χρόνια στην εξορία, της επετράπη να διδάξει τους Kanaks (αυτόχθονες κάτοικοι του νησιού) και τα παιδιά των αποίκων. Γνώρισε και έμαθε να σέβεται τους Kanaks, τους αυτόχθονες λαούς. Η υποστήριξή της στους αγώνες τους ενάντια στη γαλλική εισβολή και τον ρατσισμό μνημονεύονται σήμερα στην πρωτεύουσα, τη Νουμέα, όπου υπάρχει ένα μουσείο αφιερωμένο στον αναρχισμό.
Η γαλλική κυβέρνηση συμφώνησε τελικά σε αμνηστία για τους κρατούμενους της Παρισινής Κομμούνας. Το 1880, μετά από εξήμισι χρόνια στην εξορία, η Louise Michel ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της για το σπίτι. Στις 21 Νοεμβρίου, μίλησε στην πρώτη της δημόσια συνάντηση στο Παρίσι. Οι ομιλίες της ήταν εμπνευσμένες και αποτελεσματικές. “Είναι ο λαός αυτός που θα μας απελευθερώσει από τους ανθρώπους που μας διαφθείρουν, και ο ίδιος ο λαός από μόνος του θα κερδίσει την ελευθερία του“.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε πολλά άρθρα σχετικά με τις επιδράσεις των απεργιών. Όταν οι κρατούμενοι που είχαν εξοριστεί επέστρεψαν, πολλοί από αυτούς ήταν άνεργοι και λιμοκτονούσαν. Η Michel ξόδεψε πολλή δουλειά και ενέργεια προσπαθώντας να δημιουργήσει μια συλλογική κουζίνα για να ταΐσει αυτούς τους ανθρώπους.
Εκ νέου σύλληψη
Τον Ιανουάριο του 1882, η Louise Michel συνελήφθη ξανά. Κατηγορήθηκε για προσβολή εναντίων αστυνομικών. Παρόλο που αυτό ήταν ψέμα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο εβδομάδων. Μετά την απελευθέρωσή της, η Michel έδωσε διαλέξεις σε χώρες σε όλη την Ευρώπη. Οι κινήσεις της πάντα παρακολουθούνταν από αστυνομικούς, καθώς ταξίδευε από το Βέλγιο στην Ολλανδία και στην Αγγλία. Μετά την επιστροφή της, συνέχισε να περιοδεύει στη Γαλλία, συγκεντρώνοντας χρήματα για τις κλωστοϋφάντριες στη Λιλ, οι οποίες απεργούσαν.
Στις 9 Ιανουαρίου 1883, στη Λυών, δικάστηκαν εξήντα οκτώ αναρχικοί. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν οι Peter Kropotkin, Emile Gautier, Bordat και Bernard. Είχαν συντάξει ένα έγγραφο με τίτλο “Το μανιφέστο των Αναρχικών”. Σε αυτό περιγράφουν τι είναι η αναρχία και τι θέλουν οι αναρχικοί. “Απαιτούμε ψωμί για όλους, γνώση για όλους, εργασία για όλους, ανεξαρτησία και δικαιοσύνη για όλους“. Ο Κροπότκιν και οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε ποινή φυλάκισης πέντε ετών.
Στις 9 Μαρτίου 1883, στο Esplanade des Invalides (σ.τ.μ. ιστορική περιοχή στο Κέντρο του Παρισιού), πραγματοποιήθηκε μεγάλη διαδήλωση. Στην συνέχεια, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διαδήλωσε κατά μήκος του Παρισιού. Επικεφαλής αυτής της πομπής ήταν η Louise Michel. Υπήρξαν τρία περιστατικά κατά τα οποία καρβέλια ψωμιού λεηλατήθηκαν από αρτοποιεία. Αφού κρυβόταν για τρεις εβδομάδες, τελικά παραδόθηκε. Κατηγορήθηκε ότι ήταν ένας από τους «ηγέτες και υποκινητές λεηλασίας που διαπράχθηκαν από συμμορία».
Εκ νέου φυλάκιση
Η Louise καταδικάστηκε σε έξι χρόνια απομόνωσης και δέκα χρόνια αστυνομικής επιτήρησης. Περιγράφει αυτό το περιστατικό στα απομνημονεύματά της: “Δεν αφορά ψίχουλα ψωμιού. Αυτό που διακυβεύεται είναι η συγκομιδή ενός ολόκληρου κόσμου, μια συγκομιδή απαραίτητη για ολόκληρη τη μελλοντική ανθρωπότητα, ένα μέλλον χωρίς εκμεταλλευτές και χωρίς εκμεταλλευόμενους“.
Τον επόμενο Ιανουάριο, της δόθηκε χάρη και ελευθερώθηκε από τη φυλακή. Δύο χρόνια αργότερα, καθώς η Michel έδινε μια ομιλία, πυροβολήθηκε πίσω από το αριστερό της αυτί. Όταν ο επίδοξος δολοφόνος της βρέθηκε σε δίκη, η Michel τον υπερασπίστηκε. Είπε πως “παραπλανήθηκε από μια κακή κοινωνία“. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, περιόδευσε εκτενώς στην Γαλλία, προωθώντας τον αναρχισμό. Μετά την επιστροφή της από ένα ταξίδι στην Αλγερία, αρρώστησε σοβαρά στη Μασσαλία – εν μέρει λόγω της σφαίρας που παρέμενε καρφωμένη στο κρανίο της. Η Louise Michel πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1905.
Έχοντας υπάρξει για μεγάλο μέρος της ζωής της, μια εθνική αντι-ήρωας – εξίσου αγαπητή και μισητή, η κηδεία της αποτέλεσε μια μεγάλη περίσταση, με κόκκινες σημαίες και δύο χιλιάδες πενθώντες. Επιμνημόσυνες τελετές έλαβαν χώρα σε όλη τη Γαλλία και στο Λονδίνο. Πέρασε τη ζωή της πολεμώντας ενάντια στις αδικίες της κοινωνίας. Θυσίασε τον εαυτό της και δόθηκε εξολοκλήρου και με πάθος στην επανάσταση.
“Εμείς οι επαναστάτες δεν κυνηγούμε απλώς μια άλικη σημαία. Αυτό που επιδιώκουμε είναι ένα ξύπνημα ελευθερίας, παλιάς ή καινούργιας. Είναι οι αρχαίες Κομμούνες της Γαλλίας, είναι το 1703, είναι ο Ιούνιος του 1848, είναι το 1871. Πιο συγκεκριμένα, είναι η επόμενη επανάσταση, που προχωρά κάτω από τούτη την αυγή “.
Το κοριτσάκι που κάθονταν δίπλα στη φωτιά και άκουγε τις ιστορίες του παππού της για τους ήρωες των παλιών χρόνων, είχε πλέον γίνει η ίδια ένας μύθος.
Πληροφορίες από την ιστοσελίδα alerta.gr
Δημοσίευση σχολίου