Δεν χρειάζεται να περιμένουμε την Κυριακή για να βγάλουμε συμπεράσματα από μια πλευρά της εκλογικής αριθμητικής. Αμφιβάλλει κανείς ότι τα κόμματα που ψήφισαν το Μνημόνιο-3 θα αθροίσουν όλα μαζί πάνω από 80%; Αν κάνουμε μια αναγωγή αυτού του ποσοστού στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, θα διαπιστώσουμε ότι τα τρία τέταρτα αυτών που ψήφισαν Οχι συντάσσονται με τα μνημονιακά κόμματα.
Θα περίμενε κανείς μια εξήγηση από εκείνους που μας παρουσίαζαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος περίπου ως πολιτική και κοινωνική κοσμογονία, χτίζοντας διάφορα σενάρια για την «επόμενη μέρα». Δεν έδωσαν ούτε πρόκειται να δώσουν τέτοια εξήγηση. Γιατί απλούστατα δε βολεύει ούτε τη γενική πολιτική τους γραμμή ούτε την ψηφοθηρία στην οποία επιδίδονται με ιδιαίτερο ζήλο.
Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν το θράσος να μας λένε την περίοδο του δημοψηφίσματος ότι επιλέγουμε τον απομονωτισμό, ότι συμπεριφερόμαστε σεχταριστικά και άλλα τέτοια. Καμάρωναν ότι αυτοί «βουτάνε» μέσα στο μεγάλο λαϊκό ρεύμα του Οχι και θα έχουν ως επιστέγασμα αυτής τους της δουλειάς ένα αναζωογονημένο λαϊκό κίνημα, στο οποίο αυτοί -οι μέχρι το τέλος συνεπείς- θα παίζουν εξέχοντα ρόλο.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να ενισχύσουν, τον Τσίπρα πριν την τελική πράξη της υπογραφής του Μνημόνιου-3, να βοηθήσουν τον Λαφαζάνη και την παρέα του ν’ ανοίξουν το δρόμο προς τη δημιουργία ξεχωριστού κόμματος και να δουν τις δικές τους δυνάμεις να διασπώνται, καθώς ένα τμήμα τους επέδειξε... συνέπεια, προσχωρώντας στους Λαφαζανικούς.
Στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του δημοψηφίσματος κεντρικός ομιλητής ήταν ο Τσίπρας και στο πλήθος ανέμιζαν οι σημαίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων μικρότερων δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως ριζοσπαστικές ή επαναστατικές. Και τη βραδιά της νίκης του Οχι, ενώ ο Τσίπρας είχε ήδη ανακοινώσει ότι πηγαίνει στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ζητήσει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, οι ίδιες δυνάμεις ανέμιζαν πανηγυρικά τα λάβαρά τους στο Σύνταγμα και τα μέλη τους έσερναν το χορό με τα μεγάφωνα να παιανίζουν «Στ’άρματα, στ' άρματα...».
Κι όμως, αρκεί να δει κανείς τι παραμύθια έχτισαν γύρω από το Οχι του δημοψηφίσματος, να δει ποιες είναι οι πραγματικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτός ο μικροαστικός βάλτος πρέπει να ξεμπροστιαστεί, γιατί στις κρίσιμες στιγμές γέρνει προς την αστική πολιτική, ενώνεται με το αριστερό φάσμα της αστικής πολιτικής και δημιουργεί καινούργια πολιτικά αναχώματα.
Το σάπισμα αυτού του μικροαστικού βάλτου, που βιάζεται να γίνει κοινοβουλευτική δύναμη, αλλά δεν τα καταφέρνει, μας δείχνει πόσα εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσουμε για να δημιουργήσουμε και πάλι γνήσια επαναστατική πολιτική έκφραση του εργατικού κινήματος. Πρέπει να ξεπεράσουμε τον αυθορμητισμό, την πολιτική ουράς στην αστική πολιτική, τη μικροαστική ανυπομονησία που συνοδεύεται από αδιαφορία (αν όχι εχθρότητα) για ότι ονομάζεται πρόγραμμα και ότι ονομάζεται τακτική. Και ακόμα πρέπει να ξεπεράσουμε ριζωμένες, παγιωμένες αντιλήψεις, που εμφανίζονται σαν αιώνιες αρχές.
+ σχόλια + 2 σχόλια
Δε νομίζω πως το ΟΧΙ ενίσχυσε τον Τσίπρα. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα είχαμε εκλογές. Το δημοψήφισμα ήταν το άλλοθι, που γύρευε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι δούλευαν για το ΝΑΙ. Κλειστές τράπεζες, τρομοκρατία, ψέματα από πλευράς ΝΔ, περίεργες δηλώσεις και απραξία από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας κάνουμε λίγη υπομονή να δούμε πόσους ψήφους θα πάρουν στις εκλογές. Το 80% το βρίσκω μάλλον υπερβολικό. Ακόμα κι έτσι όμως άλλο το 80% με 60-70% αποχή κι άλλο 80% με 80-90% συμμετοχή. Τεράστια διαφορά. mitsos175.
Ο Τσίπρας το έπαιξε δίπορτο με το δημοψήφισμα. Κέρδισε λίγο χρόνο, εκτόνωσε την αγανάκτηση του κόσμου για το μνημόνιο, μέσα από ένα θολό ΟΧΙ, που ο καθένας ερμηνεύει όπως θέλει και που συσκοτίζει τα ταξικά χαρακτηριστικά του μνημονίου (Το 62% πέρα από την αριστερά, μπορεί να συμπεριλαμβάνει και Ν.Δ. ΧΑ, σε μεγάλο ποσοστό, κ.λπ.). Το ότι δεν υπήρξε σημαντική αντίδραση από τον κόσμο που ψήφισε ΟΧΙ για το 3ο μνημόνιο που ήρθε πάραυτα δείχνει ότι ο ''ηρωισμός' περιορίστηκε στο 'περήφανο' ΟΧΙ, ίσως αυτό να ήταν και ένα άλλοθι τύπου ''προσπαθήσαμε, αλλά χάσαμε από υπέρτερες δυνάμεις. Για να ήμαστε όμως και δίκαιοι, όλοι γνωρίζαμε ότι η εντολή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά πάντα εντός ευρώ (αν στις εκλογές του Γενάρη αυτό δεν ήταν ξεκάθαρο αποκλείεται να κέρδιζε τις εκλογές ο Σύριζα). Άρα η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη, για οποιονδήποτε ήταν ελαφρώς ψυλλιασμένος. Απλά όλοι θέλαμε να έχουμε κάποιες αυταπάτες, όπως όταν π.χ. παίζει μια μικρή ομάδα με τη Μπαρτσελόνα και οι οπαδοί της πιστεύουν σε κάποιο θαύμα που μπορεί να γίνει. Αν ήταν διαφορετικά, η ΛΑΕ θα έπρεπε να είχε πολύ μεγαλύτερα δημοσκοπικά ποσοστά, έστω και αν αυτά δεν είναι αξιόπιστα, ενώ και το ΚΚΕ θα έπρεπε να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του (μακάρι να το κάνει), ιδιαίτερα μάλιστα όταν έπεσε μέσα σε ό,τι έλεγε. Ο Τσίπρας πλέον κάνει το ΣΥΡΙΖΑ καθαρά κεντροαριστερό κόμμα (οι αναφορές του Τσίπρα στη Δημοκρατική Παράταξη είναι μάλλον το πρελούδιο της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.) και θα αποτελέσει (ελπίζω να κάνω λάθος) στυλοβάτη ενός νέου δικομματισμού μελλοντικά.
Δημοσίευση σχολίου